Kafamı Güneş'e ve Kumsal'a döndürdüm. İkiside bana şaşkın şaşkın bakıyordu. Güneş lafa atladı.

"Abla ne yazıyordu"

"Hiç ablacım önemsiz birsey sadece merak etmeyin"

"Peki abla"

Giray masanın önüne gelmişti. Bana baktı. Gözlerime. Ben onun yüzüne bile bakamıyordum. Elimi masanın köşesine koydum. Tuttu.

"Hadi kalkın gidelim"

Herkes ayağa kalktı. Giray elimi bırakmıştı.Tam masadan ayrılırken kimse görmeden masanın üzerine bıraktığım kağıdı aldım. Bunu Giray'a göstermeyecektim. Her ne zaman o cümleyi hatırlasam o zaman kalbimin ritmi bozuluyordu. Kağıdı çantama koydum. Giray elini uzattı. Tuttum. Güneş Kumsal ile önde biz Giray ile arkada yürüyorduk. Restorandan çıkmıştık. Derin derin nefes aldım. Giray kısık bir ses tonu ile kulağıma bir şeyler fısıldadı. Anladığım kadarıyla 'neden ağlayacak gibi oldun' demişti. Çocuklar anlamasin diye hemen kafasını önüne çevirdi. Ben ise kafamı Giray'a doğru çevirdim. Ona baktım. Yüzüne gözüne, yüzünün her zerresine. Daha temin bakacak kadar cesaretim yoktu. Ama şimdi bakmıştım. Bunu nasıl yapıyordum bende bilmiyordum. Kulağına eğilerek "yok bir şey ya" dedim. Bir sey olduğunu artık ben bile biliyordum. O bile öğrenmişti bir şey olduğunu ama ben öğrenmemesi için çaba sarf ediyordum. Oda kafasını bana çevirdi. Gözlerime bakıyordu. Bende onunkine. Tekrar kulağıma eğildi. 'O kağıt neydi neden masanın üstünden onu aldın illa bir sey oldu ne oldu anlat bana güzelim' dedi. Ses tonu hem kısıktı hemde çok güzel çıkmıştı. "Yok bir şey çantamdan çıktı neymiş diye baktım" dedim. Yada diyebildim hangisi kabul edilirse. 'Söyle bakayım hangi kağıtmıs o senin gözlerinden yaşı akıtacak' dedi. Gözlerimden yaş akacağını görmüştü. Önüme dönüp içimden bir yandan 'hissettiklerim gerçek değil' diyor bir yanımdan da olabilecekleri planlıyordum. Ben bu kağıdı Giray'a verirsem neler olabileceğini planlıyordum. Yolda giderken yolda önümüzü kesileceğini yada Giray'ın bu kağıdı gördükten sonra hayata gözlerini yummuş bir şekilde görmeyi planlıyordum. Gelecegi görmek geçmişi değiştirmek istiyordum. Giray'a döndüm. Hala bana bakıyordu. "Giray önemsiz bir ne kadar merak ettin" dedim. Bir an söyleyeceğimi sanıp gözleri parladı. Bunu görmüştüm. Söylememiştim. Söylemeyecektim. Bu kağıdın ne olduğunu kimin verdiğini asla ve asla söylemeyecektim.