4. Bölüm

Duyduğum sesle hemen yatağımda doğrulup saçlarımı düzelttim ve boğazımı temizledikten sonra "gelebilirsin" dedim. Egemen yavaşça odaya girip çalışma masasının önündeki sandalyeyi yatağın önüne getirdi ve oturdu. "Öyle ağlayarak gidince seni merak ettim" dediği şeyin sonradan farkına varmış gibi boğazını temizleyip ekledi "yani merak ettik abinler falan sadece ben değil ya-" lafını böldüm "tamam sorun değil merak ettin- ettiniz yani" bir süre sessiz kaldıktan sonra "Ayça bak abin Aslı yı gerçekten seviyor yani sen Aslı dan hoşlanmamış olabilirsin ama abinin yanında biraz daha kibar davransan" saçlarımı sinirle geri savurdum "o kız beni küçümsedi ya bakışlarıyla baya küçümsedi tek ben mi fark ettim sanki kendi çok güzelmiş gibi kusura bak-" diyordum ki lafımı böldü "Ayça tamam nefes al boğulacaksın" hemen derin bir nefes aldım. Hemen dediğini yapmama gülmüştü. Gülünce bakışlarım yanağındaki minik çukura takıldı. Ne kadar güzel gülüyordu. "Egemen" sorgular bakışlarını gözlerime çıkardı "Egemen abi demek istedin sanırım" hemen kafamı iki yana salladım ve cık'ladım "hayıııır egemen dedim çünkü sen benim abim de-ğil-sin" burnundan derin bir nefes aldı "tamam söyle hadi" gözlerine en derin duygularımla baktım "beni hiç mi sevmiyorsun" söylediğim şey onu bir saniye bocalatmıştı ama hemen toparlandı "seviyorum" dediğinde gözlerim bariz bir şekilde parladı ama cümlesini "kardeşim olarak" diye tamamlayınca hevesim hemen söndü. "Ben seni seviyorum. Biliyorum sen benim kardeşimsin diyeceksin ama kalbime söz geçiremiyorum işte ne yapayım" bu noktada sağ gözümden usulca bir yaş süzülünce onunda gözleri yaşı takip etti.

Hesapta bundan sonra ağlamak yoktu ben bu kadar sulugöz ne zaman olmuştum be!

"ne olur sende beni sevsen yemin ederim çok canım acıyor çünkü. Seni ne zaman görsem kalp krizi geçirecek gibi oluyorum. Kaç defa kendime hatırlatmadım mı sanıyorsun Ayça kızım dedim saçmalama başka kimse kalmadı mı aşık olacak dedim ama olmuyor işte senden vazgeçemiyorum" yutkunduğunu hareket eden ademelmasından anlamıştım. Bakışlarımı kucağımdaki ellerime eğdiğimde hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Nazikçe çenemden tutup kafamı kaldırınca sanırım ilk defa bu kadar yakından onun gözlerine bakıyordum "Ayça bak ben ne diyeceğimi bilmiyorum gerçekten. Seni hep kardeşim olarak gördüm. Beni sevme. Tek diyebileceğim bu. Çünkü... çünkü bizden olmaz" derin bir nefes alarak devam etti "ben abinim sen kardeşimsin bu kadar" bir hışımla çenemdeki elini geri itip gözyaşlarımı sildim "sevmeyeyim öyle mi sevmeyeyim" burnumdan nefeslenir gibi güldüm "lan kolay mı sanıyorsun sen he kolay mı. Bende denemedim mi sanıyorsun seni unutmayı. Ama olmuyor işte KAHRETSİN Kİ OLMUYOR!" Bu noktada gözyaşlarım hızlanınca ellerimi yüzüme kapatmıştım. "Ayça..." Bişi dicekken lafını böldüm "gider misin" yüzüme kapattığım ellerim yüzünden sesim boğuk çıkıyordu "Ayça yapma böyle..." Diyordu ki bu sefer daha yüksek bir sesle "git dedim sana lütfen" burnundan sesli bir nefes aldı ve hiç bişi söylemeden arkasını dönüp gitti.

Eveetttt bu bölümümüz bu kadardı. Eğer beğendiyseniz yorum yapmayı ve oylamayı unutmayın.

Görüşürüüzz!