Birlikte 5. kısım

Akşamüstü yaşadığı mesaj gerginliğini çabuk atlattı Emre. Sonrada akşamı düşünmeye odaklandı. Dünden daha güzel bir gecenin hazırlığını yapıyordu kafasında. Yol boyunca kafasındaki planlara odaklandı.

Melis’i ve Zorro’yo almaya gittiğinde, Refik çoktan gitmişti. Kafe kapanmak üzereydi. Kadın mutfakta son işlerini tamamlarken, Emre heyecanla onu karşılayan kediyle oyun oynamaya koyulmuştu.

Arabaya bindiklerinde adam “Nereye” diye sormadı. Eğer sorsaydı alacağı cevabın ayrı ayrı evlere dağılmak olacağına neredeyse emindi. O sormayınca Melis de bir şey söylemedi. Eğer sorulsaydı o da verilmesi “gereken” cevabı biliyordu. Cevap hakkı elinden alındığı için mutsuz olduğu söylenemezdi. Her ne kadar bu durumu fazla hızlı bulsa da…

Günün nasıl geçtiği hakkında yüzeysel bir sohbete tutuştular. Kadının bu yeni başlayan “şeye” -ilişki diyemiyordu nedense- karşı heyecan ve korku karışımı hislerine karşın Emre’nin rahat ve keyifli tavrı gerginliği hafifletiyordu. Suskunluk başlayınca Emre, ıslık çalarak yoluna devam etti. Elini uzatıp Melis’in kucağındaki kedinin başını okşadı bir ara. Melis ise dün geceki gibi hala bu işte bir hata olduğunu düşünüyordu. İlginç bir şekilde Emre’ye güvendiğini fark etti. Ve bu yabancı gelen güven hissine ister istemez mesafeli yaklaşıyordu. Ona göre bu his oldukça anlamsızdı. “Aslında yabancı bir adam” diyordu içinden. Bir yandan da akışı engelleyemiyordu. Gerçi bunu istemiyordu da…

Emre’nin mutlu suratı, evin kapısında gördüğü genç kızla birden değişti. Kapıda acı çeker gibi bir suratla kıvranarak duran kız kardeşine, korkunç bir bakış fırlattı. Oysa kız bunu şu an umursamayacak kadar kötü durumdaydı.

- Arıyorum, açmıyorsun. Neredesin Abi ya? Hadi kapıyı aç hadi, bunu derken yerinde hopluyordu. Kafasıyla abisinin yanında gördüğü kadına baş selamı vermeyi unutmadı.

- Ne işin var senin burada, dedi anahtarı çıkarıp kapıya yönelirken.

- Evden kovuldum.

- Neden, diye kaşlarını çattı abisi.

- Annemlerin evlilik yıldönümü ya, babam evden kovdu. Hadi abi aç artık şimdi altıma işeyeceğim.

Bu son dediği apartman içinde yankılanmıştı.

- Lan sessiz ol, tüm apartman duydu.

O sırada açılan kapıdan, tuvalete doğru koşan Sude abisine cevap yetiştirmeyi unutmadı;

- Ay sanki onların hiç çişi gelmiyor!

Melis, genç kızın bu hallerine gülüyordu. Kapıyı tutan Emre’nin ardından içeri girmeden kediye özgürlüğünü verdi ve onu bıraktı. Salona girdiğinde gördüğü manzara ile önce bir afalladı; Özenle hazırlanmış bir masa; iki kişilik servis, ortada bir peynir tabağı ve bir de meyve tabağı; Tabakların arasına küçükten büyüğe doğru özenle dizilmiş üç adet kırmızı mum; iki kadeh ve bir şişe kırmızı şarap; bir tabağın yanına zarifçe yerleştirilmiş bir kırmızı gül…

Sonra içerden sifon sesini duydu. Melis’in suratına utangaç bir çocuk gibi bakan biraz da öfkeli olan adama baktı. Dudaklarını bastırdı gülmemek için. Buna rağmen engel olamadığı gülüşünü gizlemek için eliyle ağzını kapattı. Gözlerini adamdan çevirdi ve bir daha bakmamaya dikkat etti. O sırada Sude’nin “ohhh” diye salona girişiyle gözlerini yumdu. Kendi tutmak giderek zorlaşıyordu.

Sude Melis’in yanına geldiğinde masayı fark etti. Önce gözleri büyüdü ve Melis’in verdiği tepkilerin aynılarını, aynı sırayla verdi. İkisi de gözlerini aşağı doğru eğmiş gülmemek için kendilerini tutarken, adamın gergin bakışlarını üzerinde hissediyordu. Neyse ki Emre, daha önceden hazırlattığı lazanyayı ısıtmak için tezgaha doğru döndü. Uzun süre tuttukları nefeslerini verdiler ve bakışlarını kaldırmayı becerebildiler. Birbirleriyle göz göze geldikleri anda sessiz bir kahkaha baş gösterdi. Arkası dönük adam bunu anlayabiliyordu. Bir yandan içinden küfrederken diğer yandan durumun saçmalığına o da gülmeye başlamıştı. Yine de tüm planları bozulmuş bir adamın yapacağı şekilde davranmaya karar verdi. Sude’nin çekeceği vardı.