7. Bölüm

Kadir abim kapıda ! Abim kapıda! KADİR ABİM KAPIDA!

Panikle bir an ne yapacağımı şaşırmıştım. Alparslan'ı oda da bir sağa bir sola sürüklüyordum. Dolaba kapatmaya çalışmıştım ama sığmıyordu. DEVE!

Alparslan öylece durmuş ne yaparsam yapim sadece bana göre hareket ediyor itiraz etmiyordu. Abim bir kere daha kapıyı çaldı " Abim ? Özgür ? Gelebilir miyim?" dedi.

Ellerim o kadar titriyordu ki hareket edemiyor düşünemiyordum. Alparslan durumu fark etmiş olacak ki beni kendi ile beraber banyoya soktu ve kapıyı kilitledi. Uzanıp duşakabinin suyunu açtı ve kapılarını kapattı. Cebinden telefonunu çıkarıp müzik açtı. Ben ise bir kilitli kapıya bir de ona bakıyordum. Kulağını kapıya dayayıp içeriyi dinledi.

" Napıyorsun sen?" dedim . Bu durum çok saçmaydı ! Olmamalıydı! Yanlıştı!

Alparslan " seni kurtarıyorum" dedi. "sono kortoroyorom "diye taklit ettim . Bir eli ile ağzımı kapatıp kapıya yasladı beni.

Kalbim şuan da tam da elinin altında atıyordu ve neredeyse dışarı fırlayacaktı.

Abimin adımları kapının diğer tarafından geliyordu. Kapının bu yanında biz diğer tarafında abim vardı! Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki kulaklarım uğulduyordu.

Alparslan" sakin ol, şimdi gider" dedi kulağıma fısıldıyordu. Bir yanda abim dibimde Alparslan olunca sakin olmak pek te kolay olmuyordu. Abim kapıyı çalınca ileri atıldım. Her an orada olduğumuzu anlayıp odaya dalacakmış gibi hissediyordum. Kapı açılmayınca kendi kendine bir şeyler söyleyip gitti. Odamın kapısının kapandığını duyunca derin bir nefes aldım.

O an bir şey fark ettim. Ben havadayım.

Ben Alparslan'ın kucağın dayım. Ben. Onun .Kucağındayım.

Utançla kızarmaya başlayan yanaklarımı saklayamıyordum. Öylece gözlerime bakıyordu. Ben ise kımıldamadan onu inceliyordum. Zaten karışık olan kafam daha da karışmıştı.

Bu herifin benim odamda ne işi var?

"senin o herifin kucağında ne işin var? canım sen onu anlat önce " sus iç ses sus!

Alparslan " rahat mısın?" diye sordu. Konuşunca kendime geldim. Hızla kucağından indim .

" Kalabilir din, benim için sorun yoktu" dedi. Uğraşmaktan zevk aldığı belliydi.

Banyonun kapısını açıp odayı kontrol ettim ve çıktım . Odanın kapısını kilitleyip ona döndüm. Arkamdan o da çıkmıştı. Yatağıma oturmuş ayım ile bakışıyordu. " Sen her gece bununla mı uyuyorsun?" dedi. Ayıyı elinden alıp " sana ne ? dokunma" dedim

Ayıyı masama koyup ona döndüm " ne işin var odamda ? neden geldin?" dedim bıkmışlıkla . Yatağa uzandı " dün gece bir şey fark ettim" dedi. Meraksız bir tonda sordum " ne fark ettin" " Odalarımız karşılıklı... ve sen perdelerini hiç kapatmıyorsun" dedi.

Dün geceyi düşündüm. Resim yapmış , müzik dinlemiştim, duş! Aklıma gelen ile ona döndüm. " Ben de ondan bahsediyorum" dedi. Başını dahi kaldırmamıştı ama ona baktığımı ve hatırladığımı anlamıştı.

" Tam olarak ondan bahsediyorum" dedi. Yataktan kalkarak pencerenin karşısına geçti. Odası tamamen karışaydı ama kötü olan çapraz komşumuz Feriha ablaların bir odası da burayı görüyordu. Bir de orta sokak vardı tabi. Of Özgür of, akılsız Özgür!

Dün gece de perdeler sonuna kadar açıktı ve herkes görmüş olabilirdi ? Görmemişte olabilirdi! Tek bildiğim şey şuan her şeyin daha görünür olduğuydu.

