(Deva'nın anlatımıyla)

Gözlerimi zar zor açtım, gene ağlamaktan tekrar öldüğüm gecelerden biriydi. Nefret ediyordum ama dik durmalıydım, abimi bulup onunla tekrar mutlu yaşamalıydım.

Size kendimi tanıtmadım dimi ben Deva Harris, 26 yaşında, gizli bir timde çalışıyorum. Annem ve babam şehit olmuştu, annemden ve babamdan bana miras olan tek şey abimdi. Ama o 3 yıldır kayıptı.

Onları her yerde bulunmaya çalışıyor, her yere bakınca anılarımızı görüyorum. Sosyal medyayı veya televizyondan haberleri açtığımda, abimin fotoğraflarını ve o kaybolan milyonlarca kişiyi görüyordum.

Piskolojim çok bozulmuştu. Heryerde konuşulması bile başımı döndürüyor.

Ama bulup onları özgürlüklerine kavuşturucaktım.

Ben bunları size söylerken telefonum çalmıştı. Albaydı bu direk açtım "buyrun komutanım" Dedim "hemen askeriyeye gel" Dedi albay "emredersiniz komutanım" Dedim ve telefon kapandı.

Direk elimi yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçaladım. Ve dolabıma yöneldim, gri bir bol kazak bol bir pantolon giydim. Üstüme deri ceketimide giyip, kahverengi saçlarımı tarayıp, at kuyruğu yaptım ve ayakkabımı giyip,

Çantamı aldım ve çıktım yağmur yağıyordu. Bu sefer motora binmicektim, bu yüzden araba kulanıcaktım. Arabama girip çalıştırıp,

Sürdüm son gaz bastım, o sırada gök gürledi. Sanki tüm sesim o gök gürültüsüydü, o sesim duyulmuştu bu ildeki insanlara.

Sonunda askeriyeye gelince arabamı park ettim ve hızla içeri girdim. Albay'ın kapısını çalıp içeri girdim ve bizimkilerde gördüm hepsi heyecanlı mi telaşlı mi bilmiyordum

"Kardeşlerimizi bulduk galiba" Dedi James

"Ne" Diyebildim heyecanla kafamda bin bir soru ne diyebilceğimi bilmiyordum.