( Zaman ve olaylar ilerlemiştir.Ayana'nın rüyasından başka kesit.)

Zaman ve evren akıp gitmekteydi. Barkan, Tamaraya olan aşkını içinde büyütmüştür. Tıpkı içinde bir tohumun gelişerek yeşermesi gibi. Defalarca Tamaraya duygularını ifade etse de ondan olumlu yanıt alamadı. İçindeki öfke onu daha da şeytanlaştırıyordu. Sağlık tantısına olan aşkı Tamara'nın gözlerini kör etmişti. Duygular karşılıklı gelişiyordu. Yine günlerden bir gün Barkan bütün inadıyla Tamara'yı davet etti. Aşkını herkese duyurmayı planlıyordu. Evleneceği kadını seçmişti. Ama Bu onun kendi bakış açısı. Kendini kandırmaktı.

...

Şeytan imparatorluğun topraklarına çoktan adım atılmıştı. Tamara her şeyden habersiz kapıya doğru ilerliyordu. Bir an durdu ve yanan ölümsüz ateşe baktı. Bir gariplik vardı. Bu sessizlik hayra alamet değildi. Kapıya adım atmaya başladığında sesler yükseldi. Ardından bir davul sesine benzer sesi...

Tamara içeri adımını atmıştı. Şeytan imparatorluğunun kötü tanrı ve tanrıçaları vardı. Tamara'yı gördükleri an kahkahalar, sinsi bakışlar etrafı doldurdu. Tamara içeri adım attıkça sıra halinde dizildiler. Barkan, tahtında oturmuş ona bakıyordu. Kalktı ve yavaş adımlarla ona doğru ilerledi. Tamara durmuştu. İğreti bakışlar midesini bulandırmıştı.

Barkan öncelikle dans için elini uzattı. Tamara elini çekti. Barkan'ı görmezden gelerek çekildi. Barkan fazlasıyla rezil olmuştu. Bu rezillik onu kinlendirmişti. Tamara karşı duvarda asılı olan tabloya doğru ilerledi. Bu tablo ona yabancı gelmiyordu. O adam! O adam! Çok tanıdıktı.

Evet o adam!

Barkan:

_Beğendin mi?

Tamara sadece ona baktı. Derin bir sessizlik.

Ay tacı birden parladı. Tablodan kanlar akmaya başladı. Dışarı birden Dian'ın yaralı bedeni çıktı. Yerdeydi. Bu tablo onun kanıyla lanetlenmişti.

_Seni zavallı oradan nasıl çıktın? İmkansız!

_Dian! Dian!

Barkan, Tamara'nın kolundan çekiştirmeye başladı.

_Bırak!

Tamara yaralı sevdiğine sıkıca sarılmıştı. Dian son nefesini vermek üzereydi. Barkan da öfkesini kusuyordu.

Elinde kılıcı belirdi. Bırak onu Tamara.

Tamara reddetti.

Tamara ona saldırdı. Dian'ı alarak uzaklaşmaya çalıştı ama nafile. Barkan'ın eline düştü.

Şimdi salonun ortasında sevdiği kollarında...

Sevdiği ellerinde ölüyordu. Kurtulamayacağını anladı. Oluşum kurdu. Kimse onlara yaklaşmayacaktı. Zaman akıp gidiyordu. Tamara çaresiz sevdiği adamla son kez evlilik yemini etmeye hazırlanıyordu. Düğün giysilerine bürünmüşlerdi. Barkan:

_Olamaz! Bunu yapamazsın!

_Çık oradan!

...

Acı kavuşma tamamlanmıştı. Dian, Tamara'ya baktı. Elini tuttu ve son nefesini verdi. Tamara,

Barkan'ın gözlerine bakarak içten bütün lanetini yağdırdı. Son kılıç darbesini boğazına indirdi.

_Olamaz!

Oluşumun içinde kan gölü oluşmuştu.

Tablodan cığlıklar gelmeye başladı. Yükselen ruh parçaları oraya doğru çekilmeye başladı. Toz zerreciği gibi olan bu ruh parcaları Tamara ve Dian'ın bedeninin parçalarından oluşuyordu. Ve ikisinin bedenleri oraya mühürlendi. İkisi oradaydı. Sonsuzluk, acı, keder ve intikam...

Katil, Kanlı ellere sahip oldu. Onlara sebep olan Barkan, kanlı ellere sahipti. Bu da onun lanetiydi.