Anadolunun küçük evlerinden birinde dünyaya bir küçük çocuk açtı gözlerini , ağlamaya başladı sanki dünyanın şu acınası halini görmüş gibi . Ve bir koca nefes aldı sanki o nefesi hiç vermeyecekmiş gibi.

Anadolu'da çetin geçen bir kış günüydü. Fadime herzamanki gibi açmıştı gözlerini soğuk duvarları olan odada. Hamilelikten dolayı karnı iyice şişmişti.

Fadime'nin hamileliğinin son günleriydi birkaç gün kalmıştı yavrusunu kucağına almasına. Heyecanlıydı Fadime, Rabbi ona bir çocuk daha bahşetmişti bir melek daha onun yuvasına teşrif etmişti.

Bunları düşünerek kalktı yayları bozuk yataktan. Soğuk evin soğuk koridorlarından geçerek lavaboya ulaştı, abdestini alıp odasına döndü ve kocasını uyandırdı. Kocasıyla beraber namaz kıldılar.

Dua etti Fadime bütün içtenliğiyle istedi Rabbi'nden doğucak olan çoçuğunun yolunun ve bahtının açık olmasını. Duasını bitirip mutfağa ilerledi.

O kahvaltı hazırlarken kocası Hasan bey işe gitmek üzere hazırlanıyordu. Sofrayı serip kahvaltı etmeye başladılar. Kahvaltı ederlerken sofrada şekerin olmadığını gördü Fadime. Tam yerinden kalkıp şeker alamaya gidecekken karnına derin bi sancı girdi.

Fadime hem kendini hem kocasını teskin etmek için " Hızlı kalktımya herhalde o yüzden oldu" dedi. Bilmiyordu ki sabırsızlıkla beklediği yiğidi bu gün yuvalarına teşrif edicekti.

~Bölüm Sonu~

Kısa bir ilk bölüm oldu umarım beğenirsiniz.