Yağmur yağıyordu geç kalmıştım. Yağmurun altında yürümeyi sevdiğim için arabamı almadım .

Yağmurun o güzel kokusu ve sesinin dinginliği ile yürüdüm.

Her çarpan damla ile kendimi yenilenmiş hissettim .

Islanmıştım ama aldırmadım hasta olucağımı bile bile.

İçimde bir duygu vardı daha önce hissetmediğim.

Şehri ıssız ve sessiz şekilde kaplayan bulutlar güneşi saklamak için uğraşıyorlardı.

Adımlarım yavaşladı ve durdum beni ne durdurdu bilmiyorum ?

Etrafıma baktım.

Yan caddenin ortasında bir adam duruyordu, sanki yağmurun altında saatlerdir bekliyormuş gibi , ona baktım.

Baktığımı hissettiğinde bana baktı göz göze geldik.

Zaman durdu...

Gözleri okyanus mavisiydi, o gözlerde boğuldum.

Ona doğru adım attım oda bana doğru adım attı .

Her bir adım ile kalbime sanki tuhaf bir şekilde heyecan doldu.

Elini uzattı tereddüt etmedim . Elini tuttum yağmurun soğukluğuna rağmen elleri sıcaktı , tebessümü gibi.

Konuşmamıza ya da tanışmamıza gerek yoktu sanki her bir kelime anın büyüsünü bozabilir di.

Gözleri parlıyordu gökyüzündeki yıldızlar gibi...

☀️🌒⭐

İkisinde sanki bu anı yıllardır bekliyormuş gibiydi.

Yağmur damlaları bedenlerini sararken aynı anda hareket etmeye başladılar.

Her bir yağmur damlası ve şiddetlenmeye başlayan gök gürültüsünü umursamadılar .

Sadece dünyada ikisi varmış gibi dans ediyorlardı.

Neden dans ediyorlardı?

Akılarına hiç gelmeyen önemsiz bir soruydu .

Müzik olmasada yağmur onlara eşlik ediyordu .

Birbirini hiç tanımadan , konuşmadan sadece yağmurun altında gökyüzüne karşı dans eden

​​​​​​iki yabancı...

Ama onlar böyle düşünmüyorlardı sanki o an onları birbirine bağlayan görünmez bir bağ olmuştu .

Bir daha yolları kesişmeyecekti

-kim bilir?-

Ama o dansı sonsuza dek hatırlayacaklardı...