Korku, korku neydi? Korkunun unutalı epey olmuştu oysaki, hayatında korku hiç tatmayan biri şu anda nasıl korkuyla iç içe olabilirdi? Ama şöyle bir şey vardı ilk defa bir başkası için korkuyordum. Düşünsenize kendisi için bile korkmayan biri nasıl bir başkası için korkabilirdi, bir düşünün nasıl olurda ölümden bile korkmayan biri nasıl olurdu karşısındaki 13 kişi için korkabilirdi? Şu anda kendi canımı bile önemsemeden onlar için korkuyordum. Tek tek hepsinin yüzüne baktım...

Tekrar ve tekrar aynı soruyu sordular, pis adi herifler cevap vermeyeceğimi bile bile tekrar sordular. Nasıl cevap verebilirdim ki? Yeminime ne olacaktı ben bu yeminimi söylerken "ölümü tatsam bile" demiştim. Ama ya onlar ya o 13 kişi onlara ne olacaktı, tüm hayatım boyunca onları korumaya çalışmıştım. Ne yani onları bu adi heriflerden koruyamayacak mıydım. Ne kadar komik değil mi...

Şu anda yaptıkları işkenceleri bile hissetmiyordum hatta Öleceğimi bilsemde korkmuyordum. Beni korkutan tek şey o 13 kişi olacaklardı...

Ben nasıl bir şeyin içine düşmüştüm şu an. "Eğer sorumuza cevap vermezsen sıra o değer verdiğin insanlara da gelecek. Onların acı çekmelerini izlemek mi istiyorsun?" dedi kinayeyle.

Bağlandım sandalyeyi arkamdan biri geriye doğru çekti, yüzünü kulağıma yaklaştırarak "Yoksa ömrüm boyunca korumaya çalıştığın bu insanların ölmesini mi istiyorsun?" Sanki acıyormuş gibi konuştu şu anda elim bağlı olmasaydı ona gününü gösterirdim, ama yapacak bir şey yok...

Şu anda tek bir dileğim vardı, ekibim benim izimi bulmaları ve buraya gelmeleriydi. Yoksa çok kötü şeyler olacaktı...

Yanimda benimle berbarr bu bok çukurunaduşen Ivan a döndümve sesize "Biliyor musun Ivan daha düne kadar karşımdaki 13 kişinin içindeki 3 kişi öyle bir muhtaçtım ki, onların beni korumasını isterdim. Ve simdiki halimize bak. " Dedim ve tekrar karşımdaki kişilere döndüm.

"Kader patron, kader ve kader'in oyunları."