Asıl Olana Dönüş

Evet taşlar bağırdı. İnen bu yüce adam Kısıl Han'dı. Her şey, gözünün önünde bir çırpıda geçip gitmişti. Nereden geldi bu anılar! Nereden! Lanet olsun!

Ona karşı yıllar yılı nefret duyan kendisi değil miydi? Aradan beş bin yıl geçmişti. Bu konu unutmak mümkün değildi. Beş bin yıldır bunu ona ödetmek istiyordu. Kalbinin derinliklerini bıçak saplanmıştı bir kere. Belen kötü durumdaydı. Garip bir zafer arzusu içinde hissediyor gibiydi. Ama mutlu değildi. Tabii kendisi bunun pek de farkında değildi. O, mutlu olduğunu sanıyordu. Düşünceleri katı ve sert bir hal almıştı. Bir zamanın iyi adamı değil miydi? Şimdi kendisini sevmeyen,esirgeyen bu kötü kadına karşı iyi olmayacaktı. Bitti. Kapandı o eski defterler. İntiharın cezası olarak kötü iblis imparator olarak seçilmişti. Elinde ne vardı. Kötü bir unvan. Kötü bir geçmiş. Elindeki taşı aldı ve Belen'in asılı olduğu ipe doğru fırlattı. Belen olduğu yere şiddetli şekilde düştü. Şimdi birkaç kırık daha oluştu. Ama Belen'in hali yoktu. Kısıl, onu saçından yakaladı. Ensesinden tutup kendine doğru çekti.

_Beni hatırladın mı? Şimdi o narin bedenine bu halde olmak yakışmadı ama.

Bakışları ona öldürecek ve iğreti bir şekilde bakıyordu.

_Sana hemen ölüm yakışmaz. Yavaş yavaş çekeceksin. Bu lanet yer altında neler çektim. Sadece ben bilirim! Lanet zincirlerine bağlandığımda kalbime inen yıldırım acısını ben bilirim.

Ölümlü dünyada şimdi iyi bir anı kalmamıştı onun hakkında. Oysa ne yiğit bir adamdı. Onları kollar gözetirdi. O öldüğünde, ilk onlar satmadı mı? Her gece her gündüz ona lanet yağdırmadılar mı?

İşte bu birikmiş acı onun kinini daha da yeniliyordu. Acı suyu içirmenin zamanı gelmişti. Belen'in boynunu daha da sıktı. Elleri etine geçmisti bile. Acı su, onun yarattığı bir azap suyuydu. Şimdi ne olacaktı?