Yine bon boş bir sabahtı.Yüzüme gelen güneş ışığını fark ettim.Alarmım çalmıştı.O sesten nefret ediyordum.İçerden annemle babamın bağırış sesi geliyordu.Biraz diklendim.Gözümü devirdim."Başladık gene" "Kim bilir yine neden bağtınıyorlar sabah sabah ya" "offf" dedim ve ellerimi yüzüme koyarak kafamı yastığa koydum.Ama bu seferde alarmımı kapatmayı unutmuştum.Dödüm ve kapat butonuna tıkladım."Offf başlarım böyle işe ya" yorgun argın kalkıp üstüme okul kıyafetlerimi giydim.Mırıldanarak gidip çantamı hazırladım.Düz,koyu kahve siyah dirseyimin hafif üstüne gelen saçlarımı taradım.Keyifsizce saçımı topladım.Annemle babam mutfaktaydı.Gidip mısır gevreğimi tabağa koyup üstüne süt döktüm.Annem ve babam karşımda kavga ediyorlardı.Artık alışmıştım.Hatta onlar söylemeden tahmin bile edebiliyordum söyliyeceklerini."Kızımıda alıp gidicem buralardan Tarık" diyecek dedim normal ses tonumla.Annem peşine "Kızımıda alıp gidicem buralardan Tarık" "Bende onu istiyorum ya" diyecek babam dedim.Babam ardından "Bende onu istiyorum ya!" "bende keyfimden gitmiyorum zaten.Gidiyim de Meltem denilen o kadına meydanı bırakayım değilmi" diyecek dedim.Aynende öyle oldu.Gözlerimi devirdim.Biz hiç bir zaman normal bir aile olamadık.Sanırım olamayacaktıkta.Ama ben böyle iyiydim.En azından her aile gibi karışmıyorlardı.Sadece sorgulamadan geçiyordum.Ne zaman ayrılacaklar diye düşünüyordum bazen.Gülümsemeye çalışarak annemin yanağına öpücük kondurdum.Babamada."Ben çıkıyorum inşallah bu günde birinizin cenazesini almam" dedim ve çıktım.Otobüse bindim.Bir kadın otobüsün ortasında bayıldı.Otobüsü kenara çekti şoför.Ancak kapılar açılmıyordu.Otobüs daracıktı ve bemde klostrofobi vardı.Aşırı doluydu.Camı kırmak için çekiç yoktu.Muhtemelen her zamanki gibi çalınmıştı.Benim nefesim gittikçe azalıyordu.Kadının yanına gidip yardım etmeye çalıştım.Ama ne yapabileceğimi bilmiyordum.İçerdeki öğretmenimizi fark ettim.Oda durumu anlara nlamaz geldi.Bana baktı."İlk yardım biliyor musun?" "Hayır" dedim telaşla."Terliyorsun.Klostrofobun mi var?" "E-Evet." "Derin derin nefes al" "Hocam kadın yaşıyacakmı" hocamız doktordu.Ama öğretmenlik yapıyordu.Eskiden bir hata yapmıştı.Büyük bir hata.Ama bize anlatmadı."Hocam iyi olucakmı" "Esra sakin ol.Yardım edicem ama seninde bana etmen lazim.Bu yüzden sakin ol" "Hocam ölmez değilmi?" gözümden akan yaşları hissedebiliyordum.Normalde hiç sulu göz değilimdir.Ne çok gülerim nede ağlarım.Babam iyi bir baba yada eş değildir.Annemde babama çok bağlıdır.Ama bana bazen iyi davraanırdı babam.Bu yüzden kendimi korumayı çoktan öğrenmiştim.Hocam endişeyle gözlerime bakıyordu."Bak sakin ol Esra" derin derin hızlıca nefes alıp veriyordum.Hocam elimi tuttu ve çöktü.Bende çoktüm."Esra sakin sakin.