 |
Tür Kategorileri
|
Oturumu Başlat | Yeni Üyelik |
 @persephone
|
insanlar bazılarını çözemezdi, bazıları da bilinir ama hissedemezdi bir tek bana mı sessiz bir tek bana mı çaresizdin. bir tek onlara mı duyarlı bir tek onlara mı derman lal olmuş diller, kutuya kapatıldı yürekler, bir gram hayal bilmeyenler sorgulamışlar düşleri. SAVAŞIN ANLATIMIYLA o kusursuz bedeni, giydiği beyaz elbiseyle adeta meleği andırıyordu. ancak kırmızı, bedenini ele geçirene kadar bakışları adeta derinlerde yatan duygularımı canlandırıyordu, bu kadın benim nefesim, soluğumdu. onun canı acırsa benimki de acırdı. insanlar kör olurdu dilleri lal olurdu çığlıkları duymazdan gelirdi. ben onun kokusunu soluyamazsam ölüm fermanım demekti, bu kadın benim için hayatın simgesiydi.. silah sesleri arasında hızlı adımlarla birbirimize yürüyorduk tek amacım onu kurtarmaktı ellerini tutmama 5 adımlık mesafe varken gelen son ses ve sessizlik. vurulmuştu karnından, bembeyaz bedeni kırmızıya boyanmıştı, kollarımda yatıyordu yaralı melek. "s-savaş". "RİVAA" "savaş çok acıyor" "tamam geçti güzelim GEÇTİ" MERT ARABAYI GETİR. sesim titriyordu ilk defa düştü gözümden damla soluyordu bedeni "bari sen gitme güzelim bırakma beni" dudakları mora dönüyordu, yüzü beyazı andırıyordu artık. üstümdeki ceketi hızla çıkartıp yaranın üzerine bastırmaya başladım fazla kan kaybediyordu. onu kaybedemezdim "Riva duyuyor musun beni hadi ses ver" "riva" "MERT DAHA HIZLI SÜR!!!" "tamamdır abi" YAZARDAN araba hastanenin acil kapısında durduğunda savaş sona daha çok yaklaşmış hissediyordu beynini kötü düşünceler ele geçirdikçe Riva ya bakıyordu her saniye nefesini kontrol ediyordu sedyeye ulaştıklarında yaralı meleğini ellerinden bırakmak istemese de buna zorlamıştı kendini ve sonrasında ameliyathanenin kapısı kapandı ve sessizlik.... savaş Karadağ yenilmezdi yıkılmazdı ama şimdi bataklıkta yavaş yavaş batıyordu. içini tarifsiz bir öfke kaplamaya başlamıştı kim onun kadınına yapardı bu hadsizliği kim cesaret edebilirdi. beynindeki sesleri susturamazken kalbini saran kor alev düşünmesini engelliyordu adeta hastanenin koridorunda volta atarak yürüyordu, o kişileri bulup bunları ödetmeden içi sönmeyecekti kimin sönerdi ki? nefesim dediği kadın ellerinden kayarken savaş hiç bir şey yapamıyordu bu onun için ölüm gibi bir şeydi zaten. ameliyat hanenin kapısı açıldı, işte o zaman ne öfke kaldı ne kor alevler sadece içindeki derin acısı sanki üstüne bastırıyorlardı yaranın o kadar acıyordu canı "ne oldu selim bey Riva yaşıyor mu" işte korktuğu bu soru yumru oturtmuştu boğazına. doktor bir eliyle kapasını ovarken derin nefes aldı "savaş bey, Riva hanımın durumu riskli, önümüzdeki 12 saati atlatması lazım aksi taktirde" "aksi taktir de ne selim NE" savaş hakimiyetini kaybediyordu "her şeye hazırlıklı olun" dedi doktor. savaş pişmandı, sevdiği kadının orada gözlerindeki hayal kırıklığı aklına gelince kesiliyordu nefesi, yere çökmüştü bedeni daha fazla kaldıramıyordu, şimdi ise aklında Riva ya armağan ettiği şarkı vardı sadece BEN SENİ ÇOK SEVDİM Bir istiridyenin kıymetli incisini Cem Adrian- ben seni çok sevdim şarkının sözlerini beyninde çınlarken elinde Riva ya ait fuları kokluyordu onun saçları değmişti buna, savaş için bir armağandı bu tanrıdan. hastanenin koridorundan gelen seslerle çevirdi savaş kafasını, o sırada yeşim ağlamaktan kırmızı olmuş gözleri ile abisinin boynuna sarıldı savaşta faklı değildi kan çanağı olmuştu ölümlere tanık eden gözleri, bir tek Riva için gözyaşı dökmüştü o gözleri Agah Karadağ geldi, kaşlarını çatabileceği kadar çatmıştı her adımında titretiyordu binayı sesleriyle. hastanenin kapısında düzinelerce adam vardı ama hiç bir güç Riva yı etkilemiyordu. işte güç te buraya kadardı can bedenden çıkarken kim mani olabilirdi "savaş Rivanın durumu nedir? KİM YAPMAYA CESARET EDER BU HADSİZLİĞİ" dedi Agah elinde sıkı sıkı tuttuğu baston ve alnında beliren damarlar ne kadar öfkeli olduğunu gösteriyordu. savaş yerden kalktığında, üstünü düzeltti, boğazını temizledi ve gelenlere döndü "Rivanın" dedi kelimeler ağzından çıkmamaya ant içmiş gibiydi "Rivanın durumu kritik doktor her şeye hazırlıklı olun dedi" nefesi buraya kadar yetmişti gömleğinin düğmelerini koparırcasına açtı ama nafileydi, kalbini söküp atamadıktan sonra. hızlı adımlarla dışarı çıktığında elleri sigarasına gitti nikotine ihtiyacı vardı. zehirli dumanı çekti içine derince, her şeyi unutturmak istercesine. "abi iyi misin" dedi mert yanına gelip "mert bana bul onları, nefesimi kesmek isteyenlerin nefesini keseceğim. onların yedi ceddini sikeceğim" "bizimkiler araştırıyor abi sonuçlara yakın zamanda ulaşacağız, ve yengem güçlü kadındır abi bırakmaz seni" dedi ve savaşın yanından ayrıldı işte tam o sıra arkadan bir ses geldi "ABİ KOŞ YALVARIRIM" yeşim titriyordu savaşın nefesi kesildi ayakları koşuyordu sanki her adım rivanın yanına yetiştirecekmiş gibi attı koridora adımı herkes yerlerde ağlıyordu hemşireler ve doktorlar koşuyordu. savaş yumdu gözlerini "bitti" dedi sessizce "bitti, hani bırakmayacaktın beni" hızlı adımlarla doktora ilerlerken duyacağı cevap korkutuyordu savaşı. bunu kaldırabilir miydi? "ne oldu ne bu hengame selim" dedi korkuyu içinde zapt etmek istercesine. "Riva, komaya girdi vücudunun belirli bölgelerinde hasarlar ve ciddi kopan damarlar var ona ateş eden kişi bunu bilerek isabet ettirmiş olmalı bu bölgeye denk getirilmesi şans olamaz" "koma mı" dedi yumdu gözlerini bir daha o okyanus gözlerini görebilecek miydi, bir daha o eşsiz kokusunun soluyabilecek miydi. savaşın, Rivası geri dönecek miydi? bunu yapanlar bedel ödeyecekti... |
| 0% |
