Hayat ne kadar zor değil mi?

Sürekli bir çaba içindeyiz.

Birilerini mutlu etmek o kadar zor ki ne yaparsan yap memnun olmazlar.Ama bazıları vardır ki tek gülümsemeyle bile mutlu olurlar. İşte ben böyle bir insanım. Beni mutlu etmek zengin şımarık kızlar gibi pahalı hediyelerle olmuyor. Bana yazdığın küçük bir mektup bile beni mutlu ediyor.

Ben Alena. Lise üçüncü sınıf öğrencisiyim. Bu sene benim için oldukça zor geçiyor. Sınav stresini henüz yenebilmiş değilim. Yaşıtlarıma göre olgun davrandığım söyleniyor. Biraz içime kapanık biriyim. Kitabımı alıp birde yanına kahve hazırlayıp saatlerce evde tek başıma kalabilirim.

Tabi birileri beni yalnız bırakırsa...

Bir erkek kardeşim var. İsmi Enes. Biraz hareketli bir insan. 24 saatini koşarak geçirebilir. O derece. Aynı lisede okuyoruz. Kendisi lise birinci sınıf.

Enes genelde evin gözde çocuğu olur. Biraz anne kuzusu. Birazda babasının aslan oğlu.

Babam iş adamı bir insan. İşi onun için çok önemli. Genellikle işe giderken göz rengine uygun kravat takar yani mavi. Babamın anlattığına göre de annemi bakışlarıyla tavlamış.

Annem tam bir minnoş ev hanımı. Kendisi bir pastane işletiyor. Babam her ne kadar gerek olmadığını söylese de annem ısrarcı. Makaronlar, kruvasanlar, wafflelar ve daha fazlası. Annemin bal rengi gözleri, açık kumral saçları var.

Ben ise ela gözlüyüm. Bu evde kimseye benzemiyorum. Bazen moralim bozulmasın diye bana "eşin benzerin yok daha ne istiyorsun" diyorlar. Bende onaylayıp geçiyorum.

Pencereden dışarı bakarken derin düşüncelere dalmıştım.Annemin mutfaktan doğru bağırmasıyla irkildim.

"Alena bir saattir ne yapıyorsun odanda kahvaltıya gelsene kızım" dedi annem.

Bu evde herkesin yemek sofrasında olması gerekiyordu. Öyle bir gelenek var bizim evde. Yemek yemesen bile oturman gerek.

Kendimi sarsıp anneme cevap verdim.

"Geliyorum anne, saçımı tarıyorum"

Dedim tüm içtenliğimle.

Kumral saçlarım vardı. Babamınkiler gibi.

Tarağımı sol elime alıp saçımı taramaya başladım. Saçlarım biraz karışmıştı. Neyse ki hemen birbirlerinden ayrıldılar.

Bugün günlerden pazardı. Aylardan da Aralık. Anlayacağınız üzere hava soğuk ve karlı. Hatta fazla karlı. Kardeşim her gün okulun tatil olması için totem yapıyordu. Bende tutmasın diye onunla uğraşıyordum.

Annemin bir kez daha bağırmasıyla tarağımı makyaj masama bırakıp mutfağa geçtim. Herkes masaya oturmuştu. Bende yerime geçip herkese günaydın dedim.

Babam neşeli bir sesle

"Günaydın güzel kızım" dedi.

Yemek masasında herkes birbirleriyle sohbet ediyor, bir yandan kahvaltısını yapıyordu.

Herkesi tabağı bittikten sonra, masayı toplamaya yardım ettim. En son tabağıda koyduktan sonra odama geçtim.

Odamdan küçük adım sesleri geliyordu. Kapıyı açtığım gibi ayağıma yapışan Ciro'ya aitti bu sesler.

Ciro benim köpeğim. Bedeni küçücük ve zayıf. Kahverengi kıvırcık tüyleri var. Çok tatlı bir surata sahip. Bazen Ciro'yu bebek sanıp yanaklarını sıkıyorum.

Ciro'nun başını sevdikten sonra oturma köşeme geçtim. Boş boş duvara baktım. Dakikalarca baktım. Sonra içerden bir çığlık yükseldi. Bı an kalp krizi geçiriyordum az kalsın. Ne olduğunu anlamak için salona doğru gittim. Enes salonun ortasında koşturup bağırıyordu.

"Anne ne oluyor buna?" Diye merakla sordum.

Annemde bu anı bekliyormuş gibi

"Okullar 20 gün tatil edilmiş" dedi mutlu bir sesle.

Cidden Enes'in totemi tutmuştu.

"Abla bak demedim mi ben, oh oh yandan yandan"

Göbek atıyordu bildiğimiz.

"Demez olur musun hiç" dedim sakince. Sonra odama gidip telefonumu elime aldım. Grubumuza bir sürü mesaj gelmişti. Bir kaç tanesi okuyup olayın ne olduğunu anlamıştım. Herkes kendine bir tatil fikri yapmıştı. Grubumuz 5 kişiden oluşuyordu.

Ben

Açelya

Poyraz

Emre

Aurora

Açelya en yakın arkadaşımdı. Fazla neşeli bir kişiliğe sahip olsada anlaşabiliyorduk.

Poyraz grubumuzun yakışıklısıydı. Yani onlara göre. Bı aralar benden hoşlandığını söylemişti. Fakat ben istemediğimi söyleyip onu reddetmiştim.

