Aynı şeyi severken 2. Kısım

Emre, arabanın ön koltuğunda oturuyordu. Pencereden bakarken arabada olup bitenleri dinlemiyordu. Yalnızca panik ve gülüşme sesleri kulağına çalınıyordu. Dün gece kendini tekrarlayan kabusları nedeniyle hiç uyumamıştı. Gözünü kapattığı an irkilerek uyanıyordu. Çok yorgun ve bitkindi.

Zorro yaşıyordu. Bu her şeyden daha önemliydi. Bu yüzden kendisini son haftalarda hissetmediği kadar mutlu hissediyordu. Hem de tam kedisinden umudunu kesmişken çıkmıştı karşısına. Kakao olarak tabi. Bunu düşününce gülümsedi.

-Abi n’oldu?

-Zorro’yu buldum, diye yanıtladı Gökhan’ı

-Nasıl? Nereden çıktı.

-Kafede bakıyorlarmış.

-Hangi kafe? Az önceki mi?

-Hı-hıı

-E noldu?

-Kafenin sahibi kadın bakıyormuş, vermedi bana.

-Alırız da yaşıyor yani?

-Evet yaşıyor hatta kilo bile almış.

Bunu derken gülüyordu. Melis’in kediyi sahiplenişinden hiç hoşlanmadığını söylese, yalan söylemiş olurdu. Yine de Zorro’nun başka birinde olma ihtimalinden hoşlanmamıştı. Aynı fikir kadının da hoşuna gitmemiş olacak ki kediyi ona vermeyi reddetmişti. Kendisi onun yerinde olsa ne yapardı, tam emin değildi. Ancak o sakin ve sevecen kadının kendisine bir an tekme tokat saldıracağını düşünmüştü. O an buna sinirlenmiş olsa da uzaktan ne kadar komik göründüklerini düşündü.

-Aramıza dön abiiiii, diye Sude’nin sesiyle düşüncelerden biraz olsun sıyrıldı. Sonra telefonunu alıp Melis’e bir mesaj yazdı.

“ Lütfen onu bir yere gönderme. En olmadık yerden kaçabilme potansiyeline sahip.”

Mesaj görüldü olduktan sonra hiçbir yanıt gelmedi.

“Merak etme ben de kavgayı bitirme niyetinde değilim. Sadece onu bir daha kaybetmek istemiyorum. Lütfen ona sahip çık”

Bu defa cevap ışık hızıyla gelmişti;

“Kendi kedime nasıl bakabileceğimi biliyorum. Senin olmayan bir şeyi kaybetme şansın yok.”

Bu cevapla birlikte telefonunu cebine koydu. Bu kavganın nasıl biteceği hakkında bir fikri yoktu. Ama şunu biliyordu ki Melis de o da aynı şeyi seviyorlar ve aynı şeyi istiyorlardı.

Peki, hayatında en çok bağlı olduğu; kaybettiğini düşündüğü için çıldırdığı şeyi Melis’te bulması nasıl bir tesadüftü? Ya da tesadüf müydü?