Kedinin ikinci hayatı 22. kısım

Kedi uzun süredir görmediği kafeye girdiğinde çok mutlu oldu. Melis günlük işlerini hallederken kedi de oradan oraya hoplayıp oyunlar oynadı. Refik Amcakkafeye girdiğinde onu hemen tanıyıp yanına koştu. Kuyruğunu dikip bacaklarına sürtünmeye başladı.

- Ooo Boncuk sen iyileştirdin mi ya?

Hiç eğilme gereği bile duymadan yukarıdan aşağıya da bakarak söylemişti. Yerine geçerken Melis tezgahtan seslendi.

- Hayrola Refik Amca, dün gelmedin. Boşuna çay demledim. Senden başka içen yok. Bir sen, bir ben.

- Hastaneye gittim.

- İyiyim. İyi. Doktorların işgüzarlığı hep.

- Nasıl yani, dedi gülerek Melis. Hiç sormadan Refik Amca’ya çayını koymuş, masasına doğru giderken.

- Parmağın kesilse “aaa Amca akciğerine de bakalım”; Dişin çürüse “ Olmaz Amca böbreğini inceleyelim”. Ne olsa “aaa Amca yaşın var”

- Ne münasebet genceciksin daha.

- Öyle ya 150 yaşında delikanlıyım, diye güldü Melis tezgaha dönerken.

- Hepimizden iyisin Valla, diyerek yanındaki tahta tezgaha vurdu Melis.

- Şimdiki nesil çürük.

Sohbet sürerken Berat ile Beril içeri girdi. Halleri her zamankinden biraz tuhaftı. Melis;

- Hoşgeldiniz, derken ikisinin de suratında zorlama bir gülümseme belirdi.

Beril bu defa hiç bekletmeden siparişini verdi. Bir süredir geldiklerinde samimi bir şekilde sohbet ederlerdi. Şimdi ise karşısındaki kadına ayıp olmasın diye kısa kısa cevaplar veriyorlardı. Birbirlerinin yüzüne bakmamak için de gayret ediyorlardı. Onlar hızlıca siparişlerini alıp kafeden çıkarken, Melis arkalarından buruk bir şekilde bakmıştı.

- Öyle ya gül bahçen olsun istiyorsan eline diken batmasına da alışacaksın, dedi Refik amca okuduğu gazeteden gözlerini bile ayırmadan. Bunu derken çok eğlenmişe benziyordu.

O gün Emre kafeye geldiğinde hava kararmak üzereydi. Dışarısı soğuktu. Samet sınavlarından dolayı izinliydi. Kızlar ise çoktan evlerine gitmişlerdi. Refik Amca bulmacasına dalmıştı. Kakao ise kafenin sıcağında iyice mayışmış, Refik Amcan’ın ayağına yaslanmış yatıyordu. Melis ise sürekli saate bakıp Emre’nin gelmesini bekliyordu.,

Emre üzerinde takım elbise ile kafeye girdi.Çok yorgun görünüyordu. Melis onu gördüğüne mutlu olmuştu ve bugün bu mutluluğu gizlemek için uğraşmamıştı. Kocaman bir gülümseme ile adama bakıyordu. Emre içeri girer girmez bitkin bir sesle ama gülümseyerek

- İyi akşamlar, dedi. Sonra hemen Refik Amca’ya dönüp

- Geçmiş olsun Refik Amca, bugün nasılsın?

Refik Amca, kendine yöneltilen soruya cevap verirken Melis şaşkın şaşkın onlara bakıyordu. Emre’nin Refik Amca’nın hasta olduğunu nereden bildiğini anlayamamıştı. O sırada Emre’nin gözü masanın altında, Refik Amca’nın ayaklarında miskin miskin uyuyan karalığa takıldı.

Zorro!