Odamda oturmuş abimin gelmesini bekliyordum. 1 saatin ardından gelmişti.

Hemen önünü kesim. " Noluyor Gece?"

" Onu sana sormak lazım Emre bey"

" Sonra konuşalım Gece."

Alla alla. Bişey olmuştu buna. " Abi ne oldu? Anlat bana." Ona şirin olduğunu düşündüğüm bakışımı attım.

Elimden tutup odasına getirdi. Abimin yatağına atladığımda kızdı. " Gece pahalı bu yatak. Öyle atlanılmaz!"

Aman boşver yaa

" Eee abi ne oldu?" O da köşede ki küçük koltuğa oturduğunda konuştu. " Hayatım da biri vardı."

Oha

Doğruldum." Kimmiş o?"

Hüzünlü hüzünlü yüzüme baktı. " Onu görmeye gittim ama beni aldattığını öğrendim."

NE

Abim aldatılmıştı...

Yerimden kalkıp ona sarıldım. " Okulda ki Fizik öğretmeniydi." Canım abim.

" Kusura bakma seni de orada bıraktım ama.

" Sen beni boşver abi. Fizikçi insandan olmazdı zaten boşver sen."

Gülmeye başladı. " Tecrübe edindik işte."

Abimle oturup, biraz daha dertleştikten sonra odama gittim.

🌜🌜

Şuan oturmuş, masanın üzerinde ki bitmeyen ödevlerim ile bakışıyordum.

2 Saattir bitmiyordu. En sonunda pes edip kalktım. Balkona çıktığım da camda ki Bahar ile karşılaştım. " Gece, bitmiş görünüyorsun"

" Ben bitmisim zaten." Bana mal mısın bakışı atıp içeri girdi.

Ben galiba depresyona girmiştim...

Bugün haftasonuydu ama benim içimden hiçbir şey yapmak gelmiyordu. Annemin çağırması ile mutfağa gittim.

" Efendim anne." Elinde ki bir tabak çikolatalı kurabiyeleri gösterdi. " Kızım kurabiye yapmıştım da Aynur teyzenlere de bir tabak götür. Hem Aslan oğlum da çok sever."

Onu onaylayıp, elinde ki tabağı aldım. Hem bende biraz hava almış olurdum. Mutfaktan çıkıp, çıkış kapısına yöneldim. Sarı renkli terliklerimi giyip, dışarı çıktım.

Aslan abiler zaten hemen karşımızda oturuyorlardı. Kapının önüne geldiğimde tıklattım.

Kapıyı küçük Sevim açtı. Sevim Aslan abinin 3 yaşındaki kardeşiydi. Çok tatlı ve zeki bir kızdı...

" Annen nerede Sevim?"

" Dışarı çıktı." Şimdi ben bu çocuğa bu tabağı veremezdim. En iyisi kendim Mutfağa koymaktı.

Terliklerimi çıkarıp içeri girdim. " Evde kimse yok mu miniğim?"

" Abim var." Aslan abi neden kardeşine sahip çıkmıyordu?

" Nerede o" Tabi ki gidip ona kızacaktım. Üç yaşındaki bir çocuk bu şekilde başı boş bırakılamazdı.

Ya ben değilde yabancı biri gelseydi buraya. Sevimi kucağıma alıp etrafta Aslan abiyi aramaya koyuldum.

En sonunda üst kattaki odasında bulduğum da henüz beni görmemişti. " Aslan abi"

Sesimi duyduğu an kafasını kaldırdı.

" Kendinde misin sen?" Gözlerini pörtletti.

" Anlamadım"

" Sen niye küçücük çocuğu başı boş bırakıyorsun? Ya kapıda ki kişi ben değilde kötü birisi olsaydı."

Kendine gelmiş gibi sirkelendi. " Sadece 2 dakikalığına boş bıraktım."

O iki dakika da neler olabilirdi hiç düşünmemişmiydi? " Bir daha böyle bırakma."

Zengin olmuştu ama akıllı olamamıştı...

