Korku ve şaşkın olarak bakan gözlerimi bir kere bile kırpmamıştım.Gözümü bir kere açım kapadım.Bu kasaba gibi küçük ama kalabalık şehirlerde ambulansın 30 dakika içinde gelmesi konfor ve mucizedir.Asaf hocanın gitmemiş olması umuduyla koşarak peşinden gittim."Asaf hocam!" diye haykırdım.Yavaşça arkasını döndü.Yüzünde ufak bir gülümseme vardı.Benim ise yaş.Yüzümdeki yaşları fark edince kötü bir şey olduğunu anlamış gibi yüzündeki gülümseme bir anda endişeye dönüştü."Annem-Bıçak" nefes nefese anlatmaya çalışıyordum."Ne diyorsun anlamıyorum" "Annem bıçaklanmış" bir anda gözleri büyüdü."Ne!" dedi ve koşarak evimizin girişinden bir hışımla girdi ve mutfakta annemin cansız bedenini gördü."Olamaz" dedi fısıldayarak."Ambulansı ara" dedi Asaf hoca.Bende telefonumu çıkarıp aradım.Ancak aradığımda yüzüme kapatıldı "Alo buraya acil bir ambulans gönderin lütfen annem bıçaklandı" "Veletmisin nesin sen ya 'annem bıçaklandı ambulans' ah şu liseliler gerçekten bu işi oyun zannediyorsunuz değilmi işimiz var tamam mı" dedi ve yüzüme kapattı."Yüzüme kapattılar" aslında onlarda endişelerinde haklılardı.Burası küçük bir şehirdi.Az ambulans ve az hastane vardı.Kim liseli bir kıza inanacaktı ki? "Ne demek kapadı hasta ölücek dalgamı geçiyolar bizimle ya!" "Hocam bir şey yabın n'olur" "Elimden geleni yapıcam Esra sakin ol sen" "Bana temiz bir bez getir" kafamı tamam anlamında sallayıp koşarak bez getirdim.Asaf hoca açık olan yerin kenarlarına bezleri sardı.Masadaki süngeri alıp ortasına koli bandıyla bantladı.

"Benim şu an elimden ancak bu kadar gelir" "En azından şimdilik" "Annemmm.Annecimmm.Ben seni biliyorum annemmm.Sen başarırsın.Sen bizi bırakmazsın biliyorum." dedim ve kafasına doğru sarıldım."Sen bizden vaz geçmezsin" on dakika sonra ambulansı tekarar aradık.Bu sefer Asaf hoca konuştu.Geldiler.Ancak hastaneye gidince bir doktor yanıma geldi. "Başka birin varmı" "Babam.." "İyi bari.Cenazede ona sarılırsın." "NE?" "Annenizi kaybettik..." gözümdeki yaşlar sanki iki dakikalık ömrüm varmış gibi akıyordu.

Kendimi boşluktaymış gibi hissettim."Yalan.." "Efendim?" dedi doktor."YALAN SÖYLÜYORSUN SEN" diye ağlayarak haykırdım."ANNEM BİZİ BIRAKMAZ YALAN SÖYLÜYORSUN" "ANNE GEL HADİ YALAN SÖYLÜYORLAR" Asaf hoca ellerimi arkadan tutup sarıldı."Sakin ol öldürücekmiş gibisin" "GİT BIRAK BENİ GİT BURDAN İSTEMİYORUM SENİ!HEPİNİZDEN NEFRET EDİYORUM!DUYDUNUZMU!" yavaşça yere doğru çöktüm.Biraz daha sakindim."Annem beni bırakmaz..." "Değilmi...."

Yıllar sonra...

Şimdi yıllar geçti üzerinden...Taşındık.Bir daha Asaf hocayı görmedim.Yeni bir hastanede işe başladım.Evet eskiden muhteşem her öğretmenin gözdesi değildim.Ama baya iyiydim.Annem öldükten sonra kendimi derslere verdim.Ve başka anneler ölmesin diye doktor oldum.Beyin cerrahı...

Şimdide Kahramanoğlu hospital'da çalışmamın ilk günüydü.Kapıdan içeri girince büyük bir hastane olduğunu fark ettim.Gözüm solumun en arkadaki koridordan gelen bir adama ilişti.Çok tanıdıktı.Ama kimdi uzaktan çıkaramıyordum.Oda bana bakıyordu.

Muhtemelen bir önceki hastanelerimden birindendir diyetek bir şey demedim.Sonra acile bir ambulans geldi.Koşarak acile gittik.Ambulansın kapısı açılınca bir şok geçirdim.Çünkü içerdeki benim babamdı."Baba?" "Trafik kazası.Sağ bacak ve omurgada kırıklar var.Sinüz ritmi düzensiz."