Emre sakin bir çocuktu. Kendi başına takılır, bazen ise Aurora ile kütüphaneye giderdi.

Aurora ise grubumuza sonradan gelmişti. Kendisi Almandı. Bu yüzden konuşma stili bizden biraz farklıydı. Fakat Türkçe biliyordu. Çok şirin konuşuyordu.

ZURNA DÜRÜMLER GRUBU👄

POYRAZ: Beyler bayanlar planlar yapıldığına göre ben kaçar.

AÇELYA: Aynısı benden de. Eee Alena sen napıcaksın tatilde? 🎀

BEN: Bilmiyorum evde vakit geçiririm sanırım.

AURORA: En iyisi bence .

AÇELYA: Oda iyi neyse görüşürüz arkadaşlar🩷

EMRE: Görüşürüz

AURORA:Dikkkat edin kendinize.

POYRAZ: BB

BEN: Görüşürüzz💜

Telefonumu kapatıp yatağımın bir köşesine fırlattım.

İçerden telefonla konuşma sesi geliyordu. Annem ve babam birşeyler diyorlardı. Umursamayıp makyaj masama oturdum. Biraz yüzüme nemlendirici krem sürdüm. Cildim kurumuştu ve berbat haldeydi. Sivilce karşıtı serumu yüzüme sürüp koltuğuma oturdum. Kitaplığımda okumadığım kitaplar bana bakıyordu. Genelde genç kurgu veya k-drama tarzı tatlı minnoş hikayeler okuyordum. Kitaplarımın arasında okumadığım bir kitap olan "Seoulmates" bana ordan göz kırptı. Gidip hemen aldım. İlk sayfasını açmıştım ki. Odaya bir anda Enes daldı.

"Abla tatile gidiyoruz!"

Ne tatile mi gidiyorduk gerçekten. Çok kötü bir fikir değildi aslında. Kafamı dağıtmak için güzel olabilirdi. Salona geçip anneme neler olduğunu sordum.

"Anne tatile mi gidiyoruz?" Dedim.

Annem çok mutlu görünüyordu.

Muzip bir sesle

"Evet hemde senin küçükken hep oynadığın arkadaşın Akın'ın ailesiyle birlikte. Çok güzel bir bungalov tuttuk. Hemde havuzlu. Sen yüzmeyi seversin" dedi neşesiyle.

Ben o an donup kalmıştım.

O isim...

Akın

"Hadi gel saklambaç oynayalım Alena"

"Ama beraber saklanalım."

"Alena benim en iyi dostum ona kimse sataşamaz"

"Alena Alena Alena"

"Akın kayıyorum tut beni "

"Akın Akın canım arkadaşım, seninle oyunlar oynayalım!"

Küçükken Akın'ı seviyordum. Küçüklük aklı işte.

Olduğum yerdeyim hala.

"Sen hiçbir zaman bencil değildin Alena nasıl yaparsın bunu"

"Alena kötü biri"

"Alena en büyük düşmanımız"

"Alena"

"Alena"

Alena 

Annemin seslenmesiyle sıçradım.

"Alena iyi misin kızım?"

Hemen cevap verdim.

"Evet evet iyiyim" deyip odama gittim.

O gün gerçekten beni anlasaydı öyle davranmazdı. Neymiş ben ona alınan hediyeyi kıskanıp tuvaletin deliğine atmışım. Hepsi iftiraydı. Beni bir kere bile dinlememişti. Okulun popüler kızı Merve Akın'dan hoşlanıyordu. Gözüne girmek için yapmadığı şey kalmamıştı. Akın'ı herkes severdi. Okul futbol takımında oynuyordu. 07 numaraydı. Uğurlu rakamın...

Yani ben kimdim ki Akın'ın gözünde.

Sadece düşman.

Benim hatam ise onunla aynı sınıfta olmak istemekti. Neyseki sonra sınıfım değişmişti.

O sınıfta Merve'den çekmediğim şey kalmamıştı. Güya Akın'a deliler gibi aşıkmısım, kopyacıymışım, bez takıyormuşum...

Yalancıydı gerçekten. Kim bilir Akın'a o gün benim yapmadığım birşeyi nasıl anlatmıştı. Ben o gün sınıftan hiç çıkmamıştır bile.

Ama bu Akın'ı seveceğim anlamına gelmiyor. Beni dinleyip olayı anlayabilirdi. Fakat o diğer seçeneği seçti.

Gözümden bir yaş geldi.Neden beni dinlememişti...

Ben onu her konuda...

Kötü düşüncelerden çıkıp yatağıma uzandım. Tam uykuya dalacağım sırada telefonuma mesaj geldi. Kimden geldiğine baktım.

Bakmaz olaydım.

90+111 111 11 11

Merhaba Alena ben Akın. Konuşmuyoruz biliyorumm ama tatile gideceğimizi öğrendim orda ailelerimizi üzmemek için küs değil gibi davranmak ister misin?🥺

------------------------------------------------

Ben

:Sadece ailemin üzülmemesi için yapacağım bunu. Ve numaramı nerden buldum?

--------------------------------------------

Akın(Küssünüz unutma Alena)

Arkadaşın Açelya'

dan istedim ve teşekkür ederim🙂

--------------------------------------------------

Açelya eski olayları biliyordu.

Akın belki özür dilemek istemiştir diye vermişti kesin numarayı.

Ben

Anladım ve birşey değil.

----------------------------------------

Yazdım ve telefonu kapattım.