-Jin: Özür dilerim efenim bir daha olmaz, dikkat edicem.( diyerek başı öne eğiktir, fakat patronunun neden böyle yaptığını tam olarak anlayamaz, Wec, geldiğinden beri diken üstünde olduğunu düşünür.)

-Wec: Hahahaaha Jin, bana kahveyi de sen yaptın demek, kokusu berbat, tadı ise kokusundan beterdi.

-Jin: Kahvenizi ben yapmadım.

Kasa arkasında duran kahveyi yapmaya çalışan arkadaşı Wec’e doğru döner.

-Tina: Kahvenizi ben yaptım.( diyerek yüzü kızgın ama mütevazı şeklindedir.)

-Wec: Eeeıığeı...( diyerek oradan uzaklaşıp arabasına doğru yönelir.)

Rec ise Wec’i takip eder eve arabada konuşmaya başlarlar...

-Tina: (Jin’e dönüp) Bunların nesi var böyle geldiklerinden beri tuhaflar, tuvalete giderken de bir şey duydum inanamayacaksın, belki duyduğum şeyden ötürüdür.

-Jin: Ne duydun.

-Tina: Rec’i biliyorsun mesleği kardiyolog sanırım işe geri dönecek.

-Jin: Bunun nesi kötü ki mesleğine dönecek.

-Tina: Hayır anlamıyorsun, burada uzun vakit çalışmadığın için Rec’i tanımıyorsun.

-Jin: Bence iyi biri, sadece bugün bana neden öyle davrandığını anlamadım.

-Tina: Mesleğe dönerse burayı kimse işletemeyeceği için bizi de kovacak, o an da kasada sen duruyordun belki ondan sana kötü davrandı.

-Jin: Mesleğe dönse bile bizi neden kovsun, burası kardeşine ait değil mi?

-Tina: Tamam da kardeşi Wec olduğu için işletmeyi kapatacaktır, Wec’in sana nasıl davrandığını görmedin mi? Burada kimse Wec’in dilini çekemez.

-Jin: Ne! Kardeşi mi, voovv hıh! ( diyerek yüzü şok içindedir.) Bir dakika eğer senin dediğin gibi olacaksa Rec’i tanımıyorsun dedin, bunun konuyla ne alakası var?

-Tina: Bu söylediğimi benden duymamış ol, hastanede kardeşinin pis işlerini yapıyormuş, ahh çok korkutucu.

-Jin: Bunları sen nereden biliyorsun!

-Tina: Uzun zamandır burada çalışıyorum, insanları çözdüm artık.

-Jin: Aaaağğ, anladım. ( diyerek şaşırmış ve sakinlemiş halde.)

Gözlüklü kişi kasaya gelerek: (sipariş verirken kasanın yanına bıraktığı aleti alır.)

-Rim: Kahveniz çok lezzetliydi, teşekkürler. (diyerek ufak bir gülümsemeyle oradan ayrılır.)

-Jin:...( şaşırmış surat ifadesiyle.)

-Tina: Teşekkür ederiz, yine bekleriz. (diyerek tatlı bir gülümser ve Jin’ e kendi omzuyla hafifçe dokunur.)

-Jin: Aaa efendim. ( diyerek dalgın ve şaşkındır.)

-Tina: Bence eve git ve dinlen ben burayı idare ederim, (fırsat bu fırsat diyerek.) Aaa bir de abine selam söyle, bugün gelecekti dimi buraya. ( diyerek sevincini gösterir.)

-Jin: Aaağ, evet bu akşam gelecek, peki biraz dinleneyim.

-Tina: Akşam biraz yemek yapıp getirebilirim de sen uğraşma dinlen sadece.

-Jin: Peki teşekkür ederim.

Jin, kafeden çıkıp eve doğru yavaş adımlarla ilerler, sanki o an zaman durmuş ama kafası bir makine çarkı gibi hızlı hızlı dönmeye, olayları anlamlandırmaya çalışıyor...

Jin’in telefonu çalar ve arayan abisidir.

-Vin: Jin, nasılsın işten çıktın mı?

-Jin: Evet, abi eve doğru yürüyordum. ( hala şaşkın haldedir.)

-Vin: Jin, bir şey mi oldu bu saatte kadar hala yürüyor musun?

-Jin:... Saat mi?

-Vin: Jin neredesin, otobüs durağında bekle seni almaya geleceğim.

-Jin: Evin 100m gerisindeyim almışım önemli bir şey yok ben eve geldim sayılır.

-Vin: Hayır bekle dedim, yoldayım zaten 10 dk. ya oradayım.

-Jin: Peki tamam.

Jin, abisi Vin’i ilerideki otobüs durağında beklemeye başlar, hala daha kafası dolu ve olayları çözmeye çalışır.

Vin, Jin’in yanına gelirken Rim’e arabayla hafifçe çarpar.

-Vin: İyi misiniz?

-Rim: Başım...(Vin’e doğru bakarak.) Aaaıığğ ve kalbim...(diyerek kötü bir şekilde gülümsemeye başlar.)

-Vin: Bana tutunun, sizi hastaneye arabayla görüreyim.

- Rim: Pekala. ( diyerek yavaşça Vin’in kol ve omzuna dokunarak kalkar.)

Vin, Rim’i hastaneye götürmeden önce hastane yolunda olan Jin’in beklediği otobüs durağına gider fakat Jin orada yoktur...

Vin telaş içinde Jin’e sürekli telefon eder. Fakat telefonlarını yanıtsız bırakır... Bir yandan da Rim’e çok fazla acısı var mı diye bakmaya çalışır.