Onu kolundan tutup hızla geriye çektim. Gidip perdeleri kapattım. " sadece bana özel kalmasını tercih ederdim. " dedi . " Hiç bir zaman sadece sana özel kalmayacak , unut onu" dedim. Yatağımda dağınık olan yerleri düzenleyip ayıyı yerine yerleştirdim. Alparslan " Bak Özgür , geçmişi geri getiremem keşke elimde olsa ama yapamam. Pişmanım köpek gibi pişmanım, abini dinlememeliydim. Senden sadece bir şans istiyorum... Tek bir şans! En azından oturup etraflıca konuşalım, içimizde kalanları sustuklarımızı konuşalım. " dedi. Pişman olduğunu o ilk bakışında anlamıştım zaten ama bu bana yetmiyordu.

Önceden rüyalarımı süsleyen bu adamın zamanla kabuslarımın baş rolü olduğu gerçeğini unutamıyordum. Bunu kendi elleri ile yapmıştı!

Ama haklıydı , eğer konuşursak içimizde kalanlardan da kurtulmuş olurduk.

" Tamam , konuşalım. Sadece konuşacağız , bu sana şans verdiğim anlamına gelmiyor." dedim. Gözlerinde ufak bir parıltı geçti , küçük bir umut parçası ama yanılıyordu, çok üzülecekti umutları sönünce. Kararım kesindi geri dönmeyecektim.

" Tamam istediğin oldu geldin , gördün , konuştuk ,git şimdi biri gelmeden. Beni daha fazla zora sokmadan" dedim ve kapıyı gösterdim.

Alparslan" Tamam gidiyorum, gidiyorum. Ne zaman konuşacağız ? " dedi. Heyecanı belliydi.

" Bilmiyorum evdekilerin planlarına göre plan yapmam lazım . Haber ederim" dedim. Kapının kilidini açarken . Başıyla onaylayıp çıktı odadan . Bana ne canım nasıl girdiyse öyle çıksın evden.

Pencerenin önüne geçip etrafa baktım. Çok fazla radar vardı ve biri illaki görmüştür kesin! Of Alparslan of! Bok vardı geldin.

Bu perde bundan sonra hep kapalı kalacak hep!

Yatağa döndüm, yıllar önce böyle bir şey yapsaydı çok hoşuma gider sürekli orada uyur hatta kokusunu solurdum. Derin bir nefes alıp oturdum yatağa , ayıcığı elime aldım. " dengesizin biri , ne yapıcam ben onunla ? Offf" yatağa uzanmış tavanı izliyordum.

Gözlerim banyoya kaydı, abim banyoda olduğumu sanıyordu. Hızla kalkıp banyoya girdim, onun ahiret sorularını çekemezdim!

Hızlı bir duş aldım , o sırada gözlerim kapıya kaydı. Orada olanlar bir ışık gibi süzüldü beynime.

Gittikçe ısınan tenim ve karnımda oluşan sıcaklık ile kendime geldim. Saçmalama istersen !

Duşumu bitirip çıktım banyodan , giyinip saçımı yaptım ve indim aşağı.

Annem ve Babam salonda oturmuş hararetli bir şekilde konuşuyorlardı. Babamın bir şeye canı sıkkındı. " Bir sorun mu var?" diyerek girdim salona ve karşılarına oturdum.

Babam " Trabzon'a gitmen gerekiyor. " dedi. Tüm bu cümle bana mantıklı gibi gelmiyordu!

Benim . Trabzon'a . Gitmem. Gerekiyor . Sebep?

Annem " Babaannen , kötüleşmiş amcanlar onu buraya getirecek ama orada düğün hazırlıkları falan var biliyorsun. Birini onu hazırlaması gerekli ve ben de gelemem. Biz de seni oraya gönderip bir kaç gün sonra geleceğiz . " dedi. Annem kesin konuşsa da babam kararsızdı. Abim işleri bırakıp gelemezdi, beni de tek göndermek istemiyordu belli ki. Haklı olarak!

Ela ! " Ela gelsin benimle, biz ikimiz başımızın çaresine bakarız! Hem-" Babam sözümü kesti " Alparslan da sizinle gelir , size sahip çıkar ! Benim de aklım kalmaz ." dedi . Hayır baba o cümlenin sonu bu değildi!

Annem " Ayy, Alparslan da gelir se içim çok rahat eder Özgür, Konuş sen Ela ile ben ahretliğimi İkna ederim." dedi ve yerinden kalkıp mutfağa gitti.

Babamla bir süre bakışıp " Alparslan abiye hiç gerek yoktu aslında , biz gayet te başımızın çaresine bakabiliyoruz . " Dedim .

Arkadan bir ses " Evet , evet çok güzel bakıyorsun başının çaresine en son olaylarını hatırlatmamı ister misin?" Alparslan!

Yavaşça arkamı döndüm ve kapıda tüm heybeti ile dikilmiş bana bakıyordu.

Umarım bu işin altında senin parmağın yoktur Alparslan BEY!

1

Ö