Sabah erkenden uyanmıştım her zaman ki gibi annemden önce kalkmıştım.Bugün günlerden 13 Ocak 2024'tü.Hayatımda en nefret ettiğim gün olabilirdi 13 Ocak çünkü hem doğduğum,hemde en yakın arkadaşımı kaybettiğim gündü.. 22 yaşına giriyordum bugün yıllar ne çabuk geçmişti.Ben Yaren Kandemir 22 yaşına girecek genç bir avukat.Avukat olmayı tam 14 Ocak 2012 tarihinde belirledim,Mete'nin ölüm haberini aldıktan sonra.O ölmedi yaşıyor ben bunu hissediyorum...10 yaşında masum bir kız çocuğuyken Mete'yle sonsuza kadar arkadaş olmayı diledim,çünkü o benim herkesten en yakın arkadaşımdı.Ama dileğim tutmadı tam 12 senedir görmüyorum onu.Herkes öldü diyor ama ben asla inanmayacağım tam 12 senedir yok ama bir gün gelecek inanıyorum.Gelirse ne tepki vereceğimi bilmiyorum bağırıp çağıracak mıyım,itecek miyim,sarılacak mıyım,tokat mı atacağım bilmiyorum...

Annemin sesiyle duygularımı bir kenara bırakıp aşağı inmeye başladım,evet 12 yıl önce buraya Mete'yi görmek için iniyordum şimdi ise onun mezarına gitmek için iniyorum bu merdivenlerden...Annem benim için gene muhteşem bir sofra hazırlamıştı ama benim yiyecek hevesim yoktu her zamanki gibi.

Annem:"Yaren kızım hadi kahvaltını yap lütfen" dedi.Tam iştahım yok diyecekken annem sözümü kesti.

"Kızım hadi itiraz istemiyorum kocaman kadın oldun,inceciksin hadi ye kızım lütfen" dedi.Annemi kırmamak için yemeye karar verdim,yanağını öpüp yanına oturdum ve kahvaltı yapmaya başladım.Annem aslında bir tık haklıydı 22 yaşına gireceğim hala 40 kiloyum bu hiç normal değildi,diyestiyenim kilo kaybından ölebileceğimi bile söylemişken hala kilo alamıyordum.Hızlıca birşeyler yiyip sofradan kalktım.Üstüme kırmızı boğazlı kazağımı,altımada dar pantolonumu giyip hızla Azra'ların evine yürümeye başladım.İki ev sonra Azra'ların eviydi,hemen zili çaldım.Hemen kapı açıldı Azra'da giyinmiş hazırdı.

Azra:"Yaren'im biriciğim nasılsın?" diye sordu.Ona gülümsedim Mete'nin gidişinden sonra yanımda en çok olan 1.insan oydu.Ona "İyiyim bitanem merak etme" dedim.Buruk bir gülümsemeyle baktı bana,oysa iyi olmadığımı en çok o anlıyordu.Efe'nin evine doğru yürümeye başladık.Azra her zaman ki gibi müzik dinliyor,bende çocukluğumdan beri her taşını ezberlediğim kaldırıma boş gözlerle bakıyordum.Efe'nin evine gelip kapıyı çaldığımızda direk açıldı.Efe daha merhaba bile demeden bize sarıldı.3'müz 12 yıl boyunca kardeşten öte olmuştuk,aramıza kimseyi almamıştık.Efe'de gelince 3'müz hızla gideceğimiz yere doğru yürümeye başladık.Evet tabikide can dostumuzun mezarına gidiyorduk.Bugün onun da doğum günüydü,Mete'de 22 yaşına girmişti...

Mezara vardığımızda gözümden yaşlar boşalmaya başladı.Azra ve Efe'de bana sarılıp ağlamaya başladılar.15 dakikaya yakın öyle durduktan sonra mezarın yanına gittik.Su döktük,çiçek diktik.Mezarın yanında otururken ağaçların arasında bir beden gördüm,bir siyah saç ve bir keskin mavi göz.Bu oydu hızla ayağa kalkıp o tarafa koşmaya başladım.Efe ve Azra arkamdan geliyorlardı.En son hatırladığım "Meteee!" diye bağırıp,dizlerimin üstüne çöküp,yere yığılıp gözlerimin kapanmasaydı.....