Ellerimi gözlerime siper etmeye çalışıyor ancak parmaklarımın arasından içeri sızan deniz suyuna engel olamıyordum. Olabilsem de halihazırda cayır cayır yanıyorlardı. Deniz acımasızca tuzluydu.

“Gözlerim yanıyor Ilgaz!” Gülmeye devam ediyordu Ilgaz bana. Birkaç dakika öncesine kadar denizde top oynuyorduk keyifli keyifli üçümüz. Ancak hayır, o yapamazdı. Beni sinir etmeliydi. Ayı gücüyle denizi üzerimize taşırmalıydı ki tuzun yaktığı gözlerimin uyuşukluğu gün boyunca geçmemeliydi.

“Ha ha ha.” Topu kafasına fırlattım. Irgalanmamıştı hiç ancak bir voleybol topundan daha hafif olan bu topun bile onun kafasında uyarımı hissettirdiğine emindim.

“Mira kızarmaya başladı gözlerin. İstersen çıkalım yıkayalım.” Dengemi yitirmemem için kolumdan tutuyordu bir yandan Tolga. Kıyıya yönelebilmem için yardım etti.

Gözlerim kan çanağına döndüğüne emindim ve uyuyana kadar sanki polen alerjisi geçiriyormuşum gibi hassasiyet duyacaklardı.

“Geliyorum hemen.” diye bağırdım kardeşlerime kıyıya yaklaştığımda. Sahil bomboştu. Sadece küçük kafenin içinde gezinip duran bir adam vardı. Hiç müşteri yokken ne için uğraştığını anlayamıyordum. Koya sadece tekneyle ulaşılıyor olması onlar için işleri pek iyi yapmıyordu belli ki.

Tekne bizi getirirken dağın ardında yol açmak için iş makineleri bu sıcakta canla başla çalışıyordu. Burayı pırıl pırıl yapan az kişinin ulaşabilmesiydi ve bunu yok etmelerinden endişeleniyordum.

Güneşin hızla kuruttuğu gözlerimi araladım gazepomuzu seçebilmek için. Çok fazla yoktu zaten. Hepsi de boştu. Annemle babam bir yere ayrılmamış olsalar bulmam daha kolay olurdu.

Gazepoya ulaştım. Kumlu sandaletleri kıyısında bırakıp çıplak ayağımı tahtaya atmak pek iyi bir fikir olmamıştı. Ateş kumlardan kaçarken kızgın tahtaya basmıştım. Hızla kendimi bir minderin üzerine attım. Şişeden içme suyunu elime döküp yüzümü yıkıyordum.

“Sen nereye?”dedi Ilgaz. Şişeyi sıktım telaşla. Su üzerime döküldü.

Sen nereye Tolga? Ben.. denizde değildim. Ancak sanki bana söylüyormuş gibi yakınımda duyuyordum Ilgaz’ın sesini, fazla yakın dalgaların ve rüzgarın uğultuları arasında.

Kardeşlerimi izlemeye koyuldum. Ilgaz Tolgaya su sıçrattı ve denizin suyu tekrar yüzüme vurdu. Ben denizde değildim. Elimdeki suyu yüzüme sıktığımı sanarak suyu tattım. Tuzluydu. Nasıl oluyordu bu?

“Ha?” Şimdi ise Ilgaz’a bakıyordum ve denizin içindeydim. Nasıl görüyor ve duyuyordum onu? Sanki.. ben Tolgaymışım gibi.

Rüya görüyor olmalıydım. Uyanmıyordum da. Rüyayı fark ettiğinde uyanman gerekmiyor muydu?

“Birazdan dönerim.” dedi Tolga. Ben demedim ama sanki benim ağzımdan döküldü sözcükler.

“Olur mu? Oynamaya devam edelim.” dedi Ilgaz. Topu Tolgaya sertçe fırlattı. Tolga topu tutmak yerine toptan kaçındı. Zaten cılız bir çocuktu. Kütlesi olan bir top olsa devrilebilirdi bile.

“Hadi ama.. Kardeşim.” Hoşuma gitmiyordu sesindeki tını.

Kalbim hızla çarpıyordu. Ilgaz’ın bakışları beni rahatsız ediyordu. Güneş ise sanki daha da aydınlanmış, görüşümü engelleyecek derecede parlıyordu.

Derin nefesler alıp veriyordum. Bağırmış olmalıydım. Gereğinden fazla ışıldayan güneş burada odamdaki lambaydı. Ilgaz ve Tolga endişeyle bana bakıyorlardı. Nasıl bir kabustu bu böyle? Kendimin kendime ne anlatmaya çalıştığını anlamakta zorlanmıştım. Keşke devamını görebilseydim.

O olaydan beri çok sık kabus görüyordum evet. Korkuyordum çünkü kayıp vermekten ama.. bunu ilk defa görüyordum. Çoğunda birilerini kaybettiğim kabuslardan artık kalbimin çırpınışlarına dayanamaz olmuştum.

Tolga yatağımın kıyısına oturmuş bana bakıyordu.

“Anlatmak ister misin Mira?” Ilgaz da kollarını birbirine dolamış endişeyle bana bakıyordu.

Onlara kabuslarımı hiç anlatmazdım. Beni hasta eden bu şeylerin onlara da bulaşmasından korkardım. Bu gece gördüğümden ise asla bahsetmeyecektim.

Yakında çığlık çığlığa uyandığımda kimseyi yanımda bulamayacağıma emindim. Çünkü insanı öldürmeyen her bela gibi bu da ailemiz için normalleşiyordu.

Her seferinde rüya defterime yeni boyutlar kazandıran bu kabusların arkası geldi. Hep kabuslardı ve hep de çok gerçekçilerdi…