Ben Meva.

Doğduğu günden beri intikam uğruna yetiştirilmiş, zihnine intikam tohumları ekilmiş insanlardan biriyim.

Yine kendi ailemi bu uğurda kaybetmiştim.

Gözlerimi bir matemle açmış, onunla büyümüştüm. Ben büyürken içimde bir intikam ateşi başlamış, ardımda duran herkes ateşe odun atmaktan geri durmamıştı.

Beni sevgi değil intikam büyütmüştü.

Büyük elçi Rika, benim intikam için hayatta olduğumu söylerdi. Yoksa bende, henüz annemin karnındayken annemle beraber ölürmüşüm.

Tanrı beni annemle babamın intikamını almam için hayatta tutmuş.

İşte böyle bu inançla büyüdüm, bu inançla yaşadım.

Her nefes alışımı bu inanç uğruna verdim.

Öyle ki beni hayatta tutan tek şey inancımdı.

Dünyaya geliş amacım belliydi, yapmam gerekenlerde öyle.

Amacım uğruna bu yaşıma kadar yetiştirilmiştim. Sadece zamanımı bekliyordum.

Ben Meva.

Başlangıcım ve sonum belliydi. Kaderimse bütün dengeleri yıkmak üzerine yazılmıştı.

Hakimiyet bana verilmişti.

Sonuma gidecek yolu kendim belirlicek, yine kendi ellerimle kendi sonumu kabul edecektim.

Ben intikamın büyüttüğü Meva.

Yaşicak, yaşatacaktım.

Ve günü geldiğinde kendi tarafımı değil asıl yaşaması gerekenleri yaşatmak pahasına canımı verecektim.

İntikamdan başka duygu uğramayan kalbimde yeni duygular ağırlicak, yeşermelerine ve büyümelerine izin verecektim.

Geçmişim beni afallatacak, geleceğim toparlicaktı.

Yıkacak, yine kendi ellerimle onaracaktım.

Zamanı geldiğinde beni tanımayan kalmicaktı.

Doğup büyüdüğüm bu topraklar kendini benimle beraber yeniden inşa edecekti.

Ben Meva.

Esaretin, en büyük esiri.

Özgürlüğün, tek yaratıcısı.

Karanlığın tek tanıdığı, gökyüzünün bilmediği.

Savaşın çocuğu, esaretin bekçisi.

Ben Meva.

Yıkımın doğurduğu tek gerçek.