Aynı şeyi severken 24. kısım

Yazdığı imalı mesaja hiç yanıt alamamıştı Melis. Bu onu biraz hayal kırıklığına uğratmıştı. Adam mesajı görünce ne yapmıştı sahi? “Bununla mı uğraşacağım” deyip kenara mı fırlatmıştı telefonu? Belki Gökhan’ın gafını, şaka olarak değerlendirmek kendi hatasıydı. Tüm yaşanan süreci düşününce “şaka” olması daha yüksek ihtimal gibi gelmişti ama belki de duyguları nedeniyle kendisini manipüle ediyordu.

Sabahki ruh haline geçiş yaptı hızlıca. Keşke o mesajı atmasaydı. Emre, Kakao konusunda uzlaşmayı bozabilirdi. Bu durumda yapabileceği tek şey artık kavga etmekti. Kavga konusunda da pek başarılı değildi. Sakin kalamadığı için kendisine kızdı. Şimdi her şey daha zor olacaktı. Tüm bunlar zihninde dönüp dururken kapı çaldı. Kimse gelmezdi ki, ona. Hem de bu saatte. Aklına tek bir isim gelmişti. O isim de zaten aklındaydı aslında. “Acaba” dedi. Heyecanla kapıya koştu. Bir yandan da “umutlanma” diyordu kendi kendine. Oysa kapıyı açtığı an karşısında kakaoya fotoğraftaki gibi sarılarak duran adamı gördü. Ciddi durmaya çalıştı ama mutluluğu gözlerindeki ışıltıdan okunuyordu.

Kediyi adamın kucağından alda ve ona sarıldı. Adamla hiç ilgilenmiyormuş gibi görünerek arkasını dönüp salona doğru yürüdü. Elbette kapıyı açık bırakarak…

Emre, Melis’in arkasından salona girdiğinde kadın kanepeye yayılmış, kucağında kediyi seviyordu. Kedi de yıllardır sevgiye hasretmiş gibi mırlayıp duruyordu. Adam sağlam kalan tekli koltuğa oturdu ve onları izlemeye başladı. Kadın, kafasını kaldırıp ona baktı ve hiçbir şey yokmuş gibi yaptığı şeye geri döndü. Emre bir süre bacaklarını yere hafif hafif vurarak bekledi. En son dayanamadı;

- Bir şey demeyecek misin?

- Ne gibi?

Bu umursamaz tavır adamı çıldırtıyordu. Ellerini hafifçe yukarı kaldırıp ayağını zemine sertçe vurduktan sonra hızlıca;

- Gökhan’ın sabah söylediği şey sadece şakaydı. Kendisinin densiz olması bunu değiştirmiyor.

- Onu fark ettim, dedi Melis yüzünde etkileyici bir gülüş vardı. Adamın çırpınması hoşuna gitmişti.

- Nasıl yani şaka olduğunu fark ettin mi, derken kaşlarını çattı.

- Evet. İlk başta anlamamıştım ama gün içinde Gökhan’ın hareketlerinden bunu anladım.

- O zaman bana o mesajı neden attın, soruyu sorar sormaz kadının yüzündeki gülümsemeye takıldı gözü ve hemen başka bir soru daha sordu. Ciddileşmiş ve biraz da kızgın görünüyordu;

- Benimle oyun mu oynuyorsun Melis?

Melis bu soru üzerine gülmeyi bıraktı ve Emre’nin olduğu yöne doğru eğilerek;

- Sen neden benim kırgın olduğumu düşünürken, bana nispet yapar gibi fotoğraf gönderdin? Benimle oyun mu oynuyorsun Emre?

Emre oturduğu yerde geriye doğru yaslandı ve oldukça sakin bir sesle;

- Sadece iletişim kurmaya çalışıyordum. Ayrıca bir şeye kırılıyorsan bunu söylemelisin. Alakasız konularda kavga çıkartıp çekip gitmen çok anlamsız. Karşındakine açıklama yapma şansı bırakmıyor.

- Alakasız konu derken? Gökhan’ı savunmamdan mı bahsediyorsun? Ben o konuda sadece fikrimi söyledim. Bence senin başka bir konuya kızdığın için kardeşine yüklenmen yanlış.

-Ben sadece doğru olanı söyledim, dedi Emre bastırarak.

-Sence doğru olan bizi rahatsız eden bir konuda konuşmak zorunda olmak mı, Melis’in de sesi yükselmeye başlamıştı.

-Bazen evet. Bazı durumlarda kendinle ilgili sakladığın şeyler seni anlatır. Saklamak dürüstlük değildir.

-Öyle mi, diye sordu kadın gerinerek birdenbire sesi sakinleşmişti. Kedi gergin tartışmadan sıkılıp Melis’in kucağından atlamış ve televizyonu daha iyi görebileceği bir yere yayılmıştı. Kadın suratında kendinden emin bir ifadeyle sordu,

- O zaman bana anlatır mısın? Şu sık gördüğün kabusları mesela?

Emre bu soruya biraz şaşırdı ancak hemen kendini topladı. Kafasını yana eğdi. Rahatsız olmuşa benzemiyordu ve hatta eğlenir gibi bir hali vardı. Sakince cevap verdi;

- Ben, yakın ilişkilerden bahsettim Melis. Gökhanla Defne gibi sevgililerden..

Bu cevap karşısında Melis’in suratı allak bullak oldu. Kalbine bir yumruk yemiş gibi hissetti bir anda, yutkundu. Ancak daha can alıcı soru sorulmamıştı. Emre kadının her halini dikkatlice inceliyordu. Işıl ışıl parlayan gözlerinden hınzırlık okunuyordu. Sakin ama kendinden emin bir sesle devam etti;

- Biz sevgili miyiz?