E F İ L K A R A D A Ğ

​​​​​​Dudaklarımın arasındaki sigarayı önümde acıdan kıvranan adamın gözünün üzerinde söndürdüm. Adamın çığlıklarını umursamadan izmariti çöp kutusuna attıktan sonra yerdeki tabancayı alıp şarjörü alıp kontrol ettim.

​​​​​​Önümdeki adamın yalvarmalarina aldırmadan cebimdeki şırıngayı çıkarıp kalbine sapladim.

"Hey ! Neydi bu şimdi ? " Dediğinde ona cevap vermeden bakmaya devam ettim . O şırınga kalbi yavaşlatarak kaslara inanılmaz acı saplayacaktı.

Aradan geçen 5 dakika sonrasında adamın çığlıkları başlamıştı . Çığlıklarının arasından kelime çıkıyordu.

"Öldür beni ! Yalvarırım öldür beni ! Öldür! " Dedi . Gözlerinden kanlar çıkmaya başladı önce yavaş yavaş yere damladi. Dakikalarca akan kanı izledikten sonra elimdeki tabanca ile son vuruşu yaparak 2 el olmayan beynine sıktım.

Bu şerefsiz tam bir tacizci kopekti. Psikolog ayağına özellikle kadın hasta alıp onlara dokunuyordu. Bunu öğrendiğimde kan beynine sıçramıştı.

​​​​​​​​​​​​Önümdeki kancık bir zamanlar çok yakın olduğum eski dostumdu . Fersah Demirci.

Hayatımdan bir kancığın daha azalmasına mutlu olmuştum . Koltukta zincirle bağlı olan ceseti bir çöp poşetine geçirip sürükleyerek arka bahçemdeki arabama yükledim .

Geri dönüp yerdeki kanları temizledim ve eşyalarımı yerlerine koyduktan sonra araca ilerleyip bindim . Gazı kökleyerek sadece benim bildiğim mezarlığıma götürdüm. Mezarı hazırdi.

Onu çöp poşetiyle beraber mezara atıp hemen yanı başımda duran kürekle onu gömdüm . Üzerimdeki simsiyah boynuma kadar olan bir maske , gözlük ve şapka vardı . Bu halde beni görselerde taniyamazlardı.

İşim bittiğinde küreği yerine koyup siyah dobloma ilerledim . Ne olur ne olmaz diye motorumu ileriye koymuştum. Bu plan çok uzun süre önce yapılmıştı.

Dobloyu mezarlıktan çok daha uzak bir yere sürerek arka kısımdaki kanları temizledim . Leke kalmadığına dair emin olduktan sonra bagajdaki levyeyi alıp arabayı hurdaya çevirdim. Ellerimde kalın bir eldiven vardı . Bu yüzden rahattım.

Hurdaya çevirdigim arabadan bir poşet çıkardım. İçerisinde yeni kıyafetlerim vardı . Üzerimde aynısı olan kıyafetlerdi. Bir köşeye geçip sadece pantolonumu ve deri ceketimi çıkardiktan sonra yeni ama aynı kıyafetleri giydim.

Ayrıca Fersah Demircinin kıyafetleri ve bazı eşyaları da vardı. Onlari ortadan kaldırmam gerekiyordu. Hepsini bir araya toplayarak cebimden sigaramı çıkarttım . Elimdeki çakmakla önce sigarayı sonrada önümdeki kıyafetleri ateşe verdim .

Arkamda ki Ağaca yaslandım ve ateş kül olana kadar izledim.

Ben Efil , Efil Karadağ . Bir seri katilim. 28 yaşındayim .Bu hayattaki en değerli varlığım Annemdi. Onu da babam benden aldı .

Şubat 2008

Küçük kız annesi ile babasının ortasında kalmıştı . Ne annesinin yanına gidebiliyor ne de kaçabiliyordu.

"Bunu bana yapmamaliydin Efra , artık bu dünyada olmamalisin ." Dedi sert sesi ile Ferit Karadağ .

"Yapmadim , yemin ediyorum yapmadim öyle birşey Ferit ! Bunca yıllık karına inanmiyormusun?" Dedi acıyla Efra Karadağ .

"Sizi gördüm " diye bağırdı. "Yalan söyleme bana !" Diye bağırdı karısına karşı.

