“111518”

“Hiç birini kaybettiniz mi? Yada birsinin ölümüne gözünüzün önünde şahit oldunuz mu? Hiç yandı mı yüreğiniz?

Peki, nefes alabildiniz mi? Sonrasında yaşayabildiniz mi? Tekrar yaşamınıza dönebildiniz mi? Ya da her şeyi unutup sil baştan başlayabildiniz mi? Aklınızı, kalbinizi, bedeninizi, ruhunuzu, kaybettiniz mi?

( temmuz 2011 )

Ben kim miyim?

Ben Ekin Atahan. İlk acısını, ilk kalp kırıklığını daha on bir yaşında yaşamış gencecik bir kız. Büyük acılar görmüş hayatında hep bir gün: “Acaba artık ben de mutlu olabilir miyim?” Diye dualar eden bir kız. Hiç doğru düzgün arkadaşı olmamış, asosyal bir kız düşünün, işte o benim.

Benim hayatım dümdüz bir yolda; hiç tümsek olmadan, bir taşa dahi değmeden giden bir araba gibi normal bir şekilde kazasız belasız gidiyordu. Derken on yedi yaşında hayat bana bir bedel ödetti. Bu bedel zamanla katlanarak arttı. Hatta bir gün tam bitti derken başka bir bedelle yeniden filizlendi o kurumaya yüz tutmuş yaram.

‘’ Üzerimi hızla giyinip, dediği yere gitmek için hızla evden çıktım. Dolmuşa biner binmez ona mesaj attım.

‘Dolmuştayım, 10 dakikaya geliyorum.’

Telefonumu çantama atar atmaz 10 dakika sonra parkın önüne geldim inanılmaz heyecanlıyım resmen elim ayağım tutmuyor.

“İnşallah bekletmez bu sefer” diye düşünürken karşıdan gelişini gördüm. O kadar yakışıklıydı ki kalbim delicesine atıyordu.

Üzerinde siyah düz tişört ve asker desenli gömleği, altında ise siyah bir pantolonu ile karşıdan karşıya geçmek için yola bakıyordu. Bir ara beni gördü ve gülümseyip el salladığı sırada ben de gülümseyip el salladım.

...

İşte o an, hayatımın bitim noktasına geldiği o an

Aklım da sadece çığlık attığım o an kazıldı beynime gitmek bilmiyor, susmak bilmiyor o ses, çıkmak bilmiyor beynimden, atamıyorum çıkaramıyorum o sesi...”