"O sensin Nova, soğuk kış günlerinin ardından açan çiçek sensin. Bizleri umutla beklemeye iten, tünelin sonundaki ışığa inandıransın. Sömürdüğün ışığımızı bize geri ver, karanlık yılların ardından en azından bu yaşlı adama son bir nefes ver."
Kesik kesik konuşmasının ardından derince nefeslendi, ruhunu gördükçe içimdeki açlık kendini belli ediyordu. Ne düşündüğümü anlamış gibi o küçük gözbebeği korkudan daha da küçülmüştü. Bir şey demesine izin vermeden derin bir nefes çektim. Açlığım kısa süre olsa da dinmişti. Ondan ise geriye bıraktığı külleri, kötü anıları, kalmıştı.
