Bir anneye yapılabilecek en kötü şey neydi? Çiçeklerini yolmak mı veya çeyiz takımlarını kırmak mı? Hayır, hayır bir anneye yapılacak en büyük kötülük ona ebedi bir evlat hasreti yaşatmaktı. Şayet bazen bende kendimi bunun bir ürünü olarak görüyordum. Benden on sekiz yaş büyük olan ablamı doğduğum gün vermişlerdi toprağa. Bir yavrusunu toprağa verirken diğerini aynı gün kucağına almak annem için oldukça büyük bir darbe olmuştu. Mucize demişti bana, ablanın bana bahşettiği bir mucizesin. Sana bakarken ben iki evladıma da aynı anda bakıyorum demişti. Ben iki evladımı da aynı anda doyurup, aynı anda seviyorum. Bu yüzden olsa gerek annem bana doğduğum andan itibaren bel bağlamış yanımdan iki dakika bile ayrılmaz olmuştu. Bazen öyle bir titrerdi ki üzerime... Ben şımarmaktan başka bir şey yapamazdım o an.

Peki bu oğlunu mucize gözüyle bakan kadına yapılabilecek en kötü şey neydi? Elbette mucizesinin sahte olduğunu, gerçek mucizesinin günler önce toprağa verildiğini söylemek. İşte bir anneye, benim anneme güzel çiçeğime yapılabilecek en acımasızca şeydi bu...