Aynı şeyi severken 23. kısım

Gökhan, mahsur kaldığı kafede çay kaşığıyla sessizce oynayarak zamanın geçmesini bekliyordu. Abisi tarafından köşeye sıkıştırılmıştı ve oyun bitmişti. Kaybettiğini söyleyemezdi ama artık hamlesi kalmamıştı. Bu nedenle konuyu çoktan kapattı. Abisi gittikten sonra biraz bekledi. Aklına yaratıcı bir fikir gelmediği için mecburen çalışanların birinden telefonunu rica etti. Ezbere bildiği numarayı hızlıca girip Defne’yi aradı. Kadının sesi soğuk ve mesafeliydi. Gökhan, çay bahçesinde mahsur kaldığını söylediğinde şaşırmadı. “Neden” “Nasıl” diye bile sormadı. Bunu trip atmak için de yapmadı. Sadece adamın tuhaf halleri onu hayrete düşürmeyecek kadar, onu tanıyordu.

Gökhan, kapının açıldığını fark ettiğinde kafasını kaldırıp gelen kadına bakmakla yetindi. Dargınlığı yüzünden okunan kadının, hiç sorgulamadan buraya gelmiş olması, içinde tarif edemediği bir his doğuruyordu. Güven, değerlilik ve şefkat karışımı olan bu his kadına duyduğu sevgiyi daha yoğunlaştırıyordu. Defne, Gökhan’ın oturduğu masaya gelip adamın başında durdu. “Hadi” anlamında bir kafa işareti ile kasaya gidip hesabı ödedi ve dışarı çıkıp arabasına doğru yürümeye başladı. Sevgilisi de arkasından onu sessiz sessiz takip etti.

Gökhan, arabaya biner binmez bütün yüzsüzlüğü ve şebekliği ile kemerini bağlamakta olan Defne’ye dönüp abartılı el kol hareketleri ile konuşmaya başladı.

- Kahramanım! Güçlü kadınım benim. Nasıl da kurtardın çaresiz erkeğini bu izbe, harabe yerden. Sen olmasan bu büyülü ormanda ne yapardım. Ya kötü kalpli kurt beni gelip yutsaydı mazallah, derken eliyle kulağını çekip araba koluna vurdu.

Defne, hiç tepki vermeden arabayı çalıştırdı. Şu an bu şakaları kaldıracak sabrı yoktu. Ancak Gökhan durmuyordu;

- Beni o güçlü kollarınla sar. Ancak senin kollarında güvende olurum bu yalancı kötü dünyada…

Kadın, bu abartılı ve komik olmaya çalışan cümlelere karşı sadece derin bir nefes alıp verdi. Kendini zor tutuyormuş gibi bir hali vardı. Yanındaki adam birden sustu. Bu suskunluk ona garip gelmişti. Merakından bir anlığına sağ tarafında oturan adama bakış attı. Adam kafasını koltuğun başına koymuş, gözlerini kapatmış ve dudakları çıkık bir halde duruyordu. Bu anlamsız duruş karşısında dayanamadı ve sabırsız bir sesle;

- Gökhan ne yapıyorsun?

- Uyuyorum. Hadi öp de uyandır beni.

Bu tavır karşısında Defne kontrolünü kaybedip bağırmaya başladı; fark etmeden gaza basıyor, bir yandan da ağlıyordu.

“ Gerçekten mi?”

“Böyle kapatacağız, bitecek öyle mi?”

“ Gerçi zaten ben kimin ki, bana ne?”

“ Gökhan bey nasıl isterse öyle konuşur”

Kesik kesik, bütünlük olmayan cümleleri ardı ardına sıralıyor ve bazı kelimeler anlaşılmıyordu bile. Elleri titriyor ve araba hafifçe sağa sola savruluyordu.

- Defne kenara çek, dedi Gökhan sakin ama net bir sesle.

Kadın ona aldırmadan devam edince, aynı şekilde tekrar etti söylediğini. Bir yandan da eliyle direksiyonu tutmuş sabitlemeye çalışıyordu. Yine sesini duyuramayınca, bağırarak tekrar etti;

- Kenara çek, Defne!

Kadın, yüksek sesin etkisiyle kendine geldi. Hemen yavaşlayıp kenara çekebildi. Sustu ve ağlamaya devam etti. Gökhan olduğu yerde doğrulmuş ciddi bir şekilde duruyordu. Sakin, sessiz ama tok bir tonla;

- Özür dilerim.

- Özür istemiyorum. Gerçek bir açıklama istiyorum.

- Ne için?

- Neden benimle gerçekten iletişim kurmadığınla ilgili.

-Gökhan'dan ses çıkmayınca. Kadının ağlaması yeniden şiddetlendi, hızlı hızlı konuşmaya devam etti?

- Neden Gökhan? Neden? Sadece bir defa anlatacaksın ve konu kapanacak? Seni anlamamı neden istemiyorsun? Madem yaran var bana neden göstermemek için diretiyorsun?

- Dokuz yaşındaydım, dedi sakince ama duraksayarak. Defne, nefesini tutarak onu dinlemeye koyuldu. Ses tonundan anlatmakta zorlandığı belliydi;

- Hikmet baba bana onunla görüşmek isteyip istemediğimi sordu. “Hayır” dedim. “Emin misin oğlum, bak o senin baban” dedi. “Eminim” dedim. “Benim babam sensin”. “Tamam oğlum” dedi. Bu konu kapandı, sonra birden kadına döndü ve daha hızlı konuşmaya başladı.

- Kapandı Defne! Bitti. Benim bir babam var. Ya evde Hikmet gibi bir adam varken ben nasıl başkasını baba olarak düşüneyim? Haksızlık olmaz mı? Benim bir ailem var. Ben oraya aitim. Ve sen bana sürekli diyorsun ki “Hayır o kadar da ait değilsin”. “Bir hayatım var” diyorum, “hayır gerçek değil bu hayat” diyorsun.

Defne kaşlarını çatmış, şaşkın ama şefkatli gözlerle Gökhan’a bakıyordu. Karşısındaki adamı ilk defa bu kadar ciddi görüyordu. Gözleri dolmuş, ciddi ve samimiydi.

-Anlatamadım galiba, diye devam etti boğuk bir sesle, Defne yutkundu.

- Ben anladım, dedi burnunu çekerken.

- Oldu mu? Yeter mi, derken sesi daha da kısık ve bitkin geliyordu kulağa. Defne gözlerini koluyla silerken, onaylar anlamda kafa salladı.

Gökhan, önüne döndü. Kafasını geriye yaslayıp gözlerini kapattı. Sevgilisi onu izlerken şaşkındı ve hızlı hızlı nefes alıp veriyordu. Sonra dönüp yoluna devam etmeyi düşündü. Bu şekilde içi rahat etmedi. Yavaşça yana doğru eğildi. Adamın dudaklarına bir öpücük kondurdu. Adam gözlerini açtı.

-Uyandığına göre artık büyülü ormandan çıkabiliriz, diyerek direksiyona döndü. Gökhan kafasını ve bakışlarını hiç oynatmadı. Olduğu yerde gülümsüyordu.