Bir yangından bir felaketten ilk kurtulduğunuzda aklınıza gelen ilk şey soluk almaktır.

Olay ağı zihninize yeniden dolduğunda özelliklede kayıplarınızı hatırladığınızda aklınızdan geçen ilk şey ölüm fikridir.

Birde sanki bu fikir doğduğu ilk gün kodlarına kazınmış gibi doğanlar var. Daha ilk dakikadan geldikleri bu dünyadan bu sistemden nefret ediyorlar.

Ellerinde tutunmak için yeterince güç olmadığından öylesine yaprak gibi savrulup gidiyorlar sistemin içinde.

Birde kazananlar var. Onlar daha ilk seferlerinde bile zirvede açıyorlar gözlerini kaybetmeye dair hiçbir fikirleri olmuyor. Kazanmaya alışmış bedenleri ölümü bile reddediyor.

Sistemin kaos getirdiğinin bile farkında olmadan bu kaosu özümsemiş oluyorduk.

Yaşıyorduk, direniyorduk bazen vazgeçiyorduk. Yaşamayı protesto edercesine yok olmayı seçiyorduk.

Sonra iki kişi çıkıp 'İntihar etti' diyordu.

Baskıdan söz eden yok gerçek katili arayan yok.

Öylece güçsüz insan ilan ediliyorduk.

Siz hayatta kalanlar ben intihar etmedim.

Ben öldürüldüm ben içten içe katledildim.

Benim susmamın yerine siz susmayın. Bağırın sesinizi duyurun.

V​​​​​ar olun.

Merhabalar 🌞 Bitmiş bir kurgudur bölümler hızla yüklenecek 🌌