Efken’le konuşalı aylar oluyordu. Artık ne o benim kim olduğumu soruyor, ne de ben hissedememenin nasıl bir his olduğu konusunda ona soru soruyordum. Beni bulma çalışmaları da tam gaz devam ediyordu.

Benim kim olduğuma gelecek olursak. Ben Eflal. Babamın yarasıyım. Onu çok sevdiği eşinden ayıran bir canavar. Olmaması gereken o kişi. Annem beni doğururken vefat etmiş ve bunu bile bile yapmış. Annem kendini değil beni seçmiş. Babama bıraktığı mektupta bana bakmasını ve korumasını istemiş.

Ama babamı artık bu azaptan kurtaracağım. Onu on sekiz yıllık bir yükten azat edeceğim. Geldiğim gibi gideceğim.

         Baba

Sana uzun zamandır böyle seslenmiyorum. Yazarken bile bocaladım biraz. Hatta bu mektubu yazarken fark ettim ki ben sana kendi içimden bile baba demeyeli uzun zaman olmuş baba. Bu mektubu bulduysan umarım okuyorsundur. Sana kızgın ya da kırgın degilim baba. Ama anneme kızgınım. Bile bile beni dünyaya getirdigi için, senin sevgisizliğinle beni bas basa bıraktığı için. Sakın üzülme ya da kızma bana baba. Ben on sekiz yıl boyunca tattığım sevgisizliği artık kaldıramamaya basladım. Gidiyorum. Sana geldiğim gün senden gidiyorum. Hoşça kal baba.

Mektubu salonda her zaman oturduğu yere bırakıp evden çıktım. Annemin mezarına geldiğimde mezar taşının yanına oturdum ve son kez Efken’e yazdım.