Kedinin ikinci hayatı 19. kısım

Adamın arkasından panik ve şok ile bakakalan Melis, önündeki tepsiden bir çikolata aldı. Çikolatayı ağzına atıp tadına baktı. “ Ne var ki bunda? Çok da güzel işte.” dedi kendi kendine. Ardından ağzına bir çikolata daha attı. Kendini hem biraz öfkeli hem de kırılmış hissediyordu. Bir yandan da içerideki adam için endişeliydi. Farkında olmadan sürekli ağzına çikolata atmaya başlamıştı.

Emre ise lavaboya ellerini dayamış, aynada yüzüne bakarken yaptığı ahmaklığı düşünüyordu. Ciddi anlamda rezil olmuştu. Ve bu rezilliği ile birlikte muhtemelen karşısındaki kadına da kendini kötü hissettirmişti. Midesi rahatlamıştı. Ama zihni bulanıktı. Sağlam bir manevra ile bu işi çevirmeliydi ama aklına hiçbir şey gelmiyordu. Burada çok uzun kalamayacağına göre çok da seçeneği yoktu. Yüzüne biraz su çarpıp dışarı çıktı.

Emre kapıyı açtığında Melis ağzına bir çikolata daha tepmekle meşguldü. Panikle bir su doldurup adama verdi, yarı dolu ağzını tek eliyle kapatıp

- İyi misin, diye sordu.

- Emre bu soru üzerine yapacağı en iyi şeyin kalkanlarını indirip en samimi haliyle davranmak olduğu kanaatine vardı. Suratında mahçup bir gülümsemeyle

- İyiyim, kusura bakma. Tatlıyla aram hiç iyi değil. Hele sabahları hiç değil.

- Çikolataların yarına yetişmesi gerekiyor, istersen bildiğim birkaç yerin adresini verebilirim.

- Hayır, hayır. Sorun gerçekten tadıyla ilgili değil.

- Sesi biraz panik çıkmıştı. Kadını sorunun bu olmadığı konusunda ikna etmesi gerekiyordu. Sonra gözünde ufak bir ışık yandı, kadının suratını inceleyerek konuşmaya devam etti;

- Ben kardeşimin çikolataya bayılacağına eminim.

- Kardeşin-iz?

- Sözü var işte yarın.

Konuşurken kadının suratını ve verdiği tepkileri incelemeye koyuldu. Yüzündeki gerginlik yumuşamış, hafif bir tebessüm belirmişti. Hafife kaşlarını kaldırarak

- Ha kardeşiniz… Peki, emin misiniz?

- Evet. Kesinlikle.

Bunu söylerken gitmeye hazırlanıyordu. Tezgahta duran kahvesini kendinden emin bir şekilde yudumlarken, kadından çıkan “ama” sesini duyması ile yüzünün buruşması bir oldu.

- Soğumuştur o, diyecektim.

- Ben artık gitsem iyi olacak.

- Bir kahve daha verebilirim?

- Ben bir süre bir şey yiyip içmesem iyi olacak.

Karşısındaki kadın zor tuttuğu gülüşünü salmıştı. Emre daha fazla rezil olmamak için oradan kaçması gerektiğini düşünüyordu. Baştan ayağı şaşkın bir profil çizip hedeflerinden yeterince uzaklaşmıştı.

Kapıya doğru yöneldi kapıyı açmak üzereyken “Son bir deneme” dedi içinden.

- Melis hanım

- Efendim

- Bu dükkanı siz mi dekore ettiniz?

- Evet, neden sordunuz?

Belli oluyor.

- Nasıl, anlamadım.

- Çok güzel.

Melis suratında bir sırıtışla donmuş gibiydi. Emre ise hiçbir cevap beklemeden dükkandan kaçarcasına çıktı. Dükkan kapısı arkasından kapanırken en azından kapıyı açmayı unutup cama yapışmadığı ya da eşikte ayağı takılıp yuvarlanmadığı için kendini şanslı hissediyordu.