Koltukta biraz daha yayıldığımda gözlerimi Cihangir Akat'tan alamıyordum. Yanında hiç kimse yokken bize akşam yemeğine gelmişti. Annemin gözlerinin Kerem'i aradığını görmek bir tık keyiflenmeme sebep olmuştu. Aradığına ulaşamayınca yüzünde oluşan ifade beni tatmin ediyordu.

"Yağız bu halin ne? Kavga mı ettin cidden?" Annem sonunda beni görebildiğinde yüzümdeki yaraları sordu. Laciverte kayan gözlerimi ela gözlerine sabitledim. Gerçekten güzel bir kadındı. Zarifti, şık giyiniyordu, dışarıdan bakıldığında üç çocuk annesi diyemeyeceğiniz bir kadındı ancak dış görünüş bir boka yaramazdı bazen.

"Hayır anne düştüm," dedim gözlerine eğlenerek bakarken. Uzun zamandır ruhsuz oluşum onları germezken yüzümdeki eğlenen ifade rahatsız olmalarını sağlamıştı. "Gözündeki morluk ve kaşındaki yara da düşmenin sonucunda oldu yani," dedi anlamaya çalışır gibi.

"Olabilir böyle şeyler, genç çocuk sonuçta," diyen Cihangir'e baktım. Oldukça rahat bir şekilde bacak bacak üstüne atmış bana bakıyordu. Daha doğrusu geldiğinden beri bakışlarını üzerimden çekmemişti.

Annem boğazını temizleyince bütün gözler ona döndü. "İsterseniz yemeğe geçelim."

Yemeğe geçtiğimizde servis yapıldı, bir süre kimseden çıt çıkmazken ana yemekler yenilmeye başlanmıştı. Cihangir'in sesini duyunca herkesle birlikte ona döndüm. "Aslında buraya geliş amacım farklı."

"Nedir," dedi babam yerinde dikleşerek. Elindeki bıçağı tabağının kenarına bırakıp dudaklarındaki olmayan yağı sildi. Naziklik dolu hareketleri kusma isteği yaratıyordu. Sanırım artık onlara katlanamıyordum.

"Yağız'dan bir şans istemek için," dedi. Yutkundum. "Onu Mardin'e götürmek istiyorum. Ailesiyle tanışıp bize bir şans vermesini istiyorum."

Gözlerime bir şey demem için bakarken arkama yaslandım. Annem hafifçe güldü. "O halde Kerem de bir süre bizde kalsın ve ailesini tanısın."

Onu umursamadan "Tamam," dedim Cihangir'in gözlerine bakarak. Onun yüzünde ilk defa güzel bir gülümseme gördüğümde afalladım. Bana gülümsüyordu. "Zaten okullar kapandı, tatil gibi bir şey olur benim için de."

"Ciddi misin Yağız? Ne kadar kolay çıkıyor kelimeler ağzından. İlk önce bize sorsaydın keşke." Babamın sitemli sesini duyunca ona döndüm. Bir süre yüzünü izlediğimde sıkıntıyla yanağını kaşıdı. "Babana katılıyorum Yağız."

"Kerem sizinle görüşmek istemiyor," dedi Cihangir. "Oğlumu hiçbir şeye zorlamadığım gibi sizinle görüşmeye de zorlamayacağım." Ayağa kalktığında herkes ayaklandı. Cihangir annemlerin yüzündeki ifadeye yarım ağız gülümseyerek bakarken onun kadar ben de zevk aldım. "Son olarak yarın Yağız ile birlikte yola çıkarız."

Annem ve babamın yüzündeki bozgunu görmek verdiğim aptalca kararın şimdilik iyi yanını bana gösterirken biraz olsun rahattım. Beni, onlardan Kerem'i almak için kullanacaklarını elbette biliyordum fakat bunun bir işe yaramamış olması beni sevindirmişti.

Bir diğer önemli kısım ise Mardin'e gittiğimde orada ne yapacağımdı.