İyi okumalarr,seviliyorsunuzz❤️

“Mehmet Ali’den”

Adresin bulunmasıyla Hızla askeriyeden çıkmıştık,sonunda adrese geldiğimizde kulübe gibi bir yerin önünde durmuştuk,Binbaşı birşeyler söylesede fazla takmayıp Hızla içeri girmiştim.

Girdiğim ilk odada onu görmüştüm yerde kanlar içinde yatan bedeni elimdeki silahın kayıp gitmesine sebep olurken Hızla yanına adımladım.

”C-Ceylan’ım ben geldim.”Dilim başka birşeye varmıyorken üstündeki tişörtün kanlar içinde olması ve yüzünün bir hayli solmuş olması bir an için onun tamamen benden gittiğini düşünmüştüm.

Nabzını baktığımda ise azda olda nabız almak beni kendime getirmiş Hızla Ceylan’ı kucağıma almıştım o şurada ambulansın gelmesi ile ben Hızla ambulansa binerken timdekilerin ise ne yaptığı hakkında hiçbir fikrim yoktu.

Bana bir ömür gibi gelen o yolculuğun ardından Ceylan ameliyata alınmıştı,yaptığım tek şey ise ameliyathane kapısının önünde onun çıkmasını beklemekti fazlasıyla çaresiz bir bekleyişti.

Çaresizlik tamı tamına 10 harften oluşan bu kelime bir insanın hayatını harcadığı en berbat zaman dilimiydi,insan kendini çaresiz hissettiğinde derdini anlatmaya bile yeltenemiyordu ya da insanlara o kadar çok güveniyordu ki onlara derdini anlatıyordu.

Ben anlatamıyordum ama bunun güven ile alakası olduğu söylenmezdi,insanların benim duygularımı ben gibi yaşamamış olması onların beni asla kendim gibi anlayamayacakları anlamına geliyordu.

Ceylan,o beni anlar mıydı?Anlardı,neden bilmiyorum 1-2 ay önce hayatıma giren bu kadın benim evim olmuş gibiydi...Bu kadar kısa sürede birbirimize bağlanmamız kulağa belki de imkansız gibi gelsede şuan onun yerinde olabilmek,o acıyı onun yerine ben çekebilmek için herşeyi verirdim.

Timdekilerde kısa süre Sonra yanıma gelmiş,benimle konuşmaya çalışmışlardı fakat duygularımın çekildiğini hissediyor gibiydim ne timdekilerin dediğini anlamıştım tek yaptığım beklemekti.

Aradan ne kadar zaman geçtiği bilinmez uzun bir süre koridorda hiçbir ses olmamıştı bu süre zarfında gözümdeki yaşlar akmamak için epey direnmiş ve başarılıda olmuşlardı,ağlamak güçsüzlük değildi ama ağlarsam Ceylan’ın bunu hissedeceğini düşünüyordum,kafamdaki sesler asla susmuyordu...

.

İçerde ne olduğunu bilmiyordum ama 3-4 saat kadar daha o kapının önünde beklemiştik ve son yarım saattir her ne olduysa İçeriye giren hemşire sayıları fazlasıyla artmıştı.

Düşündüğüm şeyin olmaması için Allah’a yalvarıyordum böyle birşey olmasını kaldıramazdım,Ceylan hayatımdan bu kadar çabuk çıkamazdı,çıkmamalıydı.

Onun hissettiklerini anlamak daha kolay geliyordu artık ben göreve gittiğimde öldüm mü kaldım mı bilmeden haftalarca benim yolumu gözlemişti,şimdi ise ben onun yolunu gözlüyordum ama onun kadar güçlü olamadığım açıkça ortadaydı.

Ameliyathanenin kapısının aralanması ve doktoru görmemle Hızla ayaklanırken gözümün kararmasıyla sendelesemde aldırmadım,herkes doktorun yanına toplandığında konuşmaya başladı.

Doktor”Hasta uzun bir süre şiddete maruz kalmış,darbeler özellikle karın bölgesine fazlaca uygulanmış artı karnından vurulması işimizi bir hayli zorlaştırdı,ameliyatta bir kere kalbi durdu...Zor bir ameliyattı,bir süre yoğun bakımda tutucaz.”

Cümlesini bittiğinde yaşadığım farkındalıkla Allah’a binlerce kez şükretmiştim,Ceylan yaşıyordu beni bırakmamıştı,daha yeni yeni bunun farkındalığını yaşarken doktorun farklı bir yöne yönelmesiyle Hızla onu durdurmuştum.

”Yoğun bakımdan ne zaman çıkıcak?Onu görebilir miyim?”

Doktor”Maalesef yoğun bakımdan ne zaman çıkacağı hakkımda kesin birşey söyleyemem,dediğim gibi çok zor bir ameliyattı,hastanın iyileşme sürecine göre değişebilen birşey bu”

”Az da olsa onu görebilir miyim?”

Doktor”Sizide anlıyorum Fakat Ceylan Hanım gerçekten zor bir operasyon geçirdi ve enfeksiyon riski var o yüzden maalesef şimdilik göremezsiniz.”demesinin ardından gitmesi gerektiğini söyleyip uzaklaşmıştı.

Ne Ceylan’ı görebiliyor ne de ne zaman çıkacağını biliyordum Fakat herşeye rağmen yaşıyordu şuan için bu habere tutunmalıydım.O sırada omuzumda bir kol hissetmemle başımı yana çevirdim.

Ömer”Atlatıcak kardeşim,bekleyenleri için dayanıcak.”dediğinde kafamı sallamakla yetinmiştim,Ceylan’ı yoğun bakıma götürdüklerinde Binbaşı timdekileri zorla Eve yollamıştı.

Koridorda sessizlik hakimdi ikimizdende hiç ses çıkmıyordu,yoğun bakımın içinden bir hemşire çıkmasıyla hızla oraya yöneldim.

”Bakar mısınız?”

Hemşire”Buyrun”

”İçeri girmeye izin vermiyorlar,bari şu perdeleri açsanız,en azından yüzünü görsem”Hemşirenin kararsız bakışlarıyla karşılaştığımda konuşmaya başladım.

”Bakın içerdeki kadın benim için çok değerli,ne yanına girebiliyorum ne görebiliyorum.Perdeleri açarsanız uzaktanda olsa en azından yüzünü görüceğim.”dediğimde ikna olmuş olucakki tekrar içeri girmişti.

Hızla cama yöneldiğimde hasret kaldığım o yüzü görmem yüzümde ufak bir tebessüme neden olsada fala sürmemişti,fazlasıyla solmuş yüzündeki morluklar kendilerini daha da ortaya çıkarmıştı.

Onu bu halde görmek içimi parçalasada görebildiğim ve benden gitmediği için halime şükretmek ve uyanacağını ummak dışında elimden birşey gelmiyordu...