" Bir daha olmaz."

" Ben de kurabiye getirmiştim."

" Öyle mi" gülümsedi. " Öyle. Mutfağa bıraktım yersin." Sevimi yere bıraktım.

" Hadi afiyet olsun ben kaçar. Kardeşine de düzgün bak." Ayağa kalktı. " Gitmeseydin. Beraber yerdik." Ben bu kadar ödevin içinde hiçbir şey yapamam Aslan parçası.

" Yok abi teşekkür ederim. Benim çok ödevim var onları yapmam lazım." Anlayışla karşıladı.

İkimiz de çıkış kapısına yöneldik. " Kolay gelsin."

" Teşekkür ederim." Ona gülümsedikten sonra tekrar kendime evime geçtim.

Kendi anahtarım ile kapıyı açtığımda salondan gelen Aynur Teyzenin sesini duydum. Ben yokken gelmiş olmalıydılar.

Salona geçtiğimde sadece Aynur Teyzenin olmadığını anladım. Bahar, Elif, Ceylin, Hatice teyze, Elifin annesi Nebahat teyze ve Ceylinin annesi Menekşe teyze de buradaydı.

Bunlar ne zaman gelmişti ya?

" Hoşgeldiniz." Onlara gülümsedim. Herkes de bana hoşbulduk dediğin de boş koltuklardan birine oturdum.

" İşte bizim oğlan da kimseye bakmıyor."

Aynur Teyze Aslan abinin kimseye bakmamasına yakınıyordu.

" Belki bı sevdiği falan vardır Aynur." Hatice teyzenin konuşması ile Aynur teyze heyecanla ona döndü. " Öyle mi diyorsun Hatice"

" Öyle tabi bak Hakan'a o da kimseye bakmıyordu sonra anladık ki gönlü Aydan a düşmüş."

Zeki annem konuştu. " İyi de Aslan bu mahalleden de kimseye bakmıyor ki."

" Aslan çok çalışmaktan kafasını kaldıramıyor ki." Menekşe teyze de haklıydı.

Aslan abi bu zengin olma yolunda çok çalışmış, neredeyse hiç dışarı çıkmamıştı.

" Belki hayatın da biri vardır." Baharın sözleri ile ona döndüm.

" Kim o Bahar?" Aynur Teyzenin bir anda tüm heyecanı söndü.

Sanki az önce kendisi heyecanlanmamış gibiydi. " Bilmem ama Aslan yakışıklı biri yani herkes ona hayran ve onu sadece bir kişi kapar."

O an Baharın kendini kastettiğini anlamıştım. Aynur Teyze de bu duruma biraz bozulmuştu. " Kim kapar?"

" Onu ilerde göreceksiniz."

Fark ettiğim bir şey daha vardı. Bahar, Aslan abiye bizim gibi abi dememişti.

Bunların aralarında bir şey mi vardı ya?

" Cihangirimin ve Keremin hayatın da biri var mı acaba?" Bu soru Menekşe teyzeden gelmişti.

" Onlar evde kalırlar Menekşe teyze." Benim söylediğim şeyden sonra herkes gülmeye başladı.

Yalan değildi. Tamam belki Cihangir abi diğerlerine göre daha güler yüzlü biriydi ama Kerem abi somurtkan biriydi.

Yani o kesin evde kalırdı...

Kenarda oturan Nebahat teyze sonun da sessizliğini bozdu. "Keremimin de bu aralar bir şeye canı sıkılmış gibi." Üzgün üzgün söylediği şeye annem de içerlendi.

" Sorma Nebahat Emre de aynı." Annem abimin aldatıldığını bilmiyordu.

" Ne olacak bunların hali?"

Daha gençlerdi. Elbet herşeyin bir zamanı olduğu gibi bunun da zamanı vardı. " Emre abinin nesi var?"

Ceyline bak sen...

"Bı bilsem kızım."

​​​​***

Yorum ve Beğenilerinizi unutmayınn :)