"Kaç sen kaç" "Zaten elinde sonunda kalıcaksın" diye haykırdı.Bende mikrodalgadaki tereyağ gibi eriyordum utançtan.Hızlıca oradan uzaklaştım.Soyunma odasına gidip üstümü değiştirdim.Odama çıkıp eşyalarımı toparladım.Çantamı alıp çıktım.Otoparkta Asaf arabamın önünde beni bekliyordu."Hazırlanman ne kaar sürebilir acaba?" "Senin burda ne işin var ya?Kuyruğum musun sen?" güldü."Hayır.Sadece aşığım aşık." "Sana benden uzak dur demiştim" "Dedin.Ama dinlemiyicem.En azından sen dinleyene kadar" karnına tekme attım.Acıyla yere düştü.Nefes nefeseydi."Baya güçlüymüşsün" "Aynen" ayağa kalktı.gülümsedi.Yaklaşmaya çalışınca tekrar tekme attım."Bak Esra beni dinle" bir kez daha attım.Tekrar yere düştü."Benden uzak dur!" dedim ve koşarak arabama binip uzaklaştım.

"Git sen git.Geri gelceksin nasılsa" dedi arkamdan sakince.Sırıttı."Esra parlar..Esra paralar kahramanoğlu." ertesi gün hastanede nöbetteydim.Hatta 3 gündür nöbetteydim.Hiç bir şeyi hatırlayamıyordum.İsmimi sorsanız bile söyleyemezdim.Allah'tan nöbetimin son günüydü.Gözümde uyku akarak reçete yazıyordum.Elim titreye titreye.Ha hirde hastaydım.Hapşurup hapşurup duruyordum.

Hastayı gönderince o gün uyumamak ve gözlerimi açık tutabilmek için bir bardak kahve aldım.Masaya oturup ufak bir salata söyleyip yedim.Sıra kahveye gelmişti.Bir kaç yudum aldım.

Asaf geldi."Gözünden uyku akıyor.Nöbette misin?" "Evet" dedim morali bozuk bir şekilde."Her halinden belli.Hatta hastasında.Tahmin ediyim, grip" "Doğru tespit." güldü.Elini alnıma koydu."Ooo donmuşsun sen" dedi ve elimi suttu.Masaya bakan gözlerim Asaf'a baktı.Yorgunluktan bitmiştim. "Gerçektende donuyorsun." dedi ve ceketini çıkartıp sırtım koydu."Gel benimle" dedi.Bileğimden tutup sürükledi."Ya nereye gidiyoruz bak gerçekten yorgunum" "Gel hadi" sım sıcak bir odaya girdik.Kapıyı kilitledi.

Yere çöktüm.Oda yanımdaki duvara çöktü."Biraz ısın." dedi yüzü asık bir şekilde.On on beş dakika sonra gözlerim kapandı yavaşça.Asaf bayılırken bir anda elini başıma koydu.Dizlerinin üstündeydim.Bir eli baynumdaydı.Diğeride yüzümde."Esra.Esra beni duyuyormusun?" gözlerimi yavaşça araladım."Nerdeyim?" "Merak etme.Hastanedeyiz.Birilerini çağırdım.Gelicekler birazdan.

Elimi beni tutan eline yavaşça koydum ve doğrulmaya çalıştım."Şşt.Hareket etme.Kendini zorlama." "Neyim var?" "Bilmiyorum.Ama öğrenicez" birileri sedyeyle geldiler ve odaya çıktık. "Tamam iyiyim ben.Beni bekleyen bir yığın hasta var ben gidiyim hadi bana müsade" ben tam kalkerken bileğimden tuttu."Şşt nereye gidiyorsun?" "İzin verirseniz doktor bey hastalarımın yanına."

"İzin vermiyorum" "Sebep?" "Çünkü sende hastasın" içeri bir hemşire girdi ve serumuma ilaç kattı."Ne veriyorsun?" dedim Asaf'a.Güldü. "Pıhtı inceltici" gözlerimi devirdim."Neyim varmış bulabildin mi bari." bir an dondu.Yüzündeki gülümseme düştü.Boğazını temizledi."Yok bir şeyin.Grip" "Bende doktorum Asaf." anlamış gibi Asaf'a baktım."Kanser?" "Bir doktor gibi düşün" bir kaç saniye sonra "Felç..." Asaf üzgün bir şekilde hafifçe kafasını salladı.Gözlerim dolmuş bir şekilde doğrulup ayağa kalktım."Tamam yok bir şeyin her şey yolunda hastalarına git.Sen doktorsun hasta değil." dedim ve odadan çıktım.Merdivenlere geldim.Aşşağı doğru inerken Asaf'ın da merdivenlerde olduğunu fark ettim."Esra bak tam olarak iyileşmedin gel şuraya" "Ben iyileşeceğim kadar iyileştim" bir anda ayağım kaydı.Ama düşmemiştim.Asaf bir eli ile tutunarak beni tutmuştu."Sen beni dinlememeye devam et" "Bu gün seni ikinci kurtarışım oldu.Dikkat et.Üçüncü olursa..." "Neyse" yanağıma öpücük kondurdu.Yavaşça kalktım.Hiç bir şey olmamış gibi odama gidip uyudum.