Karşımda göz altları morarmış bir kadın vardı, ağlamaktan gözlerinin beyazında kırmızı damarlar oluşan bir kadın. Karşımda bir ayna vardı.

O kadın son kez kendini inceliyordu. Hayır bu incelemek değildi. O aynalardan nefret ederdi, aynalar ona sadece acı verirdi.

O kadın veda ediyordu. Benliğine veda ediyordu. Ruhuna veda ediyordu. Bedenine veda ediyordu.

Oturduğu sandalyeden kalktı. Bedeninde kalan son güç kırıntılarıyla odanın ortasına doğru sürükledi. Sandalye sürüklenirken zeminde çıkan rahatsız edici ses son nefesine kadar hafızasına kazınmıştı.

Sandalyenin üstüne çıkıp tavana astığı, kurtuluşu olarak gördüğü urganı boynuna geçirdi. Gergin değildi, korkmuyordu. Aksine derin bir rahatlama hissi kalbini ve zihnini kuşatmıştı.

Son kez aktı gözünden yaşlar. Buğulu bakışlarıyla son kez baktı odasına. Bir adım attı, sandalyenin yere çarpış sesi doldurdu odayı. Genç kadının bedeni boşlukta sallanıyordu. Genç kadın sonunun geldiğini hissederek huzurla gözlerini yumdu.

Hayır bu son değildi. Bu sonun başlangıcıydı.