Hansel ve Gretel kardeşlerin son avlarından bu yana çok geçmemişti.

Anlamsız sözler ile birlikte üzerlerine yakıcı ve akışkan oldukça iğrenç bir sıvı atan çirkin bir cadıyı yaktıktan sonra bir süre -en azından nefes almaya yetecek kadar- ara vermek istemişlerdi. Ancak yine istedikleri olmamış, bu sefer kara bir dumanla onları buharlaştırmaya çalışan manyak bir cadı çıkmıştı karşılarına. Hansel, bu saçma derecede tehlikeli işi yapmaktan keyif almıyor değildi. İnsanların arasına karıştıklarında çok da farklı olmayan bu canlıların nasıl iğrenç varlıklara dönüştüklerini ilk elden öğrendiğinden beri onlara karşı pek de dost canlısı olduğunu söyleyemezdi. Elbette iyi cadılar olmuyor değildi. - az bir miktar da olsa- Zaten onun - onların- derdi insanları kurban eden, garip lanetler yapan ve yüzleri rüyalarında gördüklerinde çığlıklar atarak uyanmalarına neden olan cadılar ileydi.

İşin tüm tehlikeli, yaralara neden olan ve belki de ölümden dönmelerine neden olan kısmı göz ardı edildiğinde bir miktar insanı daha kabustan kurtarmış olmak ona zevk veriyordu. Ayrıca birine asla söyleyemeyeceği ama farkında olduğu bir neden daha vardı ki bu işi yapmasının en önemli sebebi oydu. Hansel'in, kardeşiyle birlikte çok küçükken eline düştükleri cadıdan onları kurtaracak birileri yoktu. Ne onları açlıktan ölmemek için dışarı atmış ailesi ne de ormanda avlanmak ya da yakacak toplamak için oradan geçen herhangi biri, korkudan ne yapacaklarını bilemeyen küçük çocukları kurtarmaya çalışmamıştı. Büyük bir kısmı şanslı olmaları ve biraz da zekalarıyla o cadıdan kurtulduklarında iki kardeşin de yapmaya karar verdikleri tek bir şey vardı. Onlar, bu garip varlıkların başkalarının hayatını mahvetmemeleri için uğraşıyorlardı. Bu, aslında kendilerini tatmin etmek için seçtikleri bir yoldu. Biraz saçma ve tehlikeli bir yol.

Tüm duygusal ve dramatik nedenler bir yana işte buradaydılar. Onlara ulaşmaya çalışan siyah dumandan kaçmaya çalışırken şimdiye kadar gördükleri en temiz(?) suratla gülümseyen cadıyı avlamaya çalışıyorlardı. Hansel ona ulaşmak üzere olan güçten son anda sıyrılıp toprak yolda yuvarlanırken uzun menzilli silahıyla yerinden kıpırdamadan onları izleyen cadıya ateş etti. Ancak kurşun ortaya çıkan siyah dumanın içinde kayboluverdi. Gretel ile göz göze gelen Hansel şaşkın bir ifadeyle bağırmadan edemedi. "Bu da ne böyle?"

Gretel başını iki yana sallarken biraz önce adamın tekinin içinde kaybolduğu dumandan(?) kaçarken Hansel'e ulaşmaya çalıştı. Bu iş kesinlikle çok zor olacak diye düşündü Gretel. Hansel ise onun kadar iyimser bile değildi. Oracıkta ölebilecek kadar ölüme yaklaştıklarını düşünüyordu.

Bir süre daha avcı kardeşler açısından yorucu, cadı açısından da biraz eğlenceli görünen kovalamacanın sürmesinin ardından sonunda yan yana gelebilen kardeşler derin nefesler verirken tekrar saldırmak için hazırlandılar. Son kez birbirlerine baktı iki kardeş. Başlarını salladılar kararlılıkla. "Yeniden."

"Yeniden."

İki kardeşin saçma duygusallığına gülen cadının ise başka bir planı vardı. Hansel ve Gretel tekrar saldıramadan cadının yalnızca elini onlara doğru sallamasıyla üzerlerine o gün karşılaştıkları en büyük duman bulutu gitmişti bile. Şaşkınlık ve dehşetle kaçmaya çalışsalar da bir işe yaramamıştı. Kara duman iki kardeşi içine çekerken cadı garip bir gülümsemeyle onlara el sallamıştı.

"Gittiğiniz yerde iyi eğlenceler."

*******

Merhaba, bu kurgu başka bir platformdaki yarışma için yazılmış dört bölümlük kısa bir hikayedir. Benim için ayrı bir yeri olduğu için burada da yayımlamak istedim. Hansel ve Gretel'in hikayesine bir de benim gözümden bakın. :) Umarım beğenirsiniz, iyi okumalar!

Not: Yorumlarınızı da beklerim, fikirlerinizi merak ediyorum. ;)