Sonunda yorucu gece bitmiş ve eve dönme vakti gelmişti. Yorgunluk , ayak ağrıları ve gürültünün zihnimde bıraktığı zonklama kendini göstermeye başlamıştı. Eve dönüş yolunda arabanın sağ penceresinden dışarıya odaklanmış ve gerçekten bende ilerde böyle sevilecek miyim düşüncesiyle dışarıdaki ağaçları izliyordum. Birinin beni gerçekten sevebileceği hayali bile çok güzeldi. Güzeldi güzel olmasına ama hep hayaldi bu asla gerçekleşmemişti. Araba durdu ve babamın sesi ,

-Hadi bakalım siz eve geçin ben arabayı park edip geliyorum.

Eve doğru yürürken gecenin uzunluğu ve fazla oynamanın verdiği kas ağrıları ile zar zor kapıdan içeriye attım kendimi. İlk işim ayağımda ki ismi işkence aleti olarak geçmese bile işkence aleti olan topukluları çıkartmak oldu. Bunların üstünde nasıl saatlerce kalabiliyordular ki.

Ve ben ne kadar eğlendim desem bile zerre eğlenmemiş hep içimdeki buruklukla iki gün üst üste kuzenimin düğününde mutluymuş rolü yapan biriydim. Özgüvenli , mutlu , herkesin imrenerek izlediği yüz hatları güzel , fiziği onda on, hayatı başarıdan ibaret, girdiği ortamın gözdesi olan çok şanslı olan biriydim güya.

Sahi kimdim ki ben ?