Aynı şeyi severken 1. kısım

- Zorro!

Bu sesle birlikte hem Melis hem de Refik Amca anlamayan gözlerle Emre’nin suratına bakıyordu. Kedi ise birden hareketlenip adamın yanına koştu. Eğilen sahibinin kucağına atladı. Adam ise hiç çekinmeden onu okşayıp öpmeye başladı.

- Nerdeydin oğlum sen?

Sonra ona şaşkın şaşkın bakan iki çift gözü gördü. Ve gülerek açıklama yaptı;

- Tanıştırayım, bu beyefendinin adı Zorro. Kedisi benim kaçak kedimdir.

Bu açıklamadan sonra Melis biraz öfkeli bir şekilde çıkıştı, karşısında hoşlandığı adam olduğunu unutmuşa benziyordu;

- Yalnız onun adı Kakao ve kendisi benim kedim oluyor.

- Bebekliğinden beri benimle olan hayvanı tanımayacak değilim herhalde?

- Tanımıyorsun işte.

- Yahu ben onu o da beni tanıyor. Bak tanımasa gelir mi?

- Gelir. O herkese gidiyor bir kere. Kakao gel buraya

O sırada Melis tezgahı arkasından kafeye doğru geçiyordu. Kedi adamın kucağından atlayarak Melis’e doğru hamle yaparken,

- Hayır Zorro, gel buraya. Gitme, diye seslendi Emre

- Kakao

Kedi ikisinin arasında kalmıştı. Bir kadına bir de adama bakıp ne yapacağını şaşırmış halde öylece duruyordu.

- Bak bu benim kedim ve üç buçuk hafta önce evden kaçtı.

- Al işte. Bu senin kedin değil çünkü Kakao daha uzun zamandır buraya gidip geliyor.

- Gidip geliyor, bak kendi ağzınla söyledin. “Gidip geliyor” nereye giyor da geliyor acaba? Düşünelim. Aaa buldum evine ve sahibine olabilir mi?

O sırada kafenin kapısı aralandı ve Gökhan kafasını uzattı;

- Abi hadi, ağaç olduk burada.

- Geliyorum bekle, dedi gergin sesiyle.

Bunu üzerine Melis hazırladığı çikolata paketini Emre’nin eline fırtatırcasına tutuşturdu.

- Hadi git. Hadi. hadi.

Kucağında çikolatası ve biraz öfkeden kızarmış yüzü ile Emre

- Zorro hadi, gidiyoruz.

- Kakao, buradayız.

Bu atışma devam ederken. Refik Amca hiç sesini çıkarmadan onları izliyordu. Bu anlamsız ve çocukça tartışmayı sonsuza kadar sürdürebilirlerdi. O sırada kafası karışmış kedinin mahzunluğuna üzüldü. Sonra birden;

- Boncuk gel oğlum, diye seslendi.

İkisi de durup Refik Amca’ya baktı. Kedi ise aradığı çıkış yolunu bulmuştu. Sesi duyar duymaz yaşlı adamın kucağına zıpladı. Adam onu severken az önce tartışan çifte ters bir bakış attı ve hiçbir şey söylemeden bulmacasına döndü.

Kafenin dışından “Abiiii” diye bir ses gelince, Emre kapıya doğru bir hamle yaptı. Arkasını dönerek kediye işaret etti. Biraz sinirli biraz da kaygılı bir sesle;

- Geri geleceğim, o bir yere kaçmasın.