Hayat şiirden ibarettir bence hatta şiir için kimi zaman kendinden bile vazgeçmeli insan. Ben şiiri tam on iki yıl önce hayatıma dâhil oldu ki ve ben şiiri ilk kez Yusuf Hayaloğlu'nun beni tutma şiiri ile tutundum. Hayatımda o kadar zor dönemlerden rabbim imtihan etti ki şimdi bazen diyorum ya hayatımda gerçekten hiç şiir olmasaydı ne olacaktı? Hakkımda elbette hayırlısı olacaktı ama ben yaşadıklarımı yazarak anlatıyorum hiç kimseye kendimi anlatamam derdimi...

Orhan velinin dediği gibi ;

"Anlatamıyorum."

Şiir bazen bir duygu bazen de bir nefsi hapseder içine ama sonunda o kadar güzel duyguları sana verir ki sen açarsın ellerini "ya rabbi sana sonsuz şükürler olsun" dersin...

Bazen düşünüyorum gerçekten düşünüyorum ben şiir yazıp insanlara duygularımı anlatıyorum ama ya karşıma biri çıkacak diye korkardım çünkü âşık olursam vazgeçemem diye korkuyordum.

Aşkın nevasını yemek nasip olur mu derdim oldu da elhamdülillah. Her insanın her yazarın yahut her şairin bir sevdiği vardır muhakkak ben ilk defa birine bu şekilde bağlandım. Kör bucak âşık işte...

Sana soruyorum sence şiirde aşk nedir? Düşün bakalım sence nedir? Ben bunu ona nasıl anlatayım ki şimdi desem ki aşk kemal Sunalın dediği gibi aşk sesin gırtlağındaki çıkmamamasındır.

Evet Kemal Sunal haklı ses çıkmıyor belki aşık olmuşsun ama yaradan diyor ya; Beni kimseyle kıyaslama..Ben o kadar sevebilirim işte fazla isteme benden çünkü kimseyi yaradan kadar severim ne de sevdirebilirim...

Son olarak size tavsiyem sevginizi çok gösterin kaybetmeyecek kadar ama Allah kadar kimseyi asla sevmeyin...

Selam ve şiir ile kalın…