Çıkıcaz burdan" "Çıkıcaz burdan tamam mı çıkıcaz" "Hocam sadece bir kere hayatımda bu kaadr kötü oldum" "Yada çağresiz" "Ne zaman" "Uzun hikaye" "Derin nefes alıp ver" "Hadi sakin ol" biraz sakinleştim."Hazır mısın?" dedi.Kafamı evet anlamında salladım."Ha-hazırım" "Güzel" kadının baş ucuna geçti.iki parmağını kadının burun deliklerinin önüne tuttu.Sonra kafasını dizlerinin üzerine koydu.Aynı iki parmağıyla boğazına koydu."Nabzını alamıyorum nefes alamıyor" "Entübe etmem lazım nerde bu ambulans!" "Geliyor beyfendi" "Suni tenefüs biliyor musun?" "Evet" "Geç" dedi ve yer değiştirdik."Şimdi ben kalp masajı yapıcam sende ben 5 diyince suni tenefüs yapıcaksın " "Tamam hocam" iki elini üst üste birleştirdi ve kalbinin üzerine koydu.Hızlıca 5 kez bastırıp çekti.Beş dedikten sonra kadının burnunu tıkayıp suni tenefüs yaptım.Böyle 3-4 dakika devam ettik.Sonunda kalp atışı ve nefesi düzeliyordu.Ama ben çok daralmıştım.Artık başım dönüyordu.Nefes alıp verişim hızlanıyordu.Bir yerden sonra yaanımdaki demire tutundum.Hocam "İyi misin Esra" "E-evet hocam" "Biraz daraldım" ambulans hala gelmemişti.Ve hala bir yardım ekibi gelmiyordu.Neden bu kadar uzuun süredir gelmiyordular? "5" gözlerimi hızlıca açıp kapadım."Esra 5 oldu" "Esra!" bir anda irkildim.Suni tenefüsü yaptım."Sen iyi olduğuna emin misin" dedi ve nabzını tekrar kontrol etti.İyiydi.Nefeside aynı.Bunu duyunca bir koltuğun önündeki köşeye çöktüm.Derin derin nefes alıp göz yaşlarıma hakim olmaya çalışıyordum.Başım çok dönüyordu.

"Esra iyi misin" "Evet hocam iyiyim.Kadın iyi değil mi" "Evet iyi merak etme" dedi ve bir elini alnıma koydu.Sonra boynuma."Sen buz gibisin" artık nefes alamıyordum.Sanki hıçkırıyormuşum gibi hir ses çıkıyordu.Bacaklarımı kendime doğru çektim."Hocam nefes alamıyorum" "Sakin ol tamam mı sakin ol" gözlerimi sürekli açıp kapatıyordum."En son bu olduğunda ne oldu Esra!Sen güçlüsün hem o zaman tektin." "Esra en son ne oldu" "Tahta bir kutuda diri diri gömdüler" "NE!" "Meltem denilen kadın yaptı" ağlanaya başladım."5 yaşındaydım.Ama şimdi bir umudumda kalmadı..." "Tamam tamam geçti.." dedi ve sarıldı."Çıkıcaz tamam mı" "Sen sadece derin derin nefes al" görüşüm bulanıklaşıyordu."Gözerim bulanıklaşıyor..Bu hiç olmamıştı." Asaf hoca sessizce "3. evre.Sonuncudan önce.Sonuncu bilinç kaybı." "Tamam çıkıcaz burdan" bir anda kapıya birileri vuruyordu.Cam kırılmıştı.Bir anda mutluluktan ağlamaya başlamıştım.Dışarı çıkınca direk Asaf hocaya sarıldım."Teşekkürler hocam.Siz olmasaydınız hem o kadaın hemde ben şu an ölmüştük" "Bir şey değil.Hem o kadının hayatınıs en kurtardın.Hadi sen git evine.Bu gün okula gelme." "Peki hocam" dedim ve otobüse binmeden yürüyerek eve gittim.Gittiğimde annemi yerde kanlar içinde gördüm.Yerdede bir bıçak vardı.Çantam kolumdan kaydı ve yere düştü.Dizlerimin üstüne çöktüm