Babamın aynına gittim.Ama annemi öldürdüğü için ondan nefret ediyordum.Ama bir yandanda o benim babamdı.O yüzden tanımamazlıktan geldim.

"Merhaba Tarık Bey.Nasıl hissediyorsunuz?" "Kızım?" ona bakmadım."İyi hissediyorum doktor hanım" dedi üzgün bir sesle."İyi o zaman" dedim ve muane etmeden kapıya doğru yöneldim."Kızım.Bekle" yanına geldim.

"Ne var" elimi tuttu."Bak gerçekten anneni ben öldürmedim" elimi çektim."Senelerdir aynı yalan.Ben senin içini biliyorum.Bana iyi davranıp kendini affettirmeye çalışıyorsun.Annemi hiç sevmedin ki.O Meltem denilen cadıyı sevdin" "Kızım.Umay'da bu hastanede çalışacak." "Ha bide o kızıda getirdin"

"O senin kardeşin" "Evet kardeşim.Ama başka anneden" dedim ve odadan çıktım.

Asaf çıkışta beni sırtı duvara yaslanık ve elleri bağlı bir şekilde bana bakarak gülüm süyordu."Ne yapıyor-" bir anda sarıldım.Oda bana sarıldı."Buna ihtiyacım vardı" geri çekilince perçemlerimi çekerek mas mavi gözlerime baktı.

Elini belime koyup kendine doğru hafifçe çekti."Hemen şımarma" "Sen istediğin zaman vana sarılıyorsun ama" "İyiki bir sarıldık ha" "Demek gıcığızda.Ama olsun.Ben seni böyle, her halinle sevdim" gözlerimi devirdim gülümsiyerek.Elini belimden çekti."Biz şimdi sevgilimiyiz?" "-" tam ağazımıa açtığım anda Fırat geldi."Hocam!" "Ne oldu ne bu telaş?Nefes nefesesin." Hocam!Acil!Hasta!" "Ne diyorsun hiç bir şey anlamıyorum?" "Hocam.Acile Situs inversus geldi!" "NE!" Asafla birbirimize baktık.Sonra Fırata dönüp "SİTUS İNVERSUS MU DEDİN!" Asaf bana döndü."Ters organlar ha?" "E-Evet hocam.Ama büyük bir sorunumuz var." "Nedir" "Hocam...45. kattan düşmüş" "NE!KIRK BEŞ Mİ?!" "Nasıl şu ana kadar yaşadı?!" diye sordu Asaf."Hocam situs inversus olduğu için vicudundaki önemli organlar doğru düzgün zarar görmemiş" "Hadi koşalım ne bekliyoruz?" dedim ve merdivenlerden koşarak indi Fırat.Bizde o inene kadar asansör geldiği için asansöre bindik.İki kat aşağı indikten sonra asansör sallandı.Ve bir anda durdu.Derince nefesler alıyordum.Hemen dönüp Asaf'a baktım.

"A-Asansörde kalmadık değilmi kalmadık!" "Galiba kaldık" yavaşça yere çöktüm."Çıkıcaz değilmi?Bizim yokluğumuzu fark ederler" "Bilmiyorum" Asaf hızlıca kapıya vurmaya başladı.Ama kimse yoktu.Sonra düğmelerdeki 'Acil durum butonu" kısmını gördü.Bir kaç kere bastı.Ancak hiç bir şey yoktu görünürde.

Kapıya daha fazla vurup seslendi "Kimse yokmu?Asansörde kaldık biri yardım etsin" bir kaç kere bağırdı ancak kimse gelmiyordu.Gözlerimde korkunun göz yaşlarıyla "Boşuna uğraşıyorsun!Kimse duymayacak işte!" "Burdan çıkıcaz.Sadece sakin olmalıyız." "Çıkamıyıcaz işte" "Çıkıcaz.Bizi çıkarıcam buradan.Sana o kabusu bir daha yaşatmam" "O kabus bir kere görüldü.Bir daha unutmam" "Ama bir daha yaşamana izin vermiyicem" ben ağlamaya başlayınca oda yanıma çöküm bir elini sırtıma koydu.Kafamı omzuna koydum. "Bizim olmadığımızı afrk edicekler.Sonra bizim asansörde olduğumuzu anlayacaklar" "Ama biz ölünce" "Şşt.Saçmalama" "Öyle ama.Hatırlarsan en son biz kurtulduğumuzda biri ölmüştü" "Unutamam.O koridordaki bağrışlarını.Umutsuzca akan göz yaşlarını" "Ama annem ölmedi" "Esra!" "Çünkü öldüdüler onu" "Ne?" "Kerem denilen vicdansız öldürdü onu" "Esra bak" "Biliyorum.Şimdilik bir kanıtım yok ama o yaptı.Kerem denilen o adam yaptı" tam bu anda kapı aralandı.İkimizde kapıya kitlendik.Kapı açılır açılmaz koşarak çıktım.Ama dengemi kaybetip ağlayarak yere düştüm.Asaf'ta bana doğru eğilip bir elini sırtıma koydu öbürünüde karnımdan sırtıma doğru koydu.İkimizde susmuştuk.Sadece ben ağlıyordum, oda arada kafama öpücük konduruyordu.

"Sana kurtulucaz demiştim" Asaf'a doğru dönüm boynuna sarıldım."Sen aynımda olmasaydın ölmüştüm" bana sım sıkı sarıldı."Senin yanından bir kere bile ayrılmıyıcam"