"Valla bildiğin gibi değil Ferit ! Bir dinle !" Dediğinde artık çok geçti . Karısını sağ göğsünden vurmuştu Ferit Karadağ.

Son nefesinde birkaç cümle döküldü Efra Karadağın dudaklarından "Senin Odana.. girmeye çalışıyordu" acı dolu bir inleme çıktı dudaklarından.

"Dosyani almıştı. Beni fark ettiğinde ise.." biraz duraksadı . "Boğazıma sarıldı dosyayı al.." zorlukla konuştu. "Aldım ama canimdan oldu-" diyemeden gözleri kapandı. Son birkez ona dolu gözlerle bakan kızına baktı ve bu dünyaya veda etti.

Karısının ağzından çıkan kelimelerle transa girmişti Ferit Karadağ. Karısını, canından çok sevdiğini öldürmüştü bir hırsla . Ne aptaldı.

Bakışları ona sert bir şekilde bakan kızına döndü . Daha 12 yaşındaydı. Nasıl böyle sert bakabilirdi. Elleri titredi ve silahı yere düştü .

Küçük kızın bakışları yerdeki silaha düştü. İlerleyip silahı aldı ve babasına doğrulttu. Ferit Karadağ ilk defa bu kadar çaresizdi.

"Kızım.." dediğinde kızını tanıyamadı.

"Sen benden annemi aldın.. " dedi yoğun bir öfke ile ."o zaman sende olmayacaksın artık " dedi sertçe.

"Efil ! Dur ve indir o silahı ! " Dedi Ferit Karadağ.

"Sen bizi hiçbir zaman umursamadın ki baba , biz senin için bir hayalettik.." dedi ve annesini işaret etti .

"Bak ! Eserine bak ! Artık o gerçekten bir hayalet.." dedi ve acı bir tebessüm etti .

"Hazır mısın ? " Dediğinde anlam veremedi Ferit Karadağ. " Sende bir hayalet olmaya hazır mısın Ferit Karadağ ?" Babasının Cevabını beklemeden 2 el ateş etti biri beynine biri kalbine..

Gözlerinin önüne yığılmıştı koca cüsseli adam . Ona aldırmadan bembeyaz tenli annesine döndü . Yanına ilerledi ve diz çöküp elini tuttu .

Sessizce ağladı başında , sanki 5 yaş büyümüştü o an . Kendini büyümüş gibi hissetti, büyümek zorundaymis gibi hisseti.

"Annem.." minik elleri ile annesinin yüzünü avuçladi. Defalarca öptü annesinin yumuşak yüzünü.

Annesini sürükleyerek zorda olsa dışarı çıkardı. Tekrar içeriye girdi ve babasının cebinden zipposunu aldı . Zippoyu açıp aşağı bıraktı ve ceset tutuşana kadar bekledi .

Dakikalarca o cesetin yanmasını izledi. Sonra ise arkasini dönüp bu eski ve ceset kokan evden çıktı . Annesini en uzak noktaya çekiştirmişti.

Bu anların kamera kaydı altında olduğunu bilmiyordu küçük kız .

Annesinin yanına uzandi ve onu izledi saatlerce. Fakat bilmediği birşey vardı onu izleyen bir düzine adam vardı .

İçlerinden bu örgütün başı olan adam küçük kıza ilerledi ve ona elini uzattı.

"Aferin sana küçük kız , çok cesurdun.." dediğinde küçük kız ona uzatılan ele baktı.

Güvenebileceğini hisetti küçük kız . Güvenmek zorundaydı çünkü başka çaresi yoktu . Bu adam onu eğitecekti.

Adamın kocaman elinin içinde minicik kaldı elleri . Ama sımsıkı tuttu hiç bırakmayacak gibi .

Zaten bırakmayacaktı..

Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.

🔥

Son...

Nasıl beğendin mi ?

Yorumlara düşüncelerini yaz ve oylamayı unutma askimmmm.

Kendine çook çook iyi bak öpüyorummm.

​​​​​

​​​​​​

​​​​​​

​​​​​​

​​

​​​​​​

​​​​

​​​​​​

​​​​​​

​​​

​​​​​​

​​​​

​​​​​

​​

​​​