Sahne 1: Ormanın Derinliklerinde

Güneş, ağaçların arasından süzülerek ormanı aydınlatmaktadır. Kuş sesleri ve hafif bir rüzgarın hışırtısı duyulmaktadır. Osman Bey ve Bala Hatun, atlarıyla ormanın derinliklerine doğru ilerlemektedirler.

Osman Bey: (Çevresine bakarak) Bala'm, bugün av bulmakta biraz zorlanıyoruz galiba.

Bala Hatun: (Gülümseyerek) Hayrola Osman'ım, yoksa avcılık yeteneklerin mi köreldi?

Osman, karısının alaylarını ciddiye almayarak trip atar. Ama içten içe Bala'nın keyif aldığını bildiği için ona iltifatlar yağdırmaya başlar.

Osman Bey: (Gülerek) Sen öyle san. Sadece bugün şansımız yaver gitmiyor. Hem güzelliğin ormanı bile kıskandırmış olacak ki, tüm nasiplerimiz saklanmış.

Bala Hatun: (Gülerek) : Ben onu bunu bilmem Osman, biraz daha av bulamazsan bu akşamı aç geçireceğiz.

~Bu anın ardından, Osman Bey bir hareket fark eder ve dikkat kesilir.

Osman Bey: (Fısıldayarak) Sessiz ol, Bala. Sanırım bir av bulduk.

Osman Bey ve Bala Hatun, sessizce ilerleyerek bir ceylanı gözlerine kestirirler. Osman Bey, yayını gerer ve Bala Hatun da ona destek olur.

Osman Bey: (Fısıldayarak) Hazır mısın?

Bala Hatun: (Başını sallayarak) Her zaman.

Osman Bey, oku fırlatır ve ceylanı vurur. Ceylan yere düşer ve ikisi de sevinçle birbirlerine bakarlar.