Hayatın bana yüklediği yükler altında ezilirken bir gün olsun nefes almayı unuttum güldüğüm anlar gözlerimde yaşlarla yarışırken mutluluk denen şeyin sadece bir hayal olduğunu öğrendim kaderin bana çizdiği yolda yürümek istemiyorum artık kendi yolumu bulmak istiyorum bazen düşünüyorum bu kadar acı çekmek zorunda mıyım her adımda bir duvar her umut kırıntısında bir hüsran hayat dediğin bir sınavsa eğer neden hep yanlış sorularla karşı karşıya kalıyorum belki de ben hiç sorulmamış bir soruyum hayata isyan etmek istemiyorum ama kaderim hep tersine dönerken nasıl sessiz kalabilirim her düştüğümde kalkmak zorunda bırakıldım her yaralandığımda iyileşmek zorunda peki ya yorulursam kim tutar elimi kim anlar halimi her sabah güneş doğuyor ama içimdeki karanlık hiç geçmiyor hayatın bana adaletsiz davrandığını hissediyorum sanki hep kazananlardan değil kaybedenlerden olmaya mahkumum bir nefes alıp yeniden başlamaya çalışıyorum ama rüzgar hep tersine esiyor belki de hayatı fazla ciddiye aldım her adımımı planlayarak yürüdüm ama anladım ki hayat hiçbir planı dinlemiyor onun kendi kuralları kendi oyunları var ben sadece seyirci kalmaktan yoruldum sahneye çıkıp kendi hikayemi yazmak istiyorum