G:Fazlasıyla cringe, klişe, basit olabilir ama bende yeri büyük.

G: Adı geçen kurum isimlerinin hepsi kurgu. Ben kafadan salladım yani.

G: Bu ilk denemelerimden birisi.

​​​

Duru Çobansoy

22 Haziran

Şu parka yine ağlayarak girmiştim. Ve yine herşey ailem yüzünden. Ben çok yoruldum hayatımı onlara göre yaşamaktan. Bütün hayatım onlerin iki dudağı arasında sıkışıp kalmış durumda. Ablamın yaptığı gibi çekip gitmek istiyorum bende. Üniversiteye gidecek olsaydım belki herşey daha kolay olurdu ama maalesef henüz on birinci sınafa bile geçmedim. Şimdilik tek umudum ablamın çalıştığı yerle bağlantılı olan ve ablamın patronu Ekrem abinin yardımı ile girdiğim o bursluluk sınavı. Ablam pazarlama okudu ve Hayat Holding'de çalışmaya başladı. Şuan pazarlama müdürü olarak çalışıyor. Herkes onu mesleğinde mutlu sanır ama onun hep bir moda tasarımcısı olmak istediğini ben bilirim. Ailemin baskıladığı şeylerden sadece birisi işte. Ablamla çok hayal kurardık şehir dışında okumak için ama annemlerin zoru ile kendi şehrimizde okudu. Ama mezun olduktan hemen sonra Hayat Holding'den aldığı teklif ile İzmir'e yerleşti. Bende varlığından haberdar olduğum günden beri hayallerimi süsleyen, rüyalarımı ele geçirmiş olan o okul için sınava girdim. Hayat Kolej. Tabi okula girebilmem için hem ilk elliye girmem hemde yüksek bir burs almam gerek. Ama nerdeee. Evet çok çalışıyorum ve derslerim iyi. Sınavda iyi geçti ama ilk elli çok zor be. Bu yüzden de hayaller başka bahara artık.

Hayatım boyunca ailemin bana kattığı tek şey gittiğim kurslar. Ve eğer o okula gidebilirsem istemeden de olsa bana yardım etmiş olacaklar. Mesela anne ve babamdan nefret ediyorum ama onların paraları olmasa asla gitar çalamazdım. Gerçi evde bile çalmama izin vermiyorlar ama olsun. Kursta çalmak bile hayallerime giden kocaman bir adım.

Herneyse artık gitsem iyi olacak. Eve geç gittim diye bir kavga daha etmeyi kaldıramayacağım. Geç dedikleri saatinde akşam beş olması ayrı bi komik.

__________

"Anne dudak nemlendiricisi o. Verdiği renk bile yok denecek kadar az."

"Sus Duru. Ne kadar az olduğunu gördüm. Kıpkırmızı geziyosun ortalıkta dikkat çekmek için."

"Ne alaka anne-"

"Duru kullanmicaksın dedim bitti. Şimdi odana git. Kilo almışsın bugün yemek yok."

Sanki gel yemek yiyelim desen ben geleceğim. Sayenizde ne iştah kalıyor ne başka bişey.

"Ben artık defolup gitmek istiyorum bu evden."

Şu burs çıksa iyi ederdi yoksa ben akıl sağlığımı kaybedeceğim. Beni bi süre bayıltın da bende rahat edeyim.

__________

23 Haziran

Yaz başlamadı mı ya niye alarm çalıyor. Ben ne ara değiştirdim bu alarm sesini. Bir dakika bu alarm değil telefon çalıyor. Babamın her gece kontrol etmek şartıyla aldığı telefon çalıyor. Saat altı buçukta kim arar ki beni. Arayan kısmında ablam yazıyordu. Aslında hayatbağım diye kaydedecektim ama babam ona bile laf etmişti.

Durucuk: Alo abla?

Ablam: Duru kaç oldu aradığım. Sınav açıklanmış kalk ve bak.

Durucuk: Abla doğruyu söyle sonucuma bakmadın dimi.

Ablam: Bakma dedin bakmadım ama biraz daha oyalanırsan bakacağım.

Durucuk: Tamam bakıyorum.

Ben bilgisayarı açarken ablamın sesi tekrar geldi.

Ablam: Duru annem ve babam nasıllar?

Sesi kısıktı ve titriyordu. Gözlerim dolmuştu ve kalbim sıkışıyordu.

Durucuk: İyiler. Herzaman olduğu gibi yine fazlasıyla formundalar. İşteler şimdi.

Bu sözüm ile derin bir sessizliğe büründük. Ve ikimizde o sessizlikte boğulduk. İkiside doktordu. Ve bizimde onlar gibi olmamızı istiyorlardı. Ayy ekran açıldı. Bütün hayallerim tek bir tuş ötemdeler şuan.

Durucuk: Abla açıldı.

Ablam: Eee sonuç?

Durucuk: Bakamadım daha. Basıyorum o zaman.

Ablam: Hadi!

Ve bastım. Tam o sırada hayat durdu sanki. Herkes gitti bir tek ben kaldım. Herşey önemini yitirdi. O anda tek önemli olan şey sıralama kısmında yazan o iki haneli sayıydı. 26... Başta idrak edemedim bir beş saniye bakıştık. Eğer ablam telefonda bağırmasaydı daha da bakardım öyle boş boş.

Ablam: Duru çatlicam meraktan.

Durucuk: A-Abla 26. olmuşum, t-tam burs almışım.

Sonrası karşılıklı bir çığlık. Ağlamaya başlamıştım. Herşey bitiyordu. Kurtuluyordum. En önemlisi ablama kavuşuyordum. Ablam Ekrem abi ile konuşup nakil işlemlerini halletmek için kapattı. Ve bende ablam gittikten sonra ilk defa hüngür hüngür ağlamak yerine katıla katıla kahkaha atmaya başladım. Tabi bir yandan da ağlıyordum. Gerçekten delirdim galiba.

__________