3 gün olmuştu.Koskoca 3 gün.Görüştüğümüz günden sonra ne aradı, ne de mesajlarıma cevap verdi.Beril bale kursuna da gelmiyordu.Telefonumu çıkarıp attığım mesajlara ve aramalara baktım.O kadar mesaja rağmen hala hiçbir şey yazmadı.Yazmayı geçiyorum artık okumadı bile.

-Dün akşam için teşekkür ederim.

-Bir sorun mu var.

-Mirza.

-İyi misin Beril de kursa gelmiyor artık.

-Telaşlanacak bir şey var mı onu bile bilmiyorum.

Yazdığım bir kaç mesaja göz gezdirdim.Ailesinden hiç kimseyi tanımıyorum.Ona ulaşabileceğim hiçbir kimse hiçbir yer bilmiyorum.Merak ediyorum artık.Çünkü Bir anda neden iletişimi kesti? Beril neden kursa gelmiyor? Hepsi kafamda soru işareti olarak duruyor. Dün Cansu'ya da olanı biteni anlattım. O da şaşırdı, ilgi duyduğumun farkında. Beni yalnız bırakmamak için dün gece benimle kaldı.Sabah da erkenden kalkıp işine gitti.Bende hazırlanıp üzerimi giydim.Belki bugün Beril kursa gelir.Eğer gelirse hiç utanmadan çekinmeden ona soracağım.Evet belki her şey çok hızlı gelişti belki de çok çabuk bağlandım.Ama bilmiyorum.Kader mi yoksa ben mi büyütüyorum.Bir şey beni ona çekiyor gibi hissediyorum.

-Hadi kızım gel kahvaltının yap ben çıkacağım birazdan.

Düşüncelerimi bir kenara bırakıp annemin yanına ilerledim.Anneme yemek kursundan bahsettiğimde gitmeyi hemen kabul etti.Etmez diye düşünmüştüm ama beni şaşırttı.Artık onunda babamın ölümünü atlatmaya ihtiyacı var.Kafa dağıtıp nefes almaya.Yeni insanlarla tanışmaya.Bu ona çok iyi gelecekti biliyorum.Başlayalı iki gün olmasına rağmen çok iştahlıydı bu kursa.

-Tamam anneciğim geliyorum hemen.

Kahvaltımı yapıp hızlıca evden çıktım.Annemde benimle beraber çıkmıştı.Erken gidiyordu annem öğlen eve dönüyordu.Bir kaç saatlik bir kurstu onunki.Zaten eminim uzun sürse gitmezdi.Beni kırmamak için de kabul etti.Annemle vedalaşıp salona doğru yürümeye başladım.Kulağıma taktığım kulaklıktan gelen şarkıyla Mirza tekrar aklıma düşmüştü.

Napıyorsun şu an mesela? kim var yanında?Ben ölüyorum galiba, canım yandıkça.Nerdesin şu an mesela? gülüyor musun kahkahalarla? Ben özlüyorum galiba, kavuşamadıkça sana.Kavuşamadıkça sana

​​​​​​Gerçekten kabul etmeliyim artık sanırım özlüyordum.Gözüm onu arıyordu.Beril'e bakıyordum gelmiyordu.Neden gelmediğine dair kimse arama bile yapmamıştı.Sebebi neydi? Neden kimse bilgi vermiyordu?

-Hoşgeldiniz Deniz Abla.

-Hoşbulduk canım.Beril geldi mi ?

-Hayır gelmedi.Haber veren de yok hâlâ.

Odama geçip üzerimi değiştirdim.Elime aldığım yarışma kağıdına baktım.1 hafta sonra yarışma vardı.Katılmak istiyordum ama bir yanımda katılmak istemiyordu.Gerçekten ne yapmam gerektiğini artık bilmiyordum.3 gün de ruhsuz olmuştum iyice.Bu adamın üzerimde bu kadar etkisi olması beni düşündürüyordu.Farkındaydım benimki ilgiden fazlasıydı.Bunu kabul etmek istemiyordum.Adresi de yok ki evine gitsem baksam.Gerçi ne diyip gideceğim.Kiminle yaşadığınıda bilmiyorum ya ailesi yanlış anlarsa hakkımda kötü düşünürlerse.Hem Mirza'dan haber alamadım merak mı ettim diyeceğim.İç çekip koltuğa oturdum.Neden her şey bu kadar güzel giderken sorun çıkmak zorundaydı.Böyle olmak zorunda mıydı? Pencereden vuran güneşe baktım.Sevdiklerim elimden gitmesin.Uzun süredir ilk kez birine bu kadar yakın hissetmiştim.Yerimden kalktım kendime gelmek için elimi yüzümü yıkadım.Salona geçtiğimde çocukların neredeyse hepsi burdaydı.Artık herkes bir şeyler kapmıştı.Yaşları küçük olmasına rağmen kuğu gibi dans ediyorlardı.Onları görmek onlarla vakit geçirmek kafamın dağılmasını sağlıyordu.Böyle olmayı seviyordum.Çocuklar beni her zaman mutlu etmişti.Onlarla vakit geçirmek.Onlara bir şeyler öğretmek.Mutluydum böyle olmaktan.Mesleğimi seviyordum.Bu meslek bana çok güzel şeyler kazandırdı.Yeni insanlarla tanıştım.Kendimi geliştirdim.Her şey çok güzel ilerledi bu zamana kadar.Bundan sonrada böyle olması ümidiyle yaşamak istiyorum.

