Bazen bir gün önceki hatta bir saat önceki şeyleri bile unuturuz. Bazense yıllar üstünden geçse bile asla unutmayacağız anılarımız olur. İşte o an tam olarak öyle bir andı. Timur hamile olduğumu öğrendiğinde içtiği su boğazında kalmıştı. Öksürmekeri geçtiği anda bana sarıldı ve etrafında döndürmeye başladı. Babam gözyaşlarına tutuldu. Merih ve Melih abim bana sarılmak için sıra kavgasına başkadı. Poyraz abim ise benden gözyaşlarını gizlemeye çalıştı. Hepsine sarıldıktan sonra sofraya oturduk. Hepsi benim tabağıma yemem için birşeyler bıraktı. Doyup kalkacağım sıradaysa beni oturtup tabağımı bitirtmeye çalıştılar. En son fazla yemekten midem bulandı ve kustum. En sevdiğim elbisem kirlendiği için ağlamaya başladım. Ben ağlayınca herkes benim ağlamamı bir nedene bağlamaya başladım. En son Poyraz abim " Bence bu kız daha doymadı kesin aç" deyip benim tabağımı yine getirince daha fazla ağlamaya başladım. Timur ağlamama daha fazla dayanamadı ve beni kucağına alıp arabaya götürmeye çalıştı ama abimler illa bizde kalacaksınız deyince beni babamın evindeki odama götürdüler. Sonunda Timur ile baş başa kalınca ağlamam durdu. Odama göz gezdirdim. Herşey o olay olmadan önceki gibiydi. Sanki hala o odada yaşıyordum. Dolabım hala benim kıyafetlerimle doluydu. Kitaplığımda hala benim sevdiğim kitaplar vardı. Odada hala benim korkum vardı. Timur banyo yapmama ve giğinmeme yardım ettikten sonra kendi banyo yapmaya gitti. Yanıma gelip uzandıktan sonra bana döndüp bana sarıldı. " Şimdi biz dört kişi mi olduk" diye sordu. Başımı salladığımda bana daha çok sarıldı. O gün hayatımın en güzel ama aynı zamanda buruk bir günüydü. Gelecekte olacakları bilseydim bu kadar mutlu olurmuydum. Şimdilerde tartışılırdı......

..............