Arya Kayahan

Gözlerimi yavaşça araladığımda bir yatağın üstünde olduğumu fark ettim. Etrafımda dizilmişti tüm biyolojik ailem ancak Altay abim yoktu ve tanımadığım bir adam vardı. Kız odası gibi bir yerdeydim sanırım eski kızlarının odasıydı. Arda yani ikizim konuşmaya başladı, "Günaydın ikiz" ve hepsi birden bana baktılar, ürkmedim diyemem. "Günaydın da nerdeyim ben?"

"Kendi odandasın güzel kızım" dedi Melek Hanım içli içli, sanırım ağlamıştı acaba benim yüzümden miydi? "Ağlamışsınız Melek Hanım, kötü bi olay mı oldu?" Melek Hanım başını hayır anlamında sallarken Vefa söze girdi, "Sanane bi de sana hesap mı vereceğiz zaten sokakta bulduğunuz kızı kardeşim diye almışsınız, kokuyo be bu!" Kokuyor muydum? Kendimi kokladım ancak kokmuyordum. Neden öyle demişti ki? Sanırım gözüm doluyordu, hayır hayırr!

"VEFA!" tanımadığım adamın bağırmasıyla herkes ürktü ancak benim gözlerim dolmaya devam ediyordu, olamaz!

"Ne abi yalan mı söyledim, kaç yıllık anası babası bile sahip çıkmamış kıza, kim bilir neler çektirmiştir onlara bu pislik, kedi birilerinin altına da girmiştir bu!" (Tekrardan çok özür dilerim böyle tabirler kullandığım için.)

"Vefa kes sesini!" ve " Yalan mı baba, cevap versene lan!?" son damla olmuştu, gözyaşlarım akmaya başlarken Vefa kolumdan sıkıcı tuttu, "Çık git evimizden!" herkes Vefa diye bağırırken kolunu kavradım ve arkasında bağlayıp duvara yapıştırdım biraz daha bastırsam kırılacak gibiydi, göz yaşlarım arasından "Orda dur Vefa! Ben hiçbir pisliğin altında sürtecek bi o... değilim. Anladın mı!?" dedim daha sonra kolunu bıraktım, telefonumu ve kulaklığımı komidinin üstünden aldım ve evden çıktım. Kulaklıklarımı taktım ve bir şarkının çalmasını bekledim, bir yandan da yolda ilerliyordum. Önce reklam çıktı ardından Son Feci Bisiklet - Zaman Yok çalmaya başladı. Güzel şarkı.

(Dinlemek isterseniz diye yine koyuyorum, yaşadıklarıyla alakalı bu arada.)

Sahil kenarına tekrar geldim rastgele bir banka oturup düşünmeye başladım.

Kaya Kayahan (Vefa'nın Arya'ya Bağırma Sahnesinden)

Pek mutlu bir aile değildik ama başımıza gelen her şeyin sorumlusunu başka insanlar bilip mutlu olmaya çalışırdık. Ama Vefa bu sefer çok ileriye gitmişti. Arya güçlü bir kızdı belli ki, abisinin kardeşi işte. Kulaklıklarını taktığı sırada Arda "İkiz!" diye bağırdı ancak geri dönmedi. Hemen Arda'nın önüne geçtim ve "Siz burda kalın!" dedim, yeterliydi.

Evden çıktım ve Arya'yı takip etmeye başladım. Sahildeki banklardan birine oturmuştu, düşünceli gibiydi. Bir dakika! Arya sigara içiyordu! Sigara paketinden bir dal çıkartıp yaktığını gördüm, yavaş yavaş içiyordu ya unutmak ya da hatırlamak ister gibi. Yanına oturdum ve kulaklığının tekini çıkartıp kendi kulağıma taktım. Duman - Haberin Yok Ölüyorum dinliyordu.

(Çok mu oldu bilmiyorum ama dinlersiniz belki.)

Bana hiç bakmadı, sigara paketinden bır dal çıkartıp bana uzattı, "Gerek yok" diyerek reddettim. "Hep sert miydin?" dedi, sesi çok güzeldi. "Sert miyim?" dedim, "Bilmiyorum, sert gibi dışın ama için yumuşak da olabilir belki bu bir kalkandır ve sen içini gizliyorsundur" diye cevapladı cümlemi. "Arya, ben senin en büyük abin Kaya. Muhtemelen benden bahsetmemişlerdir sana, kızmak istersen tabii ki kızabilirsin ama be-" sözümü kesti, "Memnun oldum Kaya" dedi, "Ben de memnun oldum Arya" dedim.

"Biraz gezmek ister misin kardeşim?"

"Hayır, ben burayı seviyorum" demek seviyordu o zaman hep burada kalırdık.

"Peki, nasıl istersen" Beklemeye başladık, o sigara içiyor ve denizi izliyordu bende onu izliyordum.

Daha sonra biri çıktı karşımıza "Efe?" diye mırıldandı Arya'm...