-Evet çocuklar herkes yapabiliyor mu bakalım?

-Ben biraz zorlanıyorum galiba.Bu hareket zormuş.

-Bende yapamadım sanki.

Tek tek herkes konuşmaya başlayınca hepsinin konuşmasını böldüm.

-Evet zor biliyorum ama bunu başarmak istiyorsak bu hareketleri yapabilmeliyiz.Şöyle düşünün hemen yapamıyoruz diye ilk seferde bırakmalı mıyız? Yoksa devam edip çaba gösterip en güzel yerlere gelmek için sabretmeli miyiz? Şimdi herkes bir daha denesin bakalım.Bu hareketi dönüm noktası gibi düşünün.Kim başarılı olursa tek tek yanıma çağıracağım.Bakalım kimler başarılı olup yanıma gelmeye hak kazanacak?

Konuşmam hepsini motive etmiş olacak ki herkes denemeye başlamıştı.

-Evet Azra gelebilirsin yanıma.

-Umay, Defne , Gamze, Beyza sizde gelin.

-Çocuklar dikkat edin bi yeriniz incinmesin.

Daha konuşmam bitmeden Pelin yere düştü.

-Ayağım. Çok acıyor.

Pelin' in yere düşmesiyle onun yanına hızla geçtim.Ece' ye seslenip hemen ailesine haber vermesini söyledim.Ambulans gelene kadar üzerimi değiştirdim.

-Ece ailelerine haber ver öğrencilerin.Ders erken bitti diye söyle.Şimdilik kimseye bişey söyleme bu konu hakkında telaş yapmasın kimse.

-Tamam ben hallederim siz gidin.

Ambulansa binip Pelin'in elinden tuttum.

-Canım çok acıyor.

-Biliyorum canım korkma geçecek ailene haber verdim.Onlarda direk hastaneye gelecekler.

Pelin'in gözlerinin dolmasına baktım.Canı gerçekten acımıştı.Çok mu erkendi bu zor hareketler için diye düşündüm.Onları yoruyor muydu acaba?

-Bir sorun var mı hemşire hanım?

-Hayır sadece küçük bir incinme gibi duruyor.Eminim 2 gün içinde iyileşeceğine.Çünkü Pelin çok güçlü bir kız bunu görebiliyorum.

Derin bir nefes alıp Pelin'e döndüm.Gözlerinden yaş gelmiyordu artık.Sakince bana bakıyordu.Hastaneye gelince hızlıca indik hepimiz.Pelin sedyenin üzerinde sakince etrafına bakıyordu.Ailesini aradığını anladım.

-Aileni arıyorum hemen gelmiş olmalılar.

Pelin bana bakınca merak etmemesi için hemen annesini aradım.Gelmek üzere oldukları söyleyince Pelin'in yanına geçtim.Onu hızlıca odaya alıp pansuman yaptılar.Alçıya alırsak daha çabuk iyileşeceğini söylediler.Onlar alçıya alırken bende kenarda oturdum bekledim.Pelin sakince bekliyordu.

-Tam burası mi acıyor bakalım?

-Evet orası bileğim acıyor.

Pelin'in annesi arayınca odadan çıktım.

-Nerdesiniz hocam tam olarak geldik biz.

-Odaya aldılar 2. kattayız.

-Tamam geliyoruz hemen.

Telefonu kapatıp asansöre doğru baktım.Telaşlı bir anne baba görünce karşımda elimi kaldırdım.Onlarda beni görünce yanıma geldiler hemen kapıdan içeri bakıp içeriye geçtiler.Doktor bir tomografi çekip emin olmak istemişti.Pelin tomografiye giderken annesi babası da yanında gitmek istedi.

-Sağolun hocam siz gidin biz hallederiz gerisi.

-Olsun aklım kalmasın ben burda beklerim.Siz Pelin'in yanında olun.

