Arya Kayahan

Eve gelmiştik sonunda, kapının önündeyken aniden açıldı ve karşımızda ikizimi ve Alaz'ı gördüm. Evet ikizimi, ona artık ikizim demeye karar vermiştim. Hayat kısaydı ve misafirliğimiz kısa sürebilirdi.

Bu kısa sürede gerçekleştirebileceklerimiz kısıtlıydı ve ben onlara bir aile gözüyle, ailem gözüyle bakmaya karar vermiştim.

Beni düşüncelerimden kurtaran şey ikizimin "İkizz" diye boynuma atlayışı oldu. Bende ona "İkizz" diyerek sıkıca sarıldım, başta kasıldı ama sarılmaya devam etti o, Kaya abim ve Alaz abim bana şaşkınca bakıyordu. "Ne, ikizim değil misin?" dediğimde tekrar sıkıca sarıldı. "İkizinim" dedi.

"Ee Alaz abi, Kaya abi, ikiz burda mı dikileceğiz, eve geçsek ya?" Hepsinin gözleri dolmaya başlamıştı ama benim gerçekten canım yanıyordu bu yüzden tekrarladım, "Lütfen içeri girelim daha fazla ayakta duramıyorum" derken arkadan annem ve babam da "Oğlum nerde kaldınız, kardeşiniz mi gelmiş?" diye bağırıyordu.

"Gel abicim hemen içeri geçelim" demesine rağmen Kaya abim yine beni kucağına aldı.

Salona geçmedik abim beni hızlıca yukarıya, odama çıkardı. Yatağa uzanır utanmaz çok yorulduğumu anımsadım ve uyuya kaldım.

Kaya Kayahan

Abi... Kimi insan için çok sade olsa da benim için en değerli kelimeydi. Hele de bunu Arya'mın söylemesi... Benim için en değerli hazineydi. Ona bunun için teşekkür etmem gerekirdi ama hemen odasına çıkmıştı. Bende arkasından çıktım ama hemen uyumuştu. Yatakta yanına oturdum ve saçını okşamaya başladım. Sakindi ya rüya görüyordu yada başka her neyse ama kâbus görmemesi beni mutlu etmişti. Bir kaç saat sonra bende yorulduğumu hissettim ve yanına kıvrılıp uyuya kaldım. Bugün iyi bir gündü...

​​​​