30 Ekim 2024

Tarih gerçekten de tekarrürden ibaretti. Bunu acı bir gerçekle öğrenmemiz yetmezmiş gibi büyük bir çıkmaza girmiştik. Halbuki mutlu bir sabaha uyanınca günümüz güzel geçer sanmıştık. Galiba büyük yanılmıştık.

Saat on'a gelirken hiç bir alakamız olmayan bir hastaneden bir çağrı gelmişti. Anlatılan durum her ne kadar akla mantığa sığmasada apar topar hazırlanıp gitmiştik hastaneye. Yönlendirildiğimiz odada öğrenmiştik gerçekleri ve doğruyu söylemek gerekirse tam anlamıyla yıkılmıştık. Öyle ki annem ortalığı birbirine katmış 'o benim oğlum, benim mucizem' diyerek koparmıştı yaygarayı. Bense öylece çöküp kalmıştım oturduğum koltuğa. Kendi kendimi öyle bir çıkmaza sokmuştum ki durduğum yerde, aklım almamıştı bir yerden sonra. Babamsa bizden biraz daha sakin karşılamıştı olayı. Dna testi istemiş sonuçlar açıklanmadan daha fazla bu konuyu konuşmak istemediğini belirtmişti. Sanırım o an en ağır başlı yaklaşımı o yapmış ve bizi de alıp dışarı çıkarmıştı. İlerleyen saatlerde kanları verip hastanenin kuytu bir köşesine çekilmiştik. Ben annemin göğsüne sığınmış 'ya onun oğlu değilsem' korkusu yaşarken o bukleli saçlarıma sığınıp her bir tutamını ayrı ayrı öpüp koklamıştı. Babamsa oturduğu köşede elimi avuçlarına hapsetmiş yavaş yavaş okşayıp koridorda gelip geçenleri izlemişti.

Diğer aile, açıkcası onlara hiç dikkat edememiştim o an. Yüreğimi öyle bir korku sarmıştı ki bırakın onları bir yere kadar annemi bile görememişti gözüm.

Saatler, biz orada öylece birbirimize sığınırken adeta su gibi akıp geçmişti. Dört saatlik bir terapi ardından daha kendimizden emin çıkmıştık karşılarına. Sonuçlar açıklanırken bir kez daha yıkılacağımızı bilemeden dik durmuştuk karşılarında.

"Üzülerek söylüyorum ki çocuklarınız gerçekten karışmış. Barış Erdem, Haluk Yaloğlu'nun öz oğlu. Aynı şekilde Selim Yaloğlu Yavuz Erdem'in öz oğludur." Bizim için şimşekler tam da bu anda çakmıştı işte. Annemin itiraz dolu haykırışları inletmişti hastaneyi. Beni tutuğu gibi göğsüne saklamış zorla dışarı çıkarmaya çalışmıştı. Babamın durdurma çabaları bile boşaydı. Öyle bir hiddetle karşılık veriyordu ki tek çare diyerekten sakinleştirici yapmışlardı. Kendinden geçerken bile sayıklamaları dinmemiş hıçkıra hıçkıra ağlamıştı kollarım arasında. Tüm bu zaman boyunca benimde ondan bir farkım yoktu ya gerçi. Sığındığım kollardan bir ömür ayrılmamak adına gözyaşı dökmüştüm bende...