Onlar giderken bende çantamı alıp hava almak için dışarı çıktım.Hastanede bir telaş vardı.Kim bilir kimin ne derdi vardı.Herkes farklı sebeplerden burdaydı.Gerçekten zordu burda olmak.Cafe kısmına geçip kendime bı kahve aldım.Bankın üzerine oturup etrafı incelemeye başladım.Beril'e benzettiğim kıza baktım.Ne kadar benziyor diye düşündüm.Ayağa kalkıp yanlarına yaklaştım.Gerçekten Beril burdaydı.

-Beril.

Çok yüksek sesle konuşmuş olmalıyım ki yanında ki hamile kadın bana döndü.Anlamsız bakışlar atarken Beril'e döndüm.

-Merhaba Beril.Haber vermediniz kursa da gelmiyorsun artık bir sorun mu var?

Beril dudaklarını büzüp sessizce bana baktı.

-Amcam kaza geçirdi o yüzden gelemedim.

Amcası mı? Mirza mıydı tek amcası? Yoksa o yüzden mi aramalarıma dönmedi.Mesajlarıma bakmadı.Yanındaki kadın elini uzatıp yüzüme odaklandı.

-Ben Beril'in annesiyim.Kusura bakmayın haber veremedik telaştan.Kurstan aradılar ama dönüş yapamadık telaşımızdan dolayı.Mirza kaza geçirdi eşimin kardeşi.Onunla ilgileniyorduk.Beril de o yüzden geri kaldı.

Mirza kaza mı geçirmişti.İyi miydi acaba? Ciddi bir şey var miydi ki? 3 gün olmuştu. 3 gündür burda mıydı? O kadar ciddi miydi durumu? Ne yapacağımı bilmiyordum.

-Ben...

Sustum sanki dilim tutulmuş gibiydi.Ne diyeceğimi bilemedim.

-İyi misiniz?

-Ben onu görebilir miyim?

-Tanıyor musunuz Mirza'yı.

-Evet ben Deniz bu arada.Yeni tanıştık ama arkadaş olmuştuk ben haber alamadım 3 gündür merak ettim, ulaşmaya çalıştım ama telefonuna kapalıydı.

-Evet trafik kazasında telefonu kayboldu daha bulunamadı.

-Peki nasıl şimdi?

-İstersen gel götüreyim kendin gör.

Onu görmem lazımdı.Çok merak etmiştim.İyi olduğunu gözlerimle görmem lazımdı.Uzun koridora girdiğimizde her yer doluydu.Kız kardeşini görünce tanımıştım.Yanındakilerde anne ve babası olmalıydı.Herkes bana bakıyordu.Kimseye bakamadım ama tüm gözlerin üzerimde olduğunu hissedebiliyordum.

-Mirza'nın arkadaşı görmek istedi bende getirdim.Asağı da karşılaştık.

Annesi diye tahmin ettiğim kadın yanıma yaklaştı.

-Adın ne kızım? Nerden tanışıyorsunuz oğlumla.

-Ben Deniz.Yeni tanıştık çok olmadı.Aradım ama ulaşamadım.Aşağıda Beril'i görünce öğrendim olanları.

-Demek o Deniz sensin.Oğlum orda şuan uyuyor.Uyandı ama tekrar uyuttular dinlenmesi için.Fiziksel olarak çok yorgun.Bide geçici bir hafıza kaybı yaşadı.Son zamanlarda olan hiç bir şeyi hatırlamıyor.

Boydan olan camdan içeriye baktım.Ordaydı çaresizce yatıyordu.Yorgun olduğunu burdan hissedebiliyordum.Hiç tepki vermeden sessizce gözleri kapalı uyuyordu.Kollarında serumlar takılıydı.Beni tanıyor muydu acaba? Yoksa benide unutmuş muydu? Ne zaman kalkacak sağ salim evine gidecekti? Gözümden akan yaşa engel olamadım.Sessizce izledim onu.Kimse dokunmadı bana beni tanıyor olmalılardı.Yoksa annesi Deniz sensin demekki demezdi bana.Beni onlara anlatmıştı.Değer veriyordu bana yoksa neden anlatsın ki? Bu sefer sadece ben ona baktım onun bana bakmaya hâli bile yoktu.Kendinden habersiz yatıyordu.Gözümün önü buğulaşınca yere hızlıca düştüğümü hissettim.Her şey gitti gözümün önünden.Kalkamadım, hareket edemedim.

Evet arkadaşlar bu bölüm burda bitti.Diğer bölümde neler olacak bakalım? Bende sizin gibi heyecanla yeni bölüme geçeceğim.Sevgiyle kalın...