Yirmibirinci Bölüm.Cananın Arkadaşı İPEK.(İZMİR).

"Allah’ım bana yardım et."

Duayla karışık iç sıkıntısıyla söylenen bu söz İpeğe aitti.Çünkü birazdan Selim’e her şeyi açıklayacaktı.Her zaman gittiği sahile indi ve elinde tuttuğu paketi cankurtarana teslim etti.

Fotoğrafta gösterdiği kişiye mutlaka verilmesinin gerektiğini vurgulayarak oradan ayrıldı.

İkindiye doğru Selim, sahilde göründü ve cankurtaran ona emanet edilen kutuyu teslim etti.Şaşkınlıkla almıştı kutuyu Selim.Hızlıca açtı.İçinden rulolanmış kağıtlar çıktı.Numaralandırılmış kağıtları merakla ve gülümseyerek okudu.

Kendisine yazılan şiirler,hayaller ve isteklerden haberdar olmanın mutluluğu içindeydi Selim.Mektupta yazılana göre saat akşam altıda onu bekleyeceğini söylüyordu.Merakla sahilde bekledi.İçinden de "acaba bir şaka mı "diye de geçirmeden edemiyordu.

Sonra beklediği kişi geldi.Adına yakışır bir zariflikle karşısındaydı. Şaşırdı,mutlu oldu ve gülümsedi. Çünkü kendisine yazılanları düşündüğünde İpek’in kendisiyle ilgili yıllardır hayal kurduğunu aklına getirdi ve merakla onunla konuşmaya başladı.

"Sen?

"Evet benim.

"Bunca yıl bıkmadan usanmadan.

"Evet.

Selim duraksadı ve ardından gülümseyerek şunları söyledi.

"Ben.Ben, Leyla ya da Mecnun olmak.

İpek bunu duyduğunda kelimeleri heceleyerek “yani sen şimdi”demişti.

"Evet o mektuplar ve şiirler aslında sana yazılmıştı.

Derdemez İpek’in gözleri yaşardı."

"Sen beni, ben seni seçtim hem de yıllardır birbirimizden."

"Habersiz!"

Ardından Selim duygulu bir şiir okudu ay ve yıldızlar eşliğinde sevdiceğine.

Sonra uzun uzun konuştular.Öyle ki akşam başlayan sohbetleri anlık şiirler, gülüşmeler ile gece 2’ye kadar sürmüştü. Onca yılı konuşmak o kadar kolay olamazdı elbet.

Ardından Selim İpek’i evine bıraktı ve giderken ellerini kaldırarak “gidiyorum”işareti yaptı ve gitti.İpek bu olanlara bir süre inanamadı.Çünkü hiç tahmin edemediği kadar güzel anlar geçirmişlerdi.