ALINTI

Şimdilik bu kısa alıntıyla idare edin. Bölümün bitmesine az kaldı, bittiği an paylaşacağım❤️

Okuduğunuzda oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

ALINTI

Arkamda hissettiğim bedenin sıcaklığıyla nefesimi tuttum. Nefes alışverişlerinin ritmi, kulağımın dibinde yankılanıyordu ve bu, içimde tuhaf bir his uyandırıyordu. Kalbim hızla çarparken onun varlığı beni hem huzursuz ediyor hem de garip bir şekilde rahatlatıyordu.

"Roza'm." diye fısıldadı, sesi yumuşak ama kararlıydı. Ona döndüğümde gözlerindeki yoğun duygular beni bir kez daha afallattı. O bakışlar... Bir insanın böyle bakabileceğini hiç düşünmemiştim. Gözlerindeki derinlik, sanki ruhuma dokunuyordu. İlk defa birinin bana bu kadar güzel baktığını gördüm ve bu, içimde tarif edilemez bir his uyandırdı.

"Efendim." dedim zorlukla çünkü fazlasıyla yakın olduğumuzu fark ettim. Gözlerim bir an kapıya kaydı, ardından tekrar Azad'a döndüm. "Biraz uzaklaşır mısın?"

Bir adım geriye atınca kaşlarımı çattım. "Hiç o adımı da atmasaydın ya, çok fazla gittin." dedim alayla. Halime gülümseyip geriye doğru attığı adımı öne atarak tekrardan eski hâline geldi.

"Ne yapıyorsun?"

"Haklısın, fazla uzağa gittim." dedi rahat bir tavırla.

"Ben onu lafın gelişi demiştim." diye mırıldandım, sesim neredeyse duyulmazdı. Elimi göğsüne koyup ittim ama kıpırdamadı bile. "Fazla yakınsın, biraz uzaklaş."

"Senden anca bu kadar uzaklaşabiliyorum, Roza'm." dedi, sesi derin ve etkileyiciydi. Bu tona karşı koymak neredeyse imkansızdı. Yutkunarak başımı gözlerinden kaçırdım, kalbim hızla çarpıyordu. O an arkamdan gelen bir ses kulaklarıma ilişti. Kahveleri ocağın üstüne koyduğumu hatırlayınca hızla arkamı döndüm ve tezgaha dökülen kahveyi görünce sinirle bir soluk verdim. Hepsi Azad'ın yüzünden olmuştu ve şimdi onun yüzünden kahveyi yeniden yapmak zorundaydım.

Sinirle ona döndüm, gözlerim öfkeyle parlıyordu. "Hepsi senin yüzünden!"

"Benim yüzümden mi?" diye sordu, şaşkınlıkla kaşlarını kaldırarak.

"Evet, senin yüzünden. Buraya gelip dikkatimi dağıttın." dedim, ocağa dökülen kahveyi temizlerken.

Azad, keyifle gülümsedi ve bir adım daha yaklaştı. "Sen de benim dikkatimi dağıtıyorsun, onu ne yapacağız?" Bu sözler sinirimi arttırsa da kalbimin hızla atmasına da engel olamamıştı.

Cevap vermedim. Elimdeki cezveye kahve, su ve şeker koyduktan sonra ocağa yerleştirdim. Ocağın altını açarken, mutfağın hafif loş ışığında cezvenin içindeki karışımın yavaşça ısınmaya başladığını izledim. Tekrardan bakışlarımı Azad'a çevirdim. O mutfak tezgahının kenarına yaslanmış, yüzünde sıcak bir tebessümle beni izliyordu.

"Gitmeyi düşünmüyor musun?"

Bakışlarıyla ocağın üzerindeki cezveyi işaret etti. "Sen kahvene odaklan yoksa yine dikkatimi dağıttın diye beni suçlarsın."