Aslı Karahan

Aslında insan bazen geç anlıyor sevip sevmediklerini, değerini bilip bilmediklerini, onu sevenleri, değerini bilenleri... Ben de geç anlayan insanlardan biriyim, biriydim. Artık değilim, dünyanın bile bana oyun oynadığını düşünürken saftım belki ama artık saf değilim ve bu dünya üzerinde belki de her canlının bana oyun oynadığının farkındayım. Siz beni daha tanımıyorsunuz ama ben size kendimi tanıtmayacağım, ben bile kendimi tanımazken siz nasıl beni tanıyabilirsiniz ki? Ama size bir anımı sunacağım, o zaman biraz da olsa anlayabilirsiniz beni.

9 Yıl Önce Yazarın Anlatımıyla

"Babaaa lütfen parka gidelim, canım sıkılıyooo" dedi Aslı çocukça neşesiyle.

"Otur oturduğun yerde Aslı! Bugün yasak sana dışarısı!" Babası Oğuz'un ona kızması küçük kızı üzüyordu ama umursamamaya çalıştı ve abisi Vefa'nın yanına gitti.

"Abiii lütfen parka gideliiiimmm" ancak abisi Vefa da onu umursamadı, küçük kız tam annesinin yanına gidecekti ki babasının sesini duyup o tarafa döndü. "Aslı, seni oyuncakçıya götüreyim mi?" Aslı çok mutlu olmuştu, oyuncakçıları çok severdi. "Eveetttt" dedi heyecanla.

"Bin bakalım arabaya" dedi babası ve o da arabaya bindi. Bir yere gidiyorlardı ancak Arya buranın oyuncakçı olduğunu sanmıyordu. Ama sesini çıkarmadı çünkü konuşsaydı babası ona kızabilirdi.

Aradan bir kaç dakika geçti ve araba eski bir evin önünde durdu. "Baba burası nere?" dedi Aslı merakla. "Seni ablaların oyuncakçısına getirdim Aslı, seveceksin burayı" Aslı çok mutluydu, hep bir abla olmak istemişti. Abla gibi davranmakla abla olabileceğini düşünüyordu.

Ancak o eve girince abla olmaktan nefret etti ve tabii ki